Dit verhaal is geschreven voor NBRplaza’s Erotica Fest #27: de Weduwe/weduwnaar.
“Babette.” Elke keer als hij haar naam uitsprak, proefde hij de smaak van haar lippen. Edwin geloofde niet in het hiernamaals. Niet in een leven na de dood. Niet in hogere machten, noch in geesten. Maar zelfs na 3 jaar kon hij zich niet aan de gedachte onttrekken dat zij er nog was. Nu nog voelde hij haar naast zich liggen in het grote lege bed en soms wist hij zeker dat hij haar rook.
Edwin dronk een laatste slokje bier en zette het glas terug op de bar. Hij kon niet begrijpen dat er mensen waren die alcoholvrij bier dronken. Als je de smaak van bier wilt proeven drink je bier. En als je geen alcohol wilt drinken, dan neem je frisdrank. Het is al net zo met vegetariërs die tofu eten in de vorm van een hamburger of een sateetje. Waarom zou je dat doen? Als je om wat voor reden dan ook niet kunt of mag hebben wat je lief is, ga dan niet op zoek naar een vervanger, was zijn stellige mening. Dat is een gebrek aan creativiteit. Misschien zelfs een gebrek aan respect voor datgene dat je wilt vervangen. De vervanger kan nooit helemaal op tegen het origineel. Het doet je hoogstens met weemoed denken aan wat ooit was, of wat kon zijn.
Babette was 12 jaar in zijn leven geweest, toen die vreselijke ziekte haar bijna letterlijk verteerde en haar achterliet als een lege en uitgeholde schil. De ooit zo sterke vrouw, was tot een zielig hoopje niets verworden. Hij herinnerde zich nog goed hoe haar blauw-omrande ogen getracht hadden om hem troostend toe te kijken.
“Het is goed”, had ze gezegd. Maar het was niet goed. Wat was er godverdomme goed aan de dood? Ooit hadden ze een passie gehad, zo vurig, dat de duivel zelf jaloers was geweest op de hitte. Maar de hevige begeestering werd uitgeblust door chemo en bestraling. De hartstochtelijke vrouw vervaagde in slechts enkele weken.
Hij had gehuild. God, wat had hij gejankt. Het was oneerlijk, verdrietig. Hoe had dit hen kunnen overkomen? Waarom zij? Hij had gebeden en gesmeekt. Het liefst had hij met haar geruild. Maar het had allemaal geen zin gehad. Ze hadden de strijd verloren en hij moest verder.
Edwin bestelde nog een biertje en keek naar een vergeelde foto in zijn hand. De hoekjes waren omgekruld en er zat een vouw door haar hals. Het was met Babette zoals met een schoenmaker die op kapotte slippers liep. Als beroepsfotograaf had ze altijd aan de andere kant van de lens gestaan. De enige foto’s die er van haar waren, waren de pasfoto’s voor haar rijbewijs en paspoort. En dan nog, had Edwin moeten smeken om er een van haar te krijgen. Deze was de enige die hij nog had en hij koesterde die. Het kleine portretje was alles wat er nog van haar restte. Ze glimlachte er niet eens op.
“Babette.” Bijna onhoorbaar fluisterde hij haar naam, maar het klonk als een verzuchting. Hij had het wel geprobeerd, hoor. Links en rechts swipen. Maar geen van de vrouwen die hij ontmoette konden aan haar tippen. Geen enkele vrouw had de juiste formaten, billen zo rond als die van haar, ogen waar je in kon verdrinken, of lippen die je deden smelten. Niemand was zo grappig, slim, ambitieus, diepzinnig, warm, plagend, stoer, sexy, of stralend zoals zij. Beelden van zijn handen in haar zij, terwijl zij op handen en knieën tegen hem aanstootte, doemden onwillekeurig op. Hij herinnerde het geluid van hun ketsende lichamen en de geur van haar geslacht. Nog altijd zag hij hoe haar lippen zijn harde geslacht hadden omsloten. Babette pijpte niet; zij aanbad zijn pik.
“Niemand, hoor je?” Hij zei het tegen niemand in het bijzonder, dronk zijn glas leeg en zette het iets te hard terug op de bar, alsof het een statement was geweest. Daarna rekende Edwin af, deed de rits van zijn jas omhoog en besloot dat hij genoeg moed ingedronken had.
Buiten was het guur. Hij was nieuwsgierig hoeveel mannen er vandaag in Het Amsterdamse Bos waren. Op zoek. Naar troost.
