Het was geen obsessie. Noch een idee-fixe. Meer een uit de hand gelopen interesse. Een belangstelling die hij aan de dag legde voor het recht van de vrouw om het genot te mogen smaken van een fijn en aangenaam hoogtepunt. Als Ernst Gräfenberg beweert dat elke vrouw er een heeft, hoe komt het dan dat andere denkers en geleerden zo hun uiterste best deden om dat tegen te spreken, of, op zijn minst, te loochenen? Honderden onderzoeken zijn er nochtans geweest. Fysiologen, gynaecologen, urologen en zelfs pathologen riepen om het hardst dat ze hem hadden opgediept. Maar dan kwam er weer een of andere zelfbenoemde oloog die ondanks eerdere bewijslast, blijk meende te moeten geven dat al die proefnemingen en naspeurwerk van collegae maar onzin waren. “Neen”, zei de desbetreffende dan geleerd, ongetwijfeld turend over zijn bril naar de leergierige menigte, “zo iets obsceens is aan een vrouwelijk lichaam niet door ’s Here toebedeeld”.
Maar dát, beste lezer, dát nam professor Tampelouris aan de universiteit van Likmeschede niet zonder meer aan. Hij was van mening dat de man en de vrouw volkomen en onverdeeld gelijkwaardig waren aan elkander. Dus als een mannelijk persoon in staat was om des spuitend tot ontlading te komen, dan zou een mannin datzelfde lot beschoren moeten zijn.
Aldus geschiedde. Professor Tampleouris, Pietje voor intimi, hield niet van leuteren. Hij voegde de daad bij het woord. Hij zou de vrouwheid een gunst verlenen. Hij zou het orgasme weer terugbrengen, daar waar het hoort: in den schede!
Als rechtgeaard statisticus had hij op internet berekend dat hij bij een populatie van 8 miljoen Nederlandse dames, een foutenmarge van 5% en een betrouwbaarheidsniveau van 95% met een spreiding van 50%, een vereiste steekproefgrootte van 385 volstrekt willekeurige deernes tot zijn beschikking moest hebben. En dus ging hij naar de kroeg. Want waar anders moet een wetenschapper beginnen om 385 hitsige lascieve, lustige, wulpse of anderszins ontuchtige dames te ontmoeten, die dienst konden doen voor zijn wetenschappelijk experiment: de ware zoektocht naar het bestaan van het Grafenberg weefsel, ookwel populair het G-plekje, of (Engels) G-spot genaamd.
Zekerheidshalve had professor Tampelouris een gespreksscript opgesteld. Dat zou hem helpen bij het aanknopen van een gesprek met het betreffende onderzoeksobject, ten einde haar toestemming te mogen optekenen om onderzoek te mogen verrichten naar haar innerlijke anatomie. Vraag 1 in dit draaiboek werd voorafgegaan door een aantekening voor hemzelf: ‘Lach voordat ge mag’. Dit moest hem er aan herinneren dat vriendelijkheid vooralsnog gewilligere medewerksters zou opleveren dan al dan niet lichte dwang. Ge vangt meer vliegen met stroop dan met azijn, nietwaar?
Aangekomen in een aangenaam etablissement dat, volgens zijn studenten, frequent door gewillige slachtoffers wordt geteisterd, stevende hij direct af op een voluptueuze blondine (zoëen je soms op websites met bevallige dames weleens uit de kleren ziet gaan). Hij tikte haar op de schouders, schraapte zijn keel en keek nog een keer op zijn spiekbriefje met vraagstellingen. De dame van zijn keuze keerde zich om en bekeek hem alsof hij een mogelijk prooi was voor haar avondeten. Toch liet professor Tampelouris zich niet van zijn stuk brengen, keek nog een keer op zijn blaadje en stak toen van wal:
“Één”, zo begon hij zijn vragenlijst op te lezen. “Mag ik alstublieft onderzoeken of u beschikt over het fameuze edoch vaak betwiste en omstreden Grafenberg plekje aan de binnenkant van uw schede?”
Hij keek de dame in kwestie langdurig en met oprechte nieuwsgierigheid aan.
“Of je me wattus?” was haar repliek.
Het was professor Tampelouris duidelijk dat het hier om een minder schrander exemplaar ging van de vrouwelijke sekse. Hier was een andere tactiek vereist. Maar hij zou professor Tampelouris niet zijn, als hij in zijn voorbereiding geen analyse had gedaan naar mogelijke alternatieve scenario’s. En dus las hij vanaf de achterkant van zijn gespreksscript:
“Of ik je mag vingeren tot je spuitend klaarkomt?”
Welnu, daar had deze dame wel oren naar. Was het niet vanwege haar eenmalige kans om een belangrijke bijdrage te leveren aan de wetenschap, dan toch zeker om eens te mogen beleven waar ze al zo veel over had gelezen in de blaadjes die haar kapper pleegde op de leestafel ter beschikking te stellen.
“Tuurlijk”, antwoorde ze daarom vanzelfsprekend en ze ging met professor Tampelouris mee naar huis. Onderweg stelde ze zich voor (of was het aan?). Haar naam was Flamous en ze wilde dolgraag dat professor Tampelouris het slakje tussen haar benen zou beroeren tot ze er als het ware een beroerte van zou krijgen. Professor Tampelouris probeerde nog een conversatie te starten over zijn expertise en bijzondere technieken die hij zou aanwenden teneinde een succesvolle ejaculatie bij haar teweeg te brengen. Maar daar had Flamous geen oren naar. Ze wilde wél graag klaarkomen.
Om het onderzoeksobject beter op haar gemak te stellen, had professor Tampelouris besloten dat het beter was om haar niet in een klinische opstelling op de universiteit van Likmeschede te onderzoeken. Beter was het om haar volledig senang te laten zijn in de behaaglijke en genoeglijke omgeving van zijn eigen slaapkamer. Het mocht voor haar geen verrassing zijn dat hij haar vroeg zich te ontdoen van haar kledij. Weldra liet zij zich dan ook van haar japon afdoen, die zij bevallig op de vloer liet vallen. Daarna stak zij haar wijsvinger en duim in haar mond en haalde er een stuk met de tanden vermalen kauwgom uit, om die vervolgens vragend voor professor Tampelouris zijn gezicht te houden. Een stukje papier was snel uit een van zijn studieboeken, die quasi nonchalant op zijn bureau waren gedrapeerd om, mocht dat nodig zijn, indruk te maken op zijn onderzoeksobject, gescheurd.
“Gelieve u te schikken op het ledikant en maakt het u vooral gerieflijk”, stelde hij voor. En de dame ging liggen. Ze was kennelijk van het vooruitziende soort, want ze spreidde direct haar lange slanke benen en bood hem toegang tot haar uiterst verzorgde derde oksel. Professor Tampleouris schraapte nogmaals zijn keel. Op zijn bureau stond tussen zijn studieboeken een potje lubricant. Hij stroopte zijn mouw op en doopte zijn middel- en wijsvinger tot ver in het smeersel.
“Daar gaat ie dan, poelewoepsje”, kondigde hij haar aan en hij stak beide bevochtigde vingers ijlings in haar pruim, daarbij de handpalm naar boven gericht. In de boeken van collega Ernst Gräfenberg had hij gelezen dat het voornoemde weefsel aan de buikkant gesitueerd moest zijn. Dus kromde hij zijn ingebrachte tengels en voelde weldra een sponsachtig complex dat hij, zoals hij dat had gelezen, begon te betasten. Onderwijl observeerde hij het object van zijn wetenschappelijk onderzoek nauwlettend. Haar ogen begonnen zinnelijk te glinsteren. Haar ademhaling versnelde. Haar wangen bloosden. Haar borstjes stonden fier overeind en haar nippels namen cataleptische vormen aan. Professor Tampelouris probeerde nog aantekeningen te maken met de hand die niet in de naaktpoes van mevrouw Flamoes zat, maar helaas was hij niet in staat om twee zo ambivalente bewegingen gelijktijdig ten uitvoer te brengen. En hij kon überhaupt niet met links schrijven. Dat ook. Er zat dus niets anders op dan zijn gemoedservaringen op te slaan in zijn geheugen en hij nam zich voor er later die avond een ampel memorandum over op te tekenen. Nu moest hij onverdeeld zijn aandacht richten op het climax van mevrouw Flamoes. Zijn vingers drukte hard tegen iets waarvan hij bevroedde dat het haar G-plekje wel moest zijn. Hij wreef en hij wreef. Hij frotte, poetste, politoerde, schrobde, schuurde, boende, streek en baggerde tot zijn onderarm er pijn van deed. De arme Flamous hijgde en steunde en vloekte dat het een lieve lust was.
“Ram godverdomme je hand in mijn doos”, bijvoorbeeld. Of, “harder, groezelige geleerde!”, gevolgd door “doe het dan, hoerenjong”. Geen van deze uitspraken waren aan professor Tampelouris besteed, maar interessant vond hij ze wel. Hij bedacht dat hij ze zeker in zijn proefschrift moest vermelden.
Toen begon mejuffrouw (hij was vergeten te vragen of ze gehuwd was) Flamous heftig te schudden en horten alsof ze in haar eentje een aardbeving van 3.5 op de schaal van Richter wilde veroorzaken. Het tweedehands bed van professor Tampelouris kraakte en piepte en bezweek bijna onder de deining. Juist op het moment dat hij bedacht dat hij beter een bevriend duivelsbezweerder bij de hand moest houden in zijn queeste naar de vrouwelijk ejaculatie verstarde Flamous en kermde iets dat nog het meest weg had van een laatste ademroggel van een dronken zeerover. En op dat moment, precies toen, exact en op de kop af, spoot een stroom ejaculaat recht in het gezicht van onze held, professor Tampelouris.
Zonder verdere bekommernis om de nog na-ijlende Flamous, nam professor Tampelouris zijn pen ter hand en noteerde: ‘Nog 384 te gaan’.
