Mijn lieve Sven, 

Ik schrijf deze brief in mijn laatste
dagen en ik heb er voor gezorgd dat deze brief 3 weken na mijn begrafenis op (nu nog) onze deurmat zal vallen. Op die manier zal de ergste pijn van mijn verlies wel gezakt zijn. Er zullen in ieder geval geen kliekjes van mijn hand meer in de koelkast staan. Alles is klaar voor mijn overgang. Ik heb al mijn vrienden gedag gezegd, alles op mijn werk is geregeld. De kerk, mijn familie; iedereen is op de hoogte. Ik heb zelfs mijn bibliotheekboeken teruggebracht en je pak voor de begrafenis heb ik gisteren opgehaald bij de wasserette en hangt klaar in de kast. Ik stuurde een bedankbrief naar onze huisarts en ik heb zelfs familie Schouten aan de overkant mijn koekje van eigen deeg gegeven, eindelijk!!!  Ik ergerde me al jaren aan dat volk en het voelde heerlijk eens de waarheid te zeggen zonder bang te zijn voor de consequenties. Het moeilijkste heb ik voor het laatste bewaard en dat is gedag zeggen tegen jou, mijn geliefde, mijn echtgenoot en de man van mijn dromen! 

Nu met de pen in mijn hand denk ik weer even aan mijn aanstaande begrafenis. Ik heb er nooit aan willen denken, maar ik heb me er bij neer moeten leggen, want veranderen kan ik het niet. De kanker baant zich een weg door mijn lijf en genezing is uitzichtloos. Karin is mijn grootst hulp. Ze helpt me echt met alles. Maar ‘alles’ lijkt zo onwerkelijk. Gesprekken met begrafenisondernemers, mijn eigen kist uitkiezen; ik had het zonder haar niet gekund. Ik kan tijdens dit hele proces alleen maar denken aan het feit dat ze mijn lijf in de grond gaan stoppen en ik opgevreten zal worden door de onderkruipsels van deze aarde. Mijn prachtige lijf, het lijf dat me zoveel moois bracht is gewoon kapot. Het lijf dat me dingen liet voelen, zo mooi en puur, werkt nu niet meer mee.

We hadden het zo fijn samen, jij en ik. Vierentwintig jaar getrouwd en dat op zich is al een prestatie in deze tijd. Ik heb van elke minuut genoten en ik voel me intens verdrietig dat we er niet nog eens vierentwintig jaar aan vast kunnen plakken, maar het is al duizenden keren gezegd zelfs door de grootste der aarde: Aan alle mooie dingen komt een eind. En zo ook aan ons, mijn liefste. 

Vierentwintig jaar huwelijk. Het meeste ervan zo mooi. Maar ook wij kenden slechte tijden. Ik staar al dagen naar onze trouw foto’s. Ik herinner me het me als de dag van gisteren en tranen blijven rollen. Toen we trouwden was ik zo jong en naïef. Ik geloofde in sprookjes. Ik geloofde in ons sprookje en ik heb nooit gedacht aan de problemen die we voor onze voeten zouden krijgen. Geldzorgen, werkproblemen, onze opvoedkundige verschillen, ouders en vrienden die we zouden verliezen, andere vrouwen.

En ik weet niet of dit nu het einde of het begin is, maar mijn gesprekken met Karin hebben me minder bang gemaakt voor de dood. Ik weet niet of er een hiernamaals is, want ik geloof dat mij leven is begonnen toen ik jou ontmoette en een leven zonder jou kan ik me niet voorstellen. Ik heb dus helemaal geen zin in een hiernamaals zonder jou. Ik wil niets zonder jou, want ik hou van jou met heel mijn kloppende hart. En als het stopt met kloppen houdt het nog steeds van alleen maar jou.

Dat is eruit. Ik hou van hem en alleen van hem. Ik hield van hem in onze goeie tijden en ik hield van hem in onze slechte tijden. Toen we financieel in de problemen zaten en toen ik er achter kwam dat hij een affaire had met die slet van zijn werk. Iets wat ik niet wil opbrengen, hoe boos me dat ook nog maakt. Ik wil het eigenlijk zo graag achter me laten.

Ik wil niet te romantisch klinken in deze brief. Ik weet dat jij daar niet zo van houdt, maar ik wil gewoon afscheid nemen van de man van mijn dromen en ik kan dat gewoon niet als ik je in de ogen kijk. Ik zou alleen maar huilen en geen woord over mijn lippen kunnen krijgen. Ik geef toe: ik huil nu ook en de woorden die ik nu typ, zien er vaag uit door mijn tranen heen. Maar tegen de tijd dat jij dit leest zijn alle tranen opgedroogd en zal het zout van mijn wangen verdwenen zijn. 

Misschien kijkt hij wel weer in het rond naar mijn vervanging, tegen de tijd dat hij deze brief krijgt. Hij heeft een hekel aan koken en schoonmaken en alles wat met het huishouden te maken heeft. Een werkster die zijn huishouden doet en het bed met hem deelt zal niet makkelijk te vinden zijn. Maar dat is wat ik voor hem was de laatste paar jaar. De werkster die hij kon neuken. En tot dat hij een nieuwe werkster vind zal hij waarschijnlijk eten bij McDonalds en zijn vuil met een bezem in de hoek wegen. Misschien moet ik Karin vragen hem uit te leggen wat een bezem is?!

Sven, Ik weet dat ik fouten heb gemaakt. Dat ik er niet altijd voor je was en je vaak betuttelde, juist wanneer je me het hardste nodig had. Maar ik heb altijd in je geloofd als het om je ouderschap ging, of om je werk. Ik heb altijd vertrouwen in je gehad. En ik weet dat ik niet altijd even avontuurlijk als jij was in bed en toch heb ik altijd mijn best gedaan overal in mee te gaan. Alsjeblieft, geloof me dat ik alles heb willen proberen voor je. Mijn lichaam kon zich gewoon niet altijd in de juiste bochten wringen. Tenminste, niet de bochten die jij wou. Wat jou erotisch in de oren klonk, vond ik gewoon regelrecht eng. Maar ik heb je nooit iets ontkent en heb alles op zijn minst één keer geprobeerd. Ik hoop dan ook dat je de herinneringen van onze mooie vrijpartijen met je mee zal dragen en niet de de dagen dat we ruzie maakten, want als we de liefde bedreven dan deden we dat goed en vol overgaven en die momenten zullen me gedachten niet verlaten tot het einde van mijn tijd 

Vrijen? Laat me niet lachen! We hebben hooguit een goeie tien keer echt gevreeën in de vierentwintig jaar dat we samen waren en dat staat gelijk aan het aantal orgasmes dat ik van hem kreeg. Vaak stak hij zijn pik gewoon in mijn kut en ragde hem heen en weer tot hij klaar was en zijn zaad in mij had geloosd en liet me dan gelukkig weer slapen. De momenten dat hij avontuurlijk was betekende gewoon dat ik de volgende dag rauw zou zijn en dat hij gefascineerd was door mijn kontgat zonder er rekening mee te houden wat ik er van zou vinden. Soms neukte hij dan mijn kontgat tot bloedens toe. En ik, ik liet dat gewoon gebeuren omdat ik van hem hield. Of de momenten dat hij mijn hele gezicht onder spoot met zijn zaad, wat mij weer deed walgen van mezelf. Maar hij bleef het doen omdat het hem niet kon schelen. Onze seks was meer deprimerend dat opbeurend en mij kleineren was één van zijn favoriete dingen om te doen.

Ik geef toe dat ik fouten heb gemaakt in ons huwelijk, waarschijnlijk teveel om hier te noemen. Maar jij, Sven, moet toch ook toegeven dat je er een paar heb gemaakt. Ik wist bijvoorbeeld van je affaire met Sabine Manvoort, al vanaf het eerste begin. Ik heb je nooit vertelt dat ik er van wist, omdat ik verschrikkelijk bang was om je kwijt te raken. Ik heb er dan ook nooit iemand over durven vertellen. Ik weet niet of er nog andere vrouwen in het spel waren, maar het spijt me zo dat ik er niet genoeg voor je was, dat ik jou niet in de behoefte kon voorzien, iets wat een goede vrouw hoort te doen. En nu, het moment dat ik aan het einde van me leven sta , kan ik niet anders dan je vergeven voor je affaire. Ik vergeef je.

De klootzak brak mijn hart en het moment dat ik achter zijn affaire kwam wist ik het gelijk: ik zou hem terugpakken. Terugpakken voor de pijn die hij mij had aangedaan. Alle liefde voor hem was uit mijn lijf gekropen en werd direct vervangen door diepe haat. Diepe onmenselijke haat. Ik heb er aan gedacht een andere man te vinden en die helemaal plat te neuken om hem zo terug te pakken voor de pijn die hij me had gegeven. Maar wie wou er nou een 38-jarige moeder met het nodig overgewicht op de heupen? Ik heb er ook aan gedacht om het de man van die Sabine Manvoort te vertellen, maar dat leek me ook niet gepast. Ik wou niet nog meer slachtoffers maken dan nodig was en ik weet zeker dat haar man hier aan kapot zou gaan. Het was zo’n aardige man. Nee, ik bedacht me dat ik zou wachten tot mijn tijd zou komen om hem terug te pakken en die tijd was nu!!

Wat ik je niet kan vergeven is wat je Sabine Manvoort heb aangedaan om van je affaire met haar af te komen. Ik was erbij Sven. Ik heb gezien wat je met haar deed op die prachtige lentenacht in 1999. Ik kon niet slapen en weet nog dat, toen ik uit het slaapkamerraam keek, de nacht zo mooi helder was. De maan scheen op de bomen, die net weer in bloei kwamen te staan en toen ik de tuin inkeek om te kijken naar het maanlicht op de narcissen, zag ik jou samen met haar achter in de tuin. Ik zag hoe je een stukhout van onze net afgebroken schuur gebruikte om Sabine Manvoort de hersens in te slaan, om haar vervolgens in een stuk plastic te wikkelen en haar achter in de tuin te begraven. Je heb nooit geweten dat ik alles heb gezien, maar ik was erbij en keek al die tijd uit ons slaapkamerraam, Sven! En vanaf die dag ben ik bang voor jou geweest. Ik leefde in angst en nu dat ik kanker heb kan ik eindelijk de moed vinden om het de wereld in te helpen. Ja, ik vergeef je als je echtgenoot voor je bedrog in ons huwelijk, maar vergeven voor een moord kan ik je niet. 

Dat is eruit. Een openbaring van zijn overleden vrouw en natuurlijk heeft hij die achterlijke trut niet omgelegd. Die wraakactie kwam van mijn kant. Ik nam wraak op haar. Deze brief is wraak op hem en de kanker, die neemt weer wraak op mij. Mijn werk hier op aarde is klaar. Ik ben klaar om het leven te laten voor wat het is en als ik naar buiten kijk is het goed zo. Het leven buiten begint weer in de vorm van een prachtige lente en het mijne houd op met bestaan.

Ik heb je altijd een plezier willen doen en heb gefaald in vele opzichten en het
spijt me zo dat dit ons einde is. Het einde van onze liefde en het einde van het leven dat wij beiden kende. Maar tijden veranderen of houden op te bestaan. Onthoud alsjeblieft dat ik altijd van je heb gehouden met heel mij hart. 

Liefs mij 

Ps: Ik heb er voor gezorgd dat een kopie van deze brief wordt verstuurd naar de politie.