De lat ligt hoog deze keer, in de uitdaging voor een erotisch verhaal, geïnspireerd op drie woorden. Deze keer is er lang nagedacht over drie woorden die bij de bewuste lezeres kennelijk geen erotische gedachten opwekken, want “als je hier iets van weet te maken waar ik warm van word ben je m’n held.” Het heeft een slapeloze nacht gekost, maar hier is hij dan:

“Edelachtbare, we roepen graag onze volgende getuige op in de zaak jegens Elban A. en Marcel T.”

De griffier maakt een aantekening en opent zijn lunchpakketje, dat zijn vrouw die ochtend met liefde had gemaakt. Vier bruine boterhammen met jonge kaas, keurig verpakt in aluminiumfolie. Hij neemt een hap en kijkt niet op.

De openbare aanklager wringt een vinger tussen zijn bef en zijn hals en beweegt die een paar keer zenuwachtig van links naar rechts. Een zweetdruppeltje parelt langs zijn slaap. Van achter uit de zaal komt Elvira K., kroongetuige in deze zaak. Ze draagt een leren broek die wat tussen haar billen zit. Haar billen, die toch al extra fraai uitkomen door de hoge hakken waarop ze loopt. Het hemdje dat ze draagt heeft grote armopeningen, waardoor je van de zijkant tegen de rondingen van haar borsten kijkt. Ze loopt traag door het gangpad, waardoor haar golvende haar sprongetjes maakt, als was ze de ster in een shampoocommercial. Mevrouw de rechter vraagt Elvira haar naam en geboortedatum te bevestigen en plaats te nemen in de getuigenbank. Ze kijkt over haar brilletje naar de opvallende verschijning. Elvira is het type vrouw waar mannen verdrietig van worden, omdat ze denken dat ze te hoog voor hen gegrepen is. En zelfs de meest heterovrouw moet toegeven dat het geen straf zou zijn om hun bischierige gevoelens met haar te moeten bevredigen.

“Kunt u ons vertellen wat uw beroep is”, begint de aanklager.

“Ik ben onderzoekster.” Elvira praat wat onwennig dicht in de microfoon, waardoor haar stem luid door de speakers van de rechtszaal galmt.

“En wat onderzoekt u zoal?”

“Ik ben bezig met een proefschrift over de kwaliteit van sperma”, antwoord Elvira geheel naar waarheid. Het is muisstil in de zaal. Behalve de stem van de openbare aanklager, het galmende antwoord van Elvira en het tikken van de vingers van de griffier op zijn toetsenbord, is iedereen vol spanning over de getuigenis die gaat volgen.

“Kunt u vertellen wat er de bewuste dag, 17 juli 2012, heeft plaatsgevonden?”

“Ik kan me herinneren dat het een bijzonder hete dag was. Ziet u, in het laboratorium waar ik werk is geen airconditioning. En daarom had ik alleen mijn witte laborantenjas aan met niets daaronder. Ik verwachtte die dag een aantal donoren.”

“Donoren?” De rechter onderbreekt Evira.

“Spermatozoïdendonoren. Mannen die hun zaadcellen doneren voor mijn onderzoek. Dat is altijd een leuke afwisseling van mijn werkdag. Ziet u, het is best eenzaam om de hele dag in een broeiendheet laboratorium te moeten werken. En dan zie ik nog eens iemand. Soms help ik de donoren ook een handje, weet u.”

De griffier kijkt de rechter vragend aan.

“Helpen?”, vraagt de rechter.

“Nou ja, ziet u, sommige mannen hebben wat, laat ik zeggen, áánmoediging nodig. Oraal, zeg maar.”

“U bedoelt dat u de mannen bemoedigend toespreekt?” De Openbare Aanklager hoest even nerveus en probeert Elvira te helpen het verhaal weer richting de getuigenis te krijgen.

“Nou, nee”, vervolgt Elvira, “Ik bedoel dat ik hen met mijn mond bevredig om zo het gewenste specimen van de donor te kunnen bemachtigen.” Opnieuw gaat een zucht van opwinding en ongeloof door de zaal.

“Protest, edelachtbare, mag ik vragen wat de relevantie is van deze getuigenis?” De advocaat van de verdachten doet verwoedde pogingen zijn ogen van Elvira af te houden terwijl hij dit roept. Normaliter zou hij zijn gaan staan om protest aan te tekenen, maar hij is bang dat de rechter zijn erectie zou kunnen zien onder zijn gewaad.

“Nee, ik sta het toe. Ik ben benieuwd waar dit heen gaat.” En daarmee verwoordde de rechter de gedachten van iedereen in de zaal.

“Ik was dus in het lab en ik verwachtte dus een paar mannen. Het was denk ik even na drieën en ik stond wat voorovergebogen naar een specimen te kijken door mijn microscoop, toen ik de deur van het lab open en dicht hoorde gaan. Ik nam aan dat het de donoren waren, dus ik ging gewoon door met mijn werk.”

“Kunt u aangeven, zodat wij een wat beter beeld van de situatie krijgen, hoe dat dan ging?” Het was opnieuw de rechter die een meer dan beroepsmatige interesse in Elvira leek te hebben.

“Nou kijk, ik stond dus zo…” Elvira stond op en liep naar een tafeltje waar een denkbeeldige microscoop op stond. Ze boog, met haar gestrekte benen ver uit elkaar, voorover en leunde op het tafeltje. Haar billen spanden zich in haar broek en haar borsten hingen in haar hemdje. De griffier legde zijn boterham terug in het aluminiumfolie en vouwde het dicht. Zijn adamsappel maakte er blijk van dat hij moeite had met slikken.

“Kijk, en dan is daar dus de deur.” Elvira wees met een arm naar achteren, waardoor een aantal mensen uit het publiek een nog betere blik konden werpen op haar mooie volle borsten.

“En het was warm, zei u, waardoor u uitsluitend een laborantenjas droeg?” De stem van mevrouw de rechter sloeg een beetje over en piepte toen ze dit zei.

“Nou ja, ziet u, ik draag eigenlijk nooit ondergoed – nu ook niet – dus als het echt zo warm is…” Elvira keek even om zich heen. Een aantal mannen zat met open mond te luisteren. De advocaat van de verdachten kneep hard in zijn kruis en de rechter wreef haar benen tegen elkaar.

“Ik geloof dat ik een beeld heb van de situatie”, zei de rechter. “Gaat u verder”.

“Nou kijk, die mannen …” Elvira wees naar de twee verdachten waarop de Openbare Aanklager aan de griffier vroeg daarvan melding te maken in het verslag. “…die moeten dus mij van achter dus hebben benaderd. Dus.”

“Had u de mannen al eens eerder gezien?”, vroeg de Openbare Aanklager.

“Nou, ziet u, hij daar, Elban, is weleens als donor bij me geweest. Ik had hem nog de testresultaten toegestuurd. Hij had dood zaad, ziet u. Daar zat geen leven in. Niks mee te beginnen, tenminste, niet als je er kindjes mee wil maken. En hij daar, die Marcel, die was ook al eens eerder geweest. Hem had ik ook geholpen – u weet wel -, met mijn mond – maar hij had zijn donatie toen niet in het potje gedaan, maar in mijn keel.”

“Gaat u nu verder met wat er die dag gebeurd is”, dringt de rechter aan.

“Nou kijk, ziet u, plotseling voelde ik een paar handen onder mijn labatoriumjas schieten. En toen ik opstond om te kijken wie het was rukten die twee mannen mijn laboratoriumjas kapot. Ik stond daar toen helemaal naakt. Ik voelde direct twee handen in mijn kruis en twee andere handen grepen naar mijn borsten. Ze waren best wel ruw, zij daar.” En opnieuw wees Elvira naar de verdachten, die slechts konden grijnzen.

“En ik heb zo’n soort skippy-bal als stoel in het lab en voor ik het wist hadden zij daar me voorover op die bal gelegd. Zonder pardon werd ik bruut gepenetreerd door hem”, Elvira wees naar verdachte Marcel, “en die andere duwde zijn stijve penis in mijn mond.” Er ging een ‘ah’ door de zaal, maar het was er geen van afschuw, eerder een van opwinding.

De rechter sloeg een paar keer met haar voorzittershamer.

“Orde, orde! Ik wil graag horen wat er nog meer gebeurde”, sprak de rechter functioneel boos.

“Nou, ziet u, ik kon eigenlijk niets doen. Ik was weerloos. Mijn handen werden op mijn rug vastgehouden en ik kon het alleen ondergaan. De komende 20 tot 45 minuten hebben die mannen me beestachtig genomen. Eerst zoals ik net beschreef, maar later wisselden ze van plek. En daarna ging die Marcel op de bal zitten, moest ik op zijn schoot plaatsnemen, en die Elban nam me toen van achteren … u weet wel, anaal. Beide mannen schoten later hun … donatie … in me.” Weer steeg een gespannen geroezemoes op uit de zaal en opnieuw sloeg de rechter drie keer met haar voorzittershamer op het daartoe bestemde houten blokje.

“Maar wat vreselijk kindje, je moet het wel afschuwelijk gevonden hebben?” De rechter probeerde vol mededogen te klinken, maar iemand die haar kende zou aan haar ogen hebben kunnen zien dat het geveinsd was, omdat ze door Elvira en haar verhaal meer dan opgewonden was geraakt.

“Nou, ziet u, dat valt eigenlijk wel mee”, antwoorde Elvira. “Ik ben zelf flink aan mijn trekken gekomen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik tenminste drie keer ben klaargekomen.”

Opnieuw ontbrak er rumoer uit in de zaal. De advocaat van de verdachten riep dat hij het geding nietig verklaard wilde zien. De verdachten zaten te lachen en de Openbare Aanklager bleef maar “edelachtbare, edelachtbare” roepen. De rechter sloeg driftig met haar voorzittershamer en liep rood aan.

“ORDE, ORDE!! Breng de kroongetuige onmiddelijk naar mijn kamer! Ik schors deze zitting voor …uhm …” De rechter keek naar Elvira en beoordelde haar kunnen.

“Voor dertig minuten!”

Elvira knipoogde naar de rechter en likte haar lippen nat. Dertig minuten. Lang genoeg.