Dit erotische verhaal is geschreven voor NBRplaza’s Erotica Fest #38 en Pittig Proza #25 met als thema ‘Als deze muren toch eens konden praten’.
Een paar weken geleden kwam hij weer thuis. Ik had hem gemist. Normaal gesproken blijft hij nooit zo maar een paar dagen achtereen weg van mij, zijn domicile. Hij zag er niet al te best uit. Ik vroeg me af wat er gebeurd moest zijn, maar die mitella zei wellicht al genoeg.
Takumi Szabados heeft een eigen bedrijf. Het heet ‘AMRAK’. Ik heb werkelijk geen idee wat voor bedrijf het is. Ze verkopen dure hippe dingen, geloof ik. Je weet wel: custom made motoren en hand-beschilderde surfplanken en zo. Het duurde even voor ik doorhad dat de naam van zijn bedrijf ‘karma’ was, maar dan achterste-voren gespeld en ik vroeg me al af wat dat moest voorstellen? Zou het betekenen dat je krijgt wat je niet verdiende?
De dag na zijn thuiskomst liep hij in mij rond. Nu ben ik wat de makelaar een ‘loft’ noemde. Daarvoor woonden er decennia lang arbeiders in mij. Maar kennelijk kreeg de buurt een ‘upgrade’, wat in mijn geval inhield dat delen van mij werden geamputeerd tot er een grote ruimte ontstond. Ik werd gestript tot mijn naakte skelet en de bakstenen, die daarvoor bedekt werden door wisselend behang, waren nu naakt en zichtbaar. Het zal de tijdsgeest wel zijn.
Het was in ieder geval anders. Geen spruitjeslucht en schraal bier, maar de geur van ceder en een wijncabinet met flessen ter waarde van wat voorheen een jaar huur was. Ik heb de neiging om hem ‘meneer Szabados’ te noemen. Zelfs die dag. Zelfs in zijn geruite Calvin Klein pyjamabroek en hagelwit T-shirt wist hij er nog gedistingeerd uit te zien. En die hele ongeschoren look stond hem verrassend seduisant.
Die dag kreeg meneer Szabados bezoek. Dat was voor het eerst. Ik had al aangenomen dat hij geen sociaal leven had. Ik heb niet zo’n kijk op vrouwen, maar ze leek op een-of-andere manier wel op haar plaats hier tussen de designer meubelen die meneer Szabados om zich heen had verzameld. En toch kon ik zien dat hij haar meerdere was. In alles. Ze sprak hem aan met ‘meneer’ en ‘u’ en ze trippelde in kleine muizenstapjes op haar hakjes achter hem aan. ‘Mens, stel je niet zo aan!’, wilde ik zeggen. Maar ja, wie luistert er naar mij?
Meneer Szabados tekende allerlei papieren die zij voor hem vasthield. Hij had tenslotte maar één hand die hij kon gebruiken. Ze bespraken dingen die ik niet begreep. Het had allemaal iets met AMRAK te maken, geloof ik. Misschien was zij wel zijn assistent? Wie zal het zeggen?
“Ik wil nu dat je nog één ding voor me doet.” Het is niet netjes om gesprekken af te luisteren. Ik weet dat best. Maar wat moet ik dan? Ik heb al niet zo vaak iets spannends te vertellen. Vroeger was het één en al treurigheid. Nu is het vooral duf en eentonig. Zeker als ik het vergelijk met die van hiernaast. Zij houdt maar niet op over de drank- en drugsfeestjes.
“Voor u alles, meneer.” Gadver, wat was die vrouw kruiperig onderdanig. Dit soort mannen denkt toch al dat ze alles maar kunnen maken. Geloof me, ik heb heel wat mannen in me gehad. Meneer Szabados was niet anders.
“Je moet me aftrekken.”
‘Wat?’ Ik was al net zo geschokt als die dame. Zei hij dat werkelijk? Szabados (vanaf dit punt kon ik hem geen meneer meer noemen) begon een relaas. Dat hij er niet van hield om zichzelf te bevredigen met zijn dominante hand, omdat de ongemakkelijkheid van rukken-met-links (ik zweer je dat hij die letterlijke woorden gebruikte) hem opwond. Nu ik erover nadacht had ik het hem inderdaad nog nooit bij zichzelf met rechts zien doen. Vreemd eigenlijk. Ik moet dat toch eens aan die van hiernaast vragen.
En zonder haar antwoord af te wachten, wurmde hij zijn broek tot op zijn knieën. Ik was met stomheid geslagen en wilde roepen dat ze zich uit de voeten moest maken. ‘Meisje, je verdient zo veel beter’, wilde ik toeschreeuwen. Maar ze zat al op haar knieën, likte haar hand twee of drie keer en nam toen zijn halfharde geslacht in de greep.
Vanaf die dag, ging het elke dag precies zo. Telkens rond dezelfde tijd kwam de dame langs. Szabados tekende een stapel papieren en zij trok hem naar een hoogtepunt. Na een paar dagen vroeg hij het zelfs niet meer. Het was een nieuwe routine geworden. Een verworvenheid. Een gewoonte. Niet één keer deed hij ook maar een poging om er iets meer van te maken. Zij rukte hem af tot zijn sappen over haar vingers sijpelden. Zij deed die af aan een zakdoekje en dan ging ze weer, zonder gedag te zeggen. Haar genot was minder dan ondergeschikt; het was absent. Szabados deed geen enkele moeite en stond haar zelfs niet toe haar kleding uit te trekken. En toch verried haar bedrevenheid dat het voor haar meer was dan een mechanische obligate handeling. Telkens als ze naar buiten liep hadden haar ogen iets dromerigs gehad, zoals je dat wel vaker ziet, als mensen een glaasje te veel op hebben. Ik kan me vergissen, natuurlijk, maar ik verdacht haar ervan er genoegen in te scheppen om Szabados te behagen.
Dat ging zo door tot vandaag. Ja, zij was er wel. Opnieuw met een stapel papierwerk. Maar die mitella was verdwenen, en daarmee de reden voor haar handwerk. Ze vroeg het nog; ‘zal ik u vandaag nog even verder helpen?’ Maar nee, dat was nu niet meer nodig.
Ik had het met haar te doen. Het was duidelijk dat ze hogere verwachtingen had. Een stille hoop misschien? Het verlangen naar een band met Szabados, die op en andere manier onmogelijk was? De illusie van een leven hier, in mij? Ze liet haar schouders hangen en ik meen zelfs dat haar lipje een beetje trilde. En het was me nu duidelijk. Dit was AMRAK. Dit was waar Szabados voor stond. Dit was het omgekeerde van karma: Als je niet krijgt wat je verdient.
- NBRplaza’s EroticaFest #78: Sugar Baby - 1 juni 2023
- Doe mee met NBRplaza’s EroticaFest #79: Ananas - 1 juni 2023
- Kunyaza: De Rwanda manier om vrouwen een spuitend orgasme te laten ervaren - 30 mei 2023
One thought on “Zijn rechterhand – voor NBRplaza’s Erotica Fest #38”