Wat een ongelofelijke kutstad is Brussel toch. Het is een smeltkroes van culturen, waardoor er niet meer zoiets is als ‘de echte Brusselaar’. En het verkeer is er ook klote. Ik geloof niet dat ik ooit een politiewagen heb zien rijden die niet zijn sirene aan heeft. En in die kutstad ben ik al jarenlang ober/kelner in een of ander aftands restaurant, waar in het algemeen vooral jonge zakenlui uit het financial district Noordwijk komen. Vanavond bijvoorbeeld zit er een groep van vier vrouwen selfies te maken en hun gerechten op ‘insta-waardige manier’ te fotograferen. Snobs.
Het enige dat leven in Brussel de moeite waard maakt is Ayne. Vraag me niet hoe ze het doet, maar ik denk dat ik verslaafd ben aan haar. De eerste nacht dat ik bij haar bleef slapen, gaf ze me een zoen bij het weggaan. Maar voordat ik de deur uit liep, stak ze haar hand in haar slipje en wreef ze wat van haar sappen op mijn bovenlip.
“Zo vergeet je me niet”, zei ze. En ze had gelijk. Die dag rook ik haar aroma bij alles dat ik deed. Dus toen ik ’s avonds weer bij haar aanbelde, grijnsde ze alleen en trok ze me haast haar halletje binnen. Ruw duwde ze me op mijn knieën en ging voor me staan. Ze tilde haar rokje op en het verraste me niet eens dat ze geen slipje droeg. Wat me wel verraste was wat ze toen deed. Ze legde namelijk wat muntgeld op de sidetable in de hal.
“Dit is voor jou. Lik me.”
Het was allemaal als een grap bedoeld, geloof ik. Maar het wond me op. Twee euro vijfendertig. Om gebeft te worden. Daarna kookte ze voor me en ik bleef slapen, maar ze raakte me verder niet aan. Oh, ik probeerde nog wel wat. In bed kroop ik tegen haar aan en zoende haar hals. Maar ze was moe, zei ze.
Ayne noemde me vaak gekscherend ‘haar sletje’ tegen haar vrienden. Ze maakte me gek. En sinds die ene keer legde ze telkens wat muntgeld ergens neer als ze seks wilde. Soms een paar euro. Soms zelfs een briefje van tien. Een enkele keer slechts twintig cent. In het begin zag ik het patroon niet. Later werd het me duidelijk. Bij grotere bedragen, zo vanaf vijf euro, kwam ik ook aan mijn trekken. Hoe hoger het bedrag, des te meer ze bij mij deed. Bij kleine bedragen wilde ze alleen zelf klaarkomen. Twintig cent was even vlug vingeren.
De afgelopen dagen had ik weinig geluk. Al de hele week legt ze alleen wat muntjes voor me neer. Gek wordt ik ervan. Natuurlijk hou ik er van om haar te laten genieten. Maar een man wil ook wat. Ik hoop zo dat ze vanavond als ik thuis kom vijf euro voor me heeft. Of meer.
Even voor de duidelijkheid, het gaat me natuurlijk niet om het geld. Natuurlijk niet. Van mijn beroep word ik niet rijk, maar die paar muntjes zijn slechts koffiegeld. Het gaat om de betekenis van het geld. Het is haar manier om te zeggen dat ze me wil. Hoe graag ze me wil. En wat ze van me wil. God, wat verlang ik naar haar.
De meeste gasten hebben het restaurant verlaten. Alleen de dames aan tafel 36 zitten er nog. Ze lachen en bekijken me als ik hun tafel afruim. Ik begrijp hun onderonsje niet, maar het is duidelijk dat het over mij gaat. De brunette fluistert iets in het oor van het meisje naast haar, zonder oogcontact met mij te verliezen. Ze pruilt met haar lippen en begint dan ingehouden te grinniken.
“Heeft het allemaal gesmaakt?”, vraag ik.
“Het was heerlijk.”
“Beter dan seks!”
“Echt niet beter dat seks! Wanneer heb jij voor het laatst seks gehad?”
De vrouwen lachen ondeugend en kijken afwachtend naar mijn reactie. Ik voel me gevleid door hun flirtgedrag. Als ik met de rekening kom, willen ze een voor een pinnen. Maar dan legt de brunette wat muntgeld midden op tafel. Drie euro vijftig. Haar buurvrouw rechts legt er nog twee euro vijfendertig bij. En de andere twee halen ook hun portemonnee uit hun tasje. Zeven euro en vijfentachtig cent. Ze lachen naar me en schuiven het geld naar me toe, terwijl ze me hoopvol aankijken.
De bult in mijn broek moet overweldigend zijn. Een van de vrouwen kijkt geschokt naar de tent die zich vormt als ik het geld muntje voor muntje van de tafel schraap.
“Oh mijn god, kijk dan hoe blij hij is met onze fooi”, roept een van de vrouwen. Ze slaat haar hand voor haar mond en de andere houdt ze voor de ogen van haar buurvrouw. Die probeert de hand te ontwijken om een glimp op te vangen van de aftekening van mijn erectie.
“Hij heeft een grote lul”, roept een ander. Ik voel het bloed naar mijn gezicht trekken en er tekenen zich duidelijke zweetplekken af onder mijn oksels. Die rotmuntjes ook. Ze plakken een beetje aan de tafel. Met mijn nagels probeer ik ze op te wippen. Met elk muntje dat ik oppak, lijkt mijn erectie verder te groeien. Net als het zweet op mijn voorhoofd. Van binnen vloek ik. Ik wil weg. Weg van deze tafel. Weg van het vernederende gekrijs. Ik begrijp er niets van. Mijn baas komt kijken waar de commotie vandaan komt. Haar blik volgt de wijzende vingers van de vrouwen aan de tafel, tot die belandt bij mijn opgewonden mannelijkheid. Dan duwt ze me richting de keuken. De laatste muntjes kan ik niet meer oprapen. Achter me hoor ik hoe mijn baas het hilarische gejoel probeert te overstemmen met haar excuses.
In de keuken loop ik door, richting de uitgang en in het voorbijlopen grijp ik mijn jas. Het regent buiten. Bij de Sainte-Marie kerk loop ik richting de Dupontstraat. De muntjes branden in mijn hand. Eenmaal bij Ayne aangekomen ben ik het dit keer die muntjes op de tafel legt. Ze kijkt me vragend aan en aait me troostend over mijn borst.
“Ik geloof dat ik ander werk moet zoeken”, zeg ik. Ayne kust me op mijn mond en pakt het muntgeld van tafel. Dan opent ze een kastje en stopt het muntgeld erin. Uit hetzelfde kastje pakt ze een klein pluchen beertje.
“Vanaf nu geen gedoe meer met muntjes”, zegt ze. “Als ik nu zin heb, dan geef ik je dit beertje.”
Ik laat het beertje tussen mijn vingers glijden. Het voelt zacht aan. Ik kan alleen maar denken dat ik voorlopig niet in speelgoedwinkels moet komen.
- Het einde van een tijdperk: NBRplaza stopt! - 22 april 2025
- De allergeilste video’s: drie vrouwen en één man - 18 april 2025
- Seksspeeltjes voor mannen; wat je moet weten en hoe je moet kiezen - 18 april 2025
