Wraak is voor meisjes. Wij mannen doen daar niet aan. Een echte vent verlaagt zich niet tot dergelijke primitieve instincten. Je gelooft het misschien niet, maar in een willekeurige online boekhandel zijn tientallen handleidingen te vinden voor vrouwen die graag wraak willen nemen, met titels als ‘The Women’s Book of Revenge’ en ‘A Women’s Guide to Revenge’. Het is een terugkerend thema in de literatuur die verder terug gaat dan Elizabeth in Shakespeares Hamlet.
Wij mannen geven niets om de schadenfreude van wraak. Wij zijn door evolutie de empathie zelve geworden. De wraak van een vrouw is ingegeven door de pijn die is veroorzaakt door onrecht en zij voelen de sterke behoefte om deze pijn te vergelden met de geneugten van het gelijkmakende doelpunt, of – beter nog – het winnen van de rebound.
Maar toen Evelien mij daar liet zitten, brak er iets in me. Het doet me pijn om het toe te moeten geven, maar het was allesbehalve plezierig om het middelpunt van spot te zijn aan de bar in Café Den Hertog. Al mijn maten lachten om het hardst van achter uit het etablissement, waar hun fanatieke potje darts de bijrol speelde in hun hoon. Natuurlijk deed ik of het mij allemaal niets kon schelen en haalde ik quasi onverschillig mijn schouders op. Maar ondertussen voelde ik me meer dan in de steek gelaten. Weken lang had ik opgeschept over Evelien. Hoe ferm haar borsten waren en hoe rond haar derrière. Over haar prachtige volle lippen en haar loensende blik die leken te smeken om seks. Nu dachten mijn maten dat ik dat alles uit mijn spreekwoordelijke duim had gezogen en moest ik diep door het stof, de smaad en beschimpingen ondergaand als een lammetje op het offerblok.
En daarom, lieve Evelien, daarom heb ik je vastgebonden op deze stoel. Ik denk dat ik wel weet wat je wilt zeggen, daarom laat ik de gag gewoon zitten in je mond. Het spijt me dat ik je kleding kapot heb moeten knippen, maar dat was de enige manier om je uit te kleden, nadat ik je had vastgebonden.
Stil maar. Het is niet mijn bedoeling om je fysiek pijn te doen. Als je rustig en zoet blijft zal dat ook niet gebeuren. Dat beloof ik je. Het heeft geen zin om tegen te stribbelen. Geloof me, die knopen krijg jij niet los. Dat is tenminste iets dat ik bij de padvinders heb geleerd, al had de akela destijds waarschijnlijk niet kunnen bevroeden dat zijn lessen ooit op deze wijze van pas zouden komen. Hoewel. Wie weet wat voor geile en perverse spelletjes hij met de mede leiders speelde.
Ik weet dat je spijt hebt. Dat geloof ik best. Maar mijn vrienden moeten weten dat ik niet heb gelogen. Ze moeten weten, dat ik best aantrekkelijk genoeg ben voor een vrouw als jij. Dat ik niet te min ben voor een goddelijk schepsel als jij.
Ah, dat is de deurbel. Daar zal je ze hebben. Niet huilen. Alles komt goed.
Dit verhaal roept om een vervolg… ;)
Bedankt voor het meedoen aan Thewa!
En dat antwoord is er!