Zo nonchalant mogelijk laat ik mijn lijf leunen tegen de bar. Je ziet hoe ik probeer je blik te ontwijken. Zachtjes deinzen je heupen heen en weer op de muziek en je lacht gemaakt naar de mannen die zich om je heen verzamelen, als honden om een bot.
Je draagt een zwart leren riem, die je taille omsluit waar mijn handen je vroeger vasthielden. In een poging je te ontvluchten, draai ik me om. “Doe me er nog zo een”, zeg ik en mijn vinger draait een rondje boven mijn whiskey-glas. Ik kan je niet zien, maar met je overdreven schaterlach zorg je er voor dat je onmogelijk uit mijn gedachten gaat. Dan voel ik je warmte naast me.
“Doe mij wat hij heeft.” En tegen mij: “Hai, Henri. Leuk je weer te zien.” De warmte van haar zwoele stem doet iets in mij smelten. Even sluit ik mijn ogen. In een flits komen alle herinneringen weer boven. Van hoe ze me bereed en hoe haar kleine borsten en brede ronde heupen op me stuiterden.
“Evelien,” zei ik met dezelfde melancholie. Over je schouder zag ik minstens vijf mannen zich aan je vergapen. Straks zou je je door hen alle vijf laten naaien, zoals je dat elke keer doet als je in deze club bent. Maar niet door mij. Deze keer niet. “Staat je goed”, zeg ik en met het glas in mijn hand gebaar ik naar je outfit. Een strak omsluitend paars jurkje, dat weinig aan de verbeelding overlaat. Mijn ogen glijden over je borsten naar beneden. God, wat is je rokje weer hoerig kort. Je draagt de heilige drie-eenheid; jarretels, kousen en stiletto’s. Het zou me niet verbazen als je geen slipje droeg. Een buttplug misschien, maar geen slipje.
Ik heb het wel geprobeerd, om je uit mijn gedachten te bannen. Het is beter. Beter om je te laten gaan. Beter voor mij. Zelden draag je kleding vaker dan twee keer. En die stiletto’s? Ik durf te wedden dat je er nog nooit mee op straat hebt gelopen. Je had ze vast in een zijden zakje in je Luis Vuitton meegenomen, om ze pas hier binnen aan te doen. ‘Sommige dingen zijn alleen voor in bed’, zei je ooit en ik dacht toen dat dat over de schoenen ging. Maar net als de jurkjes van toen, ben ook ik uit de mode.
Toch voel ik een vreemd soort obsessie. Nog steeds. Met hoe je je kleed. Hoe je nu anderen het hoofd op hol brengt. Wie je ziet. Wie je neukt. Wie de afdruk van je hoge hakken in de bekleding van zijn auto heeft. Wat wij hadden was geen liefde. Niet echt. Hooguit was ik een trofee om mee te pronken, zoals je Louboutins en je Gucci’s.
Je glimlacht naar me, zoals je naar een kledingstuk glimlacht dat ooit in de mode was. Een kledingstuk met herinneringen, maar nu uit de mode. En je vingers strelen langs mijn borst.
“Nog altijd even gespierd”, zeg je, maar je stem verraad dat dat niet is waar je nu zin in hebt. En ik weet dat ik straks naar je zal kijken, als jij daar ligt op dat ronde bed in de rode kamer; met een pik in elke lichaamsopening. Misschien kijk jij ook naar mij en herinner je hoe het was, toen ik nog in de mode was.
Dit verhaal is geschreven voor NBRplaza’s Erotica Fest #62 en Pittig Proza #49: Hoge hakken. Het verhaal is geïnspireerd op het nummer ‘In Fashion’, van Gregory Porter.
- Kiiroo Keon & Feel Stroker: ’s werelds meest innovatieve masturbator? – review - 20 maart 2023
- Steak & Blowjob Day (14 maart): zo ben je goed voorbereid - 14 maart 2023
- Hoe verbeter je de smaak van sperma - 10 maart 2023
One thought on “Mode”