Verkenningsmissie

Afbeelding van Mystic Art Design via Pixabay

Het was verdomd heet in deze SR213. Een harde klap van haar vuist op het bedieningspaneel van deze ruimtesonde kon daar geen verandering in brengen. Mijn blik werd getrokken naar de openstaande rits van haar ruimtepak. Het zweet parelde tussen haar borsten en de huid van haar buik glom van het vocht. Het was volledig tegen de regulering die is omschreven in protocol 28 lid 11a om zonder gecertificeerd beschermend ondergoed een ruimtepak voor verkenningsmissies te dragen. Maar dat kon haar kennelijk weinig schelen.

De SR213 was ooit het toppunt van technologie. Ooit. Maar na 35 slots was het eigenlijk gewoon een ouwe gammele bak, die rijp was voor recycling. Aryana was op deze wetenschappelijke missie mijn gids. Het komt er op neer dat ze mijn piloot was en mij moest beschermen tegen allerlei gevaar op deze verkenningsmissie naar planeet Nomao16. Het doel van mijn missie was om de lokale habitat van flora en fauna in kaart te brengen, om vast te kunnen stellen of er een nederzetting mogelijk was.

Aryana vloekte als een oude ruimtepiraat toen ze onze sonde wat oncomfortabel aan de grond zette. Voordat we uitstapten controleerde ze mijn ruimtepak. Ze rukte aan de riempjes en ritsen, zonder de daartoe ontworpen checklist te raadplegen. Haar handen kwamen een paar keer tegen mijn geslacht, maar dat deed haar veel minder dan mij. Met een paar harde klappen op mijn armen en borst verzekerde ze zich ervan dat alle aansluitingen voor zuurstof toe- en afvoer vast zaten en dat mijn vitale lichaamsfuncties waren aangesloten op de ETID. Ze stond wijdbeens voor me. De ritssluiting van haar pak stond nog steeds helemaal open, waardoor mij een blik werd gegund op haar strakke gespierde lijf. Ze had zich keurig gehouden aan protocol 28 lid 7b, dat voorschreef dat al het lichaamshaar verwijderd moet zijn op dergelijke missies. Gebiologeerd staarde ik naar de schim die zichtbaar was van haar geslacht, waardoor het me niet direct opviel dat ze me een helm voorhield.

Voorzichtig baande Ayana zich even later een weg door de vreemde beplanting. Met haar laarzen schopt ze tegen een steen, die vreemd genoeg daarna wegliep.

“Ongedierte”, gromde ze.

Haar pak klemde strak om haar welgevormde achterste en haar heupwiegen maakte me licht in het hoofd. Ik probeerde te bedenken wanneer ik voor het laatst fysiek contact had gehad met een vrouw en het feit dat ik daar over na moest denken zei al genoeg.

Mijn ETID liet via projectie op het vizier van mijn helm zien dat er op 2 uur mogelijk levende organismen waren. Maar Ayana hield even stil en sloeg een paar keer ferm met haar vuist tegen haar helm. Ze vloekte en tierde en vroeg zich hardop af wie ze zou moeten pijpen om dergelijke missies voorgoed tot het verleden te laten behoren. Ik klikte de solarcharger op haar rug beter vast, omdat ik vermoede dat de verstoring van haar ETID wellicht aan een gebrek aan krachtbron zou liggen. Ayana keek me twee seconden aan, maar een vriendelijk ‘dank je’ kreeg ze niet over haar lippen. In plaats daarvan mompelde ze honend “wetenschapsjongetje”.

Niet veel later betraden we een soort grot. Mijn ETID had in deze omgeving iets waargenomen. Ayana gebaarde dat ik even moest wachten toen zij de grot in liep. De fluoriserende laag op haar pak verlichte de grot grotendeels en dat gaf haar voldoende zicht of het veilig was. Dan draaide ze zich naar me om en glimlachte geruststellend, als een moeder naar haar kind, vlak voordat ze naar de tandarts gaan.

“Kunnen we?”

“We kunnen.”

Maar nog voor ze zich weer omdraaide kwam er als uit het niets, in een fractie van een seconde een reusachtig tentakel dat Ayana vastgreep. Het ding sleepte haar mee de grot in en liet mij verstard en verwonderd achter. Ik zou ETID om een analyse hebben kunnen vragen, maar dan zou ik de stembesturing aan moeten zetten en dat zou mijn aanwezigheid hebben verraden aan het wezen dat Ayana zojuist greep. Ik besloot dat het slimmer was om zo voorzichtig mogelijk in hun richting te sluipen om te kijken of ik kon zien waar Ayana was gebleven. Om niet op te vallen trok ik de solarcharger los, zodat alles wat licht gaf of geluid maakte op mijn pak uitging.

Ik probeerde me te focussen op het geluid dat ik meende te horen, toen ik zag hoe het wezen Ayana in zijn greep hield met een aantal tentakels. Er zat een tentakel in haar mond die pulserende bewegingen maakte, alsof het wezen iets in haar pompte. Ayana leek bedwelmd. De andere tentakels zaten als klimplanten om haar benen en armen gewikkeld. Het was bijzonder interessant om te zien hoe dit wezen controle had over zijn tentakels. Sommige waren dik genoeg om haar in bedwang te houden, terwijl anderen juist een fijnere motoriek hadden en in staat waren de ritsen van haar pak open te maken.

Zag ik het nu goed dat het wezen een tentakel tussen haar benen naar binnen drong? Ayana was weerloos. Ik zag haar lichaam schokken, maar het leek meer op extatische spasmen dan op pogingen om los te komen. Ik moest haar redden van dit gruwelijke lot. Maar hoe?

Op de grond vlak naast de plek waar het wezen met Ayana deed wat het deed, zag ik de wapenuitrusting van Ayana liggen. Ik had geen flauw idee hoe je die wapens moest gebruiken, maar het was mijn enige kans. Ik moest dichterbij komen.

Inmiddels had het wezen het voor elkaar gekregen om het pak van Ayana zo goed als helemaal uit te trekken en ik zag hoe een tentakel in de schede van Ayana schoof. Het ding was zo dik als een baby-armpje en glad van een soort gel. Daarna splitste die tentakel zich en drong nu ook in het achterste van Ayana binnen. Tot mijn verbazing ging dat redelijk makkelijk. Ayana hing nu een flink stuk boven de grond en haar lichaam schokte alsof ze een continu orgasme had.

Hoezeer mij dit tafereel ook fascineerde als wetenschapper, ik moest ik actie komen. Wanhopig rende ik richting de wapens maar ik was niet snel genoeg. Ook ik werd nu gegrepen door een tentakel dat zich razendsnel om mijn enkel wond. Overal voelde ik kleinere tentakels. Om mijn romp. Om mijn ledematen. En voor ik er erg in had drong een tentakel mijn mond binnen. Een warme vloeistof liep in mijn mond en ik proefde de aangename zoete smaak van anijs. De vloeistof had een hallucinerende werking op me. Ik werd licht in mijn hoofd en mijn lichaam werd weerloos als was in de tentakels van dit vreemde wezen.Vreemd genoeg raakte ik niet buiten westen. Sterker nog, het leek alsof mijn bewustzijn werd uitvergroot. Ik voelde hoe ook ik werd uitgekleed. Een tentakel wikkelde zich om mijn geslacht dat groter en harder leek dan ooit. Het was een geweldige ervaring en ik wilde dat het nooit ophield. Zelfs niet toen ook bij mij een tentakel tot diep in mijn kont drong en daar kronkelende bewegingen maakte. Een warme vloeistof spoot in me en versterkte de bedwelming.

Toen drukte het wezen mij tegen Ayana. Mijn geslacht, dat nog omwikkeld was met een dunne tentakel, drong nu bij haar naar binnen. Nog steeds hadden zij en ik ieder een tentakel in onze mond en in onze achterste en het wezen dwong ons nu om fysiek met elkaar te zijn. De tentakels in onze achtersten werkten nu als een mechanisme om onze onderlijven tegen elkaar aan te laten pulseren.

Ik heb nog steeds geen idee hoe lang deze paring heeft geduurd. Ik raakte buiten westen toen ik mijn zaad bij Ayana naar binnen spoot en ik kwam pas weer bij toen ik de laars van Ayana in mijn zij voelde schoppen. Ze was bezig haar pak weer aan te trekken, maar ik kon nog net zien hoe er vocht langs haar benen liep.

“Geen woord hierover als we terug zijn”, dreigde Ayana.

“Geen woord”, beloofde ik enigszins beschaamd.