Spanjolett, kalknagel en oorsmeer: een erotisch verhaal

Op Twitter vroegen wij onze volgers ons drie woorden te geven om er een erotisch verhaal op te baseren. Een van de eerste reacties heeft ons eerst bijna een volle vijf minuten lang laten schaterlachen. Maar hoe langer wij er over nadachten, des te groter werd de uitdaging. En dus gingen we aan de slag. Het resultaat leest u hieronder.

Zo’n eerste ontmoeting is altijjd spannend. Nou ja, altijd. Dat klinkt alsof het een dagelijkse bezigheid voor me is. Maar ik zweer het: dit is de eerste keer dat ik af heb gesproken met iemand die ik via Twitter heb leren kennen. Ik ken hem als @MrGuru en hij intrigeert me al sinds het eerste bericht dat ik van hem las. Zijn tweets maken iets in me los. Hij is direct. Dwingend. Overheersend. Raak. En bij tijd en wijle weet hij me volkomen in de war te brengen. Door hem ben ik gaan nadenken over mijn prioriteiten, mijn diepere gevoelens en, vooral, mijn seksualiteit. Fantasieën die ik heb verdrongen, durf ik weer toe te laten en dat geeft me het gevoel dat ik weer leef. Ik weet het: dat klinkt diep allemaal, maar uiteindelijk deed dat me er wel toe besluiten om met hem te gaan DM-en en Whatsappen. Het begon allemaal in een stroomversnelling te komen toen hij me opdrachtjes begon te geven. Hij vroeg me bijvoorbeeld om op het werk mijn slipje uit te doen. Of in de trein te flirten met de persoon tegenover me (wat op dat moment een studentikoos meisje was en ik had nog nooit eerder met een meisje geflirt).

Zijn manier van communiceren maakte me nieuwsgierig. Ik wilde weten wie die man was die mijn hoofd liet tollen. Hij was inmiddels het hoofdonderwerp van mijn fantasie geworden en zonder dat hij het wist had ik denkend aan hem al menig orgasme beleefd. En dus stuurde ik een DM: “Ik wil je zien”. Mijn wijsvinger had nog een paar seconden boven de sendbutton gehangen, maar de laatste twijfel werd verdrongen door mijn aanhoudend groeiende nieuwsgierigheid. Of was het geilheid? Binnen luttele ogenblikken antwoorde hij: “Zeg maar wanneer”.

Dat moment was dus nu. Hij zou rond half tien bij me zijn. Dom natuurlijk, om thuis af te spreken, maar in een vlaag van euforie had ik hem mijn adres gegeven. En nu het bijna zo ver was brak er een lichte tot tamelijk zware aanval van paniek bij me uit. Ik ijsbeerde wat door de kamer en zette een beeldje en een vaasje in een esthetisch betere formatie, legde een tijdschrift quasi nonchalant op tafel en checkte de kussens van de bank. De agenda van mijn telefoon kondigde aan dat je over 5 minuten zou komen.

Godverdomme. Wat als hij een chronische vorm van oorsmeer heeft? Ik gruwelde bij de gedachte. Kan een man die zo met woorden overweg kan, last hebben van groengele smurrie in zijn oorschelp? Oh, help. Ik liep naar het raam van mijn appartement op de tweede etage. Ik probeerde me staande te houden door me vast te klampen aan de spanjolett. Het fallusvormige bakelieten ding wees triets naar beneden en hield daarmee het raam gesloten. De symboliek daarvan ontging me, hoewel ik wist dat die er zou moeten zijn. Of erger nog, bedacht ik me. Straks belanden we in geheel of gedeeltelijk ontklede toestand in mijn zojuist opgemaakte bed (een vrouw kan niet voldoende voorbereid zijn) en dan blijkt hij tenen met kalknagels te hebben. Van afschuw liep een rilling langs mijn rug. Als je zo lang als ik alleen bent, dan ben je kritisch op alle vormen van partnermateriaal. En oorsmeer en kalknagels stonden symbool voor alles wat fout kan zijn aan een man. Mijn kerel moet goed verzorgd zijn. Zelfverzekerd (dat ook), maar vooral schoon.

Het was één minuut over half toen de deurbel ging. Mijn hart maakte een sprongetje (of was het mijn middenrif). Mijn hand klemde om de spanjolett en zette hem met enige kracht omhoog. Als een fiere stijve penis wees de harde top nu naar het plafond, waarmee het mechanisme het raam had ontgrendeld. Ik opende het raam en helde mijn lichaam op één been voorover.

“Hoi”, riep ik en het viel me op dat mijn stem zwaar en diep klonk. Je keek omhoog en ik zag je donkere ogen en je mysterieuze glimlach. Ik liet mijn sleutel vallen en je ving hem met één hand. Nu open je de voordeur en zometeen open ik misschien nog wel meer voor je. Misschien zelfs mijn hart.