Grijze grauwe muren, witte plafonds en een eindeloos lijkende gang. Deze stilte en ijzige kou had hij niet zien aan komen. In zijn gedachte had alles er heel anders uit gezien. Hij had een heleboel lawaai verwacht. IJzeren bekers die tegen tralies aan ramden en gedetineerden die verschrikkelijke dingen schreeuwden om hem als nieuwe mede gevangene te verwelkomen en om hem de nodige dosis angst in te boezemen. Maar hier in de realiteit waren gevangenisdeuren met tralies al lang vervlogen en de urinegeur waar hij verwacht had tegen aan te lopen was ook al niet aanwezig. In plaats daarvan bereikte de steriele geur van desinfectiemiddel zijn neus.

De ene na de andere gevangenisvleugel liepen ze voorbij. Het leken er tientallen te zijn. Hij voorop en drie man sterk achter hem. Zijn arrestatie had iets onmenselijks gehad. Betrapt en gesnapt met zijn gezicht vol sperma. Omgeven door drie groot geschapen donkere mannen. En voor iemand die een succesvolle zakenman is, kan dat opgemerkt worden als een flinke tegenslag.

“Deze kant op Van Leeuwen”

Ze duwden hem door grote dikke stalen deuren die even grijs waren als de muren om hem heen. Tot zijn verbazing was er in de vleugel die zijn onderkomen zou worden wel kleur aanwezig. Overwegend blauwe kleuren, want die zorgden, volgens de gevangenispsychologen, voor meer rust onder de gedetineerden.

Zijn hele privéleven kwam die ene fatale dag op straat te liggen en het effect op zijn professionelen leven was immens. Zijn gezicht was wekenlang niet uit de kranten weg te denken. De welbekende ‘betrapt’ foto’s waren de hele week te zien in nieuws- en tv programma’s en hoewel ze op tv de gecensureerde foto’s lieten zien waren er op het internet minder gecensureerde foto’s te vinden. Het was het grootste schandaal in tijden. Hij ging van rijk en gerespecteerde ondernemer naar publiekelijk vernederende freak in minder dan een seconde. Zijn ouders zagen het, zijn vrienden wisten het en zijn vrouw ondervond het. De hele wereld was er van op de hoogte en hij kon niets ervan ontkennen.

Een van de bewakers duwde hem door celdeur B034 en ontdeed hem van zijn handboeien. Hij wreef over de pijnlijke plekken van zijn polsen en keek in het rond, Niets anders dan een bed met plastic matras, een tafel, een kleine kast en een ijzeren wc zonder deksel staarde naar hem terug.

“Straks komt er iemand je boterhammen brengen en morgen zul je kennismaken met je afdelingshoofd. Hij zal je vertellen hoe het hier werkt en hoe het zit met je bezoekrechten. Tot die tijd zul je je tijd hier doorbrengen, Van Leeuwen”

Niet alleen zijn privéleven en zijn professionele leven lagen op straat, ook zijn financiële hebben en houwen werd door dit ongekende drama onder de loep genomen en dat was de reden dat hij hier in deze penitentiaire inrichting opgesloten zat. En ook hier kende ze hem inmiddels. Ook hier was iedereen op de hoogte van zijn ‘kont-opvullende-donkere-mannen-fetish’. De bewakers grijnsden al vanaf het eerste moment dat hij voet zette op gevangenisgrond en ook zijn mede gevangenen zouden hem direct herkennen. De nazi bendeleden zouden hem diep haten en hem op de proef stellen. Daar was hij al lang voor gewaarschuwd door zijn eigen advocaat, maar hij wist ook dat zij zo hun eigen verborgen talenten hadden. Ze hielden gewoon alleen van pure witte pikken, dat was het enige verschil. Want in een gesloten ruimte die overliep met testosteron was er een grote behoefte aan neuken en bij gebrek aan een vrouwenkut, kwam een mannenmond of een warm en nat kontgat daar nog het dichtst bij in de buurt. En er waren hier meer dan genoeg mannen die zich bij dit tijdelijke compromis hadden neergelegd en ook waren er hier genoeg gelegenheden om zich aan elkaar te vergrijpen

Een eenzame koude cel was op dit moment alles wat er voor Van Leeuwen was overgebleven en de uitspraak van de rechter was kort en bondig geweest: vier jaar cel voor fraude en belastingontduiking. Die eerste nacht probeerde hij de slaap te vatten maar meerdere vragen schoten pijnlijk door zijn gedachten. Want wat stond hem morgen te wachten? Wat stond hem de komende vier jaar te wachten. Onzekerheden vulden deze nacht zwart.

Vroeg in de morgen, toen de eerste stralen zonlicht zich door de, door psychologen goed gekeurde, blauwe gordijntjes heen drongen, schrok hij wakker van de sleutels die de grote stalen deur van zijn cel opende. Nooit eerder zat hij zo snel rechtop. Een kalende man met bierbuik van in de 40 verscheen naast zijn bed en trok de blauwe gordijntjes met ruw geweld open.

“Goedemorgen, Van Leeuwen. Wij staan hier met zijn allen om 6.00 uur op en ik heb graag dat je je daar aan houdt. Het ontbijt ontvangen we hier in de ontbijtzaal om 6.45 uur. In de tussentijd kun je gebruik maken van de openbare douche aan het einde van de afdeling. De weg wijst zich vanzelf. Iets wat jij waarschijnlijk, of wil ontwijken, of misschien maar al te graag bezoekt. Het is mij om het even”, zei de man met een zichtbare walging op zijn gezicht. Pas daarna stak de man zijn hand naar hem uit om zich voor te stellen.

“Brandsma, maar omdat jij hier vier jaar mag blijven mag jij ook ‘Henk’ zeggen. Ik ben hier het Afdelingshoofd. Aangenaam!” De mannen schudde elkaar stevig een zweterige hand.

“Omdat jouw voorarrest al langere tijd heeft geduurd en jouw zaak de nodige vertraging heeft opgelopen heb ik goed nieuws voor je. Er is vorige maand al een bezoekverzoek ingediend en je krijgt vandaag al bezoek.  Alle gedetineerde hebben recht op 1 uur bezoek per week dus deel ze verstandig in. Wij van de inrichting bepalen waar en wanneer er van deze rechten gebruik gemaakt mag worden. Is dat duidelijk?”

“Ja”, zei hij nog moe van de korte nacht. “Heeft u misschien ook een idee wie mij komt bezoeken. Is het mijn advocaat?”

“Geen idee, maar daar kom je straks snel genoeg achter. De bezoektijden beginnen vanaf 9.00 uur. Ik kom je van je cel halen om je naar de bezoekruimte te brengen. Ik snap dat je hier nog moet wennen dus over werken en andere dagbestedingen hebben we het later nog. Heb je voor nu nog vragen voor me?”

“Ik geloof dat het me voor nu wel duidelijk is.”

“Da’s mooi”. En zonder enige blik waardig en zo snel als hij kwam vertrok Brandsma weer.

 

Het was even voor negenen toen Brandsma hem kwam halen. De afgelopen uren had hij vooral gebruikt om, bij gebrek aan pen en papier, vragen voor zijn advocaat uit zijn hoofd te leren, zodat hij straks niets zou vergeten. In ieder geval moest zijn advocaat maar eens uitzoeken in hoeverre de pers kon worden aangeklaagd voor smaad en of het mogelijk was om de ongecensureerde foto’s van het internet te laten verwijderen. Brandsma nam hem mee naar de bezoekersruimte, die bestond uit een lange tafel in een ‘U’-vorm. Gedetineerden konden aan de binnenzijde van de ‘U’ plaatsnemen en de bezoekers aan de buitenzijde. In het middel van de tafel was een glazen afscheiding, die fysiek contact met de bezoekers onmogelijk maakte. Op het moment dat hij binnenkwam zaten er al enkele medegevangenen met hun bezoekers te praten. Niemand gunde hem een blik waardig, en dat voelde als een geruststelling. De cipier wees hem een plaats toe aan de tafel. Er waren aan aantal deuren aan de andere zijde van de tafel en het duurde even voordat een van de deuren openging.

Even was het of iemand met kracht zijn keel dichtkneep, toen niet zijn advocaat, maar zijn vrouw door de deuropening binnenkwam. Zijn maag wrong zich uit en als hij vanmorgen wel had ontbeten, dan was dat nu ter plekke omhoog gekomen. Angstvallig keek hij om zich heen, maar er was geen ontkomen aan. Al die maanden in voorarrest had hij het contact met zijn vrouw kunnen ontlopen, omdat hij onder zwaar regime werd vastgehouden. Geen enkel contact met de buitenwereld was mogelijk, anders dan met zijn advocaat. Zijn vrouw wisselde nog enkele woorden met de cipier die haar binnenliet. Ze knikte en schudde, kennelijk om te laten zien dat ze de instructies die ze kreeg begreep. De waas voor zijn ogen trok langzaam op en het viel hem op dat zijn vrouw er anders uit zag. Beter. Vrouwelijker. De leren jurk die ze droeg kende hij niet en nooit eerder had hij haar op zulke hoge hakken gezien. De gedetineerden hadden hem dan wel genegeerd, maar het tikken van haar stiletto’s op de tegelvloer werkte als een rode lap voor de opgekropte testosteron aan deze kant van de tafel. Zijn oksels werden nat en hij werd licht duizelig.

“Hallo Herman”. Haar stem was zwoel en onverwacht vriendelijk, maar toch ontspande hij niet. Als iemand wist waar deze manipulatieve vrouw toe in staat was, dan was hij het wel. Ze had haar positie in het accountantskantoor waar ze werkte niet alleen met hard werken bereikt. Toen hij aan haar kant stond, had het hem altijd geamuseerd. Maar nu ze tegenover hem zat, was hij er nog niet zo zeker van of hij haar kon vertrouwen.

“Josefien. Je ziet er .. erg goed uit”, bracht hij voorzichtig uit. Hij overwoog elk woord. “Hoe gaat het met je?”

“Ach, wat zal ik zeggen, Herman. Ik geloof dat wij beiden betere tijden hebben gekend. Jij in ieder geval. Of heb je hier ook al vriendjes gemaakt?” Zijn vrouw wond er geen doekjes om. Het moet ongelofelijk pijnlijk zijn geweest om alle wilde verhalen te lezen over de gay orgies van haar eigen man. “‘Spermaslet’, noemden ze je in De Telegraaf, geloof ik?”

Hij stamelde dat het nooit zijn bedoeling was geweest om haar pijn  te doen en dat het hem speet, maar zijn vrouw onderbrak hem. Nu was het haar moment om te praten.

“Waarom, Herman? Waarom? Wat kan er nou zo geweldig zijn aan ranzige seks met wel drie groot geschapen mannen? Drie mannen? Tegelijk nog wel. Ik heb de foto’s gezien, Herman. De foto’s waarop het sperma van je gezicht droop. Ik kon nergens anders meer aan denken. Kun je je dat voorstellen? Elke keer als ik ’s avonds naar bed ging, spookte het beeld voor mijn ogen. Het beeld van drie gespierde negers, die jou een voor een in je kont neukten (want daar hield je toch van?) en daarna klaarkwamen over je gezicht? Ik moest het weten, Herman. Ik moest weten wat je daar nou zo geweldig aan vond. Was het de vernedering, de totale overgave? Wat was het dat jou zo opwond?”

“Schatje, ik …”

Zijn vrouw stak een vinger in de lucht, ten teken dat hij maar beter zijn mond kon houden.

“En dan die foto’s …”,  er klonk afschuw en weerzin in haar stem alsof ze het woord ‘foto’s’ uitbraakte. “Die foto’s van jouw betrapte en besmeurde kop. Overal waar ik keek, in de krant, op internet, bij Boulevard, het journaal. Overal zag ik jouw verschrikte ogen en die dikke klodders geelwit geil. Heb je enig idee hoe vernederend dat voor mij was?” Hij nam aan dat dat een retorische vraag was, en dat was misschien ook maar beter.

“En dus, Herman”, haar toon was nu bitterzoet, “En dus moest ik weten wat jou zo aantrok in die scene.” Haar stem was luid en trok de aandacht van de andere aanwezigen in de ruimte. Ze rommelde wat in haar Gucci tas en haalde er een bruine envelop uit. De moed zonk hem in de schoenen. Aan de dikte en het formaat van de envelop te zien, waren dit de scheidingspapieren. Alles had hij kapot gemaakt en dit waren de documenten die dat zouden onderstrepen. De handen met roodgelakte nagels grepen in de bruine envelop, maar niet om er een stapel juridische documenten uit te halen. In plaats daarvan trok ze er een uitvergrote afdruk van een foto uit en hield die demonstratief tegen het glas.

“HIER!”, gilde ze met een stem die oversloeg. Hij deinsde achteruit. Op de foto lag een vrouw op een bed en er stonden een aantal donkere mannen om haar heen. Hij kende dat bed. Het was hun bed. En die vrouw, dat was zijn vrouw.

“EN HIER!”. Een tweede foto toonde zijn vrouw op handen en knieën. Ze had het dikke geslacht van een van de mannen in haar mond, terwijl een andere man haar van achteren nam.

“EN HIER DAN!” Ze toonde een foto waarop ze werd gesandwicht. De donkere penissen contrasteerden met de bleke huid die de pikken omsloot.

“EN DEZE!” Met een doffe bonk perste ze een foto tegen de ruit waarop ze op haar knieën zat, omgeven door de mannen. Hij probeerde ze te tellen, maar het waren er minstens vijf of zes. Ze had haar mond wijd open gesperd en haar mond zat vol witte vloeistof.

De paniek van zo even had plaats gemaakt voor ingehouden hysterie, toen ze de laatste foto uit de reeks toonde, waarop te zien was hoe sperma lekte uit haar schede en anus en haar gezicht en borsten bedekt waren met dikke klodders.

“En nu weet ik wat jou er zo in aantrok. Nu begrijp ik hoe lekker het is om met groot geschapen heerlijke mannen te neuken.” Haar stem siste, omdat ze haar kaken op elkaar beet. “En jij zult er elke dag van je miezerige leventje naar kunnen kijken, want ik heb ze geupload naar een pornowebsite. Oh nee! Je hebt geen internet hier in de petoet!” Zijn vrouw lachte onmenselijk gemeen en smeet de stapel foto’s over de glazen afscheiding. Enkele cipiers probeerden de foto’s te onderscheppen, maar tot op de dag van vandaag wordt er geld geboden door gedetineerden op de foto’s van ‘de spermaslet’ die eigenlijk de vrouw is van ‘de spermaslet’.