De hakken van Yoko Nishimura galmden in de parkeergarage als taiko drums op een festival in Nagano. Vandaag liep ze net iets sneller naar haar auto dan normaal. Het gebeurde niet vaak dat Yoko van slag was van een nieuwsbericht dat ze zelf voorlas. Soms, zoals toen er kinderen waren omgekomen bij de ramp in Fukushima, kon het nieuws haar wel raken. Maar vandaag was ze ronduit bang.
Nog geen twintig minuten geleden las ze het van de autocue; ‘Er zijn buitenaardse wezens ontsnapt uit een laboratorium in het Edogawa district in Tokyo.‘ Het bericht an sich was al bizar genoeg. Buitenaardse wezens? Werkelijk? Uit een laboratorium in Tokyo? Het had als een slechte 1 aprilgrap geklonken. Maar de correspondenten hadden haar verzekerd dat het bericht was bevestigd door het ministerie van defensie en de persofficier van de politie. Toen Yoko vernam dat het laboratorium haast in haar eigen achtertuin was gehuisvest, kreeg ze pas echt een knoop in haar maag.
Doorgaans hield Yoko van de rit terug naar huis na het late avondnieuws. Dan zou ze naar Ikomono Gakari luisteren, of de magische klanken uit de trompet van Toshinori Kondo. Nu scande ze op haar radio of er meer nieuws was over de vermeende ontsnapte wezens. De politie had dan wel gezegd dat het onschuldige en ongevaarlijke organismen waren, maar Yoki wist als nieuwslezeres wel beter dan dat je de lokale overheid kon geloven.
De villa van Yoko stond aan de rand van de stad en was omgeven door hoge bomen. Als nieuwsanchor had ze vaak de behoefte om zich volledig terug te kunnen trekken in anonimiteit. Ze hield van deze stek. Het gaf haar de kalmte en rust, die ze nodig had in haar jachtige bestaan in de media. Hoewel het aan de rand van de stad stond, leek het soms wel of het in ’the middle of nowhere’ was gelegen. Ze kon de muziek zo hard draaien als ze wilde en lekker hardop meezingen, zonder dat ook maar iemand haar kon horen.
Ook nu was het muisstil in haar huis. Yoko schopte als eerste haar schoenen uit bij de voordeur. Voordat ze de deur achter zich sloot keek ze nog eens goed in de tuin, die verlicht was door enkele tuinlampjes.
‘Ach, doe niet zo raar’, probeerde ze zich in te prenten. ‘Buitenaardse wezens … Serieus?’ Hoe groot was de kans dat ze zich precies in haar huis hadden verschanst? Nou dan!
Op haar kousenvoetjes rende ze haast de trap op, om een warm bad te nemen voordat ze naar bed ging. Terwijl het water kletterde in het designbad, trok Yoko haar kleren uit en gooide ze die op een hoopje in de hoek van de badkamer. De geur van eucalyptus begon de ruimte te vullen. Nog even rende ze naakt weer naar beneden om in de keuken een groot glas wijn in te schenken. Een grote teug kalmeerde haar. Daarna schonk ze nog wat bij en nam het glas en de fles mee naar de badkamer.
Het water was heerlijk warm en omsloot haar lichaam als een zijden laken. Yoko humde tevreden en liet zich onderuit zakken tot haar hoofd onder water verdween. In zichzelf telde ze tot twintig voor ze weer rechtop ging zitten en haar haren en het water uit haar gezicht wreef.
Toen ze haar ogen weer opendeed stonden ze daar! Yoko verstijfde. Het waren twee ronde pluizige bolletjes. Niet groter dan een poes. En misschien wel even schattig.
“Ksht!”, histe ze en ze wuifde met haar handen in de lucht om de twee zwarte bolletjes weg te jagen. “Kom, vooruit, ksht, wegwezen!”, probeerde ze nog. Maar een van de twee bolletjes rolde zacht over de rand van het bad richting haar hoofd, terwijl de andere bij haar voeten bleef zitten. Ondanks het schattige uiterlijk en de lieve geluidjes die de bolletjes maakten, was Yoko er niet gerust op. Waren dit die wezens waarover ze zelf had bericht? Toen het bolletje dichter bij haar gezicht kwam, maakte zich een lichte paniek van haar meester. Ze was maar al te bekend met de basis reacties ‘vechten, vluchten en bevriezen’ en ze probeerde bij zichzelf te rade te gaan wat nu de beste reactie was. Instinctief bevroor ze en ze probeerde zich niet te verroeren, maar de wezens hadden haar gespot en kwamen dichterbij. Dit werkt niet! Vechten dan? Ze spetterde een grote plas water over het wezen dat dichterbij kwam. Een fractie van een seconde bleef het ding stil zitten. Toen schudde het zich uit, als een hond die uit de zee komt, en het vervolgde traag zijn weg. Vluchten had ook geen zin. Ze was naakt en als ze om hulp zou roepen zou niemand haar kunnen horen.
Toen herinnerde Yoko zich iets dat haar sensei haar jaren geleden eens had verteld. Er is ook een vierde strategie: bevrienden. ‘Als je het niet kunt winnen van je vijand, sluit je dan bij hem aan’, had hij wijs gesproken. Voorzichtig stak ze haar hand uit naar de dichtstbijzijnde pluizenbol. Ze wist dat je poezen altijd eerst aan je hand moest laten ruiken en misschien was dat bij deze dingen ook wel beter? En inderdaad; het ding begon ‘kopjes’ te geven tegen haar hand en schattige purrende geluidjes te produceren.
“Ah, kom maar liefje”, fluisterde Yoko zacht, terwijl ze in zichzelf bedacht hoe ze die dingen het beste zou kunnen overmeesteren. Onder haar bed stonden nog wat schoenendozen. Als ze het ding kon pakken en daarin stoppen … Geveinsd glimlachend aaide ze het ding, dat een verrassend zachte pels had. Ze telde in zichzelf om moed te verzamelen. ‘Drie, twee, …’
Yoko greep het wezentje vast. Maar juist toen ze dacht dat ze de situatie onder controle had, vormden zich een dozijn lange tentakels die om haar polsen wikkelden en haar volledig in bedwang hielden.
“Hé … wat … fuck!” Yoko probeerde zich los te wrikken, toen het tweede beestje ook tentakels om haar voeten sloeg. “Rustig! Ik was niet .. Ik wilde alleen … kutkutkut!” Hoe ze ook probeerde, het lukte haar niet om los te komen. Deze schattige wezentjes waren dan misschien onschuldig, helemaal onnozel en goedmoedig waren ze ook niet!
De tentakels van de beestjes werden steeds langer en wikkelden zich om haar armen en benen als duizendknoop. Een lichte paniek maakte zich van haar meester. Ze wist dat het geen zin had om om hulp te roepen. Wat zouden deze diertjes van plan zijn? Hun tentakels voelden vreemd genoeg prettig aan tegen haar naakte huid en hun kirrende geluidjes kalmeerde haar.
“Okay, okay. Wat is er? Wat willen jullie? Hebben jullie honger? Is dat het?” Ze probeerde ook maar wat. Alsof deze schepsels Japans verstonden. “Het is goed. Laat me maar los”, probeerde ze. Een van de tentakels begon langs haar wang te aaien. Als Yoko niet zo bang was geweest, zou ze het schattig hebben gevonden. Ze glimlachte beleefd en knikte onderdanig. Misschien had ze dat beter niet kunnen doen. Het leek wel of het organisme het als een aanmoediging zag. Het kleine tentakeltje drong zich tussen haar lippen en zwol aan. Het smaakte naar anijs. In een reflex begon Yoko eraan te likken en zuigen. Ook dat had ze misschien beter niet kunnen doen. De tentakel werd nu zo dik als een babyarmpje en er begon een zoete vloeistof uit te lopen.
Ook de tentakels van het andere wezentje groeiden en zwollen. De zachte pels voelde warm tegen de binnenkant van haar dijen. Ze voelde zich licht in haar hoofd worden en ze sloot haar ogen. Dit was zo verwarrend. Het voelde heerlijk. Als een massage in en onsenbad bij Kawayu. De tentakels masseerden haar en de vloeistof in haar mond smaakte heerlijk en bedwelmend. Ze kon het niet helpen dat ze nat werd en dat haar bekkenbodemspieren zich begonnen aan te spannen. Hier lag ze dan; geil te worden van twee buitenaardse wezentjes. Bespottelijk! Maar er was geen ontkomen aan. Ook niet toen een tentakel haar penetreerde. Oh, god. Dit voelde heerlijk! Het armpje kronkelde in haar en werd dikker en dikker. Ze voelde hoe een warme vloeistof in haar begon te vloeien. Een ander armpje drong in haar achterste. Hoewel ze daar normaal niet zo van gediend was, als ze seks had met een man, voelde het nu merkwaardig prettig aan. Er was inmiddels zo veel van het vloeistof, dat het uit haar lekte en zich vermengde met het badwater. De geur van anijs vermengde zich in de badkamer met de geur van de eucalyptus badolie.
Het zou echt niet lang meer duren voordat ze klaar zou komen. Ze voelde een orgasme naderen. Haar bekken begonnen licht te schudden en ze raakte bijna buiten bewustzijn van genot. Ze hoopte dat de wezentjes nog lang door zouden gaan. Hier kon ze uren van genieten. Dit was beter dan welke seks die ze ooit had gehad dan ook. Zelfs die keer met twee mannen was niet zo goed als dit.
Maar juist op dat moment werd de deur van de badkamer met een klap opengesmeten. Een aantal oorverdovende knallen en lichtflitsen brachten Yoko weer bij haar positieven. Binnen enkele seconden was de badkamer gevuld met mannen in vreemd uitziende pakken. Yoko probeerde de situatie snel te analyseren, zoals ze gewend was als journalist. De wezens. Waar waren de wezens? Twee grote bloedvlekken op de muur. De mannen schreeuwden door elkaar. “Snel, snel snel.” en “Wegwezen. Neem haar mee!”. Handen grepen haar bij haar armen en trokken haar uit het bad. Een zilverfolie om haar heen moest haar beschermen tegen de kou.
-.-.-
“Dit is Yamaguchi Hiroaki, voor NHK Newsline. Bij een inval in de woning van onze zeer gewaarde collega Yoko Nishimura, zijn vannacht twee van de ontsnapte buitenaardse wezens aangetroffen. Volgens een woordvoerder van het ministerie van veiligheid maakt mevrouw Nishimura het naar omstandigheden goed. Ze wordt uit voorzorg behandeld in een militair hospitaal, waar onderzocht wordt of haar ontmoeting met de wezens gevolgen heeft voor haar gezondheid. Over de situatie van de wezens zelf zegt het ministerie dat de situatie volledig onder controle is. We hopen dat mevrouw Nishimura weer snel naast mij kan plaatsnemen achter deze desk.”
Ik schreef dit verhaal voor NBRplaza’s Erotica Fest #74 en Pittig Proza #61: Hentai.
