In lotgevallen beschrijft Marc van Lier waargebeurde ervaringen op seksueel gebied. Namen en locaties kunnen verandert zijn om de privacy van personen te waarborgen.
“Neuk me”, zei ze. Ik had nooit gedacht dat ik zo zou twijfelen op zo’n gebod. Want een vraag was het niet. Normaal gesproken zou je me er midden in de nacht wakker voor mogen maken. Maar nu was het anders.
Het was tien weken geleden dat ze een Wertheim-Kobayashi ingreep had ondergaan. Daarmee werd haar baarmoeder, een aantal lymfeklieren en zelfs het bovenste gedeelte van de vagina radicaal verwijderd.
“Ik zie het al”, had de gynaecoloog een paar weken daarvoor gezegd. Verder onderzoek was eigenlijk niet eens nodig. Het was overduidelijk. Dit was baarmoederhalskanker. In een vergevorderd stadium. Een gezwel zo groot als een tennisbal. We wisten natuurlijk al wel dat er iets niet goed was. We zaten niet voor niets bij de gynaecoloog. Maar toch. Als het ‘K-woord’ valt, denk je direct aan het ergste. Nu kon het weleens afgelopen zijn.
Kanker. Het overvalt je. Achteraf gezien dienden de eerste symptomen zich misschien al wel jaren geleden aan. Ze was altijd moe en de laatste maanden had ze ook vreemde afscheiding. Pas toen daar ook bloedingen bijkwamen gingen we naar de huisarts. Die dacht eerst nog aan een schimmelinfectie. De sufferd.
Ik voelde me vreselijk schuldig. De afgelopen jaren was de intimiteit ver te zoeken geweest. Ze had geen zin en was moe en ik verweet haar dat. Maar dat niet alleen. Baarmoederhalskanker wordt veroorzaakt door een HPV-infectie. Was ik de drager geweest van dat virus? Had ik haar dit aangedaan?
“Neuk me”, zei ze zojuist. En ik probeerde me te herinneren wanneer we dat voor het laatst hadden gedaan. En het feit dat ik dat op geen drie maanden nauwkeurig kon zeggen, zei op zichzelf al genoeg.
Na de mededeling dat ze kanker had, was een moeilijke en emotionele periode aangebroken. Een periode vol onzekerheid, teleurstellingen, frustratie, onmacht, angst, maar vooral verdriet. Als partner probeerde ik haar zo goed mogelijk te steunen. Dat spreekt voor zich. Maar ook mij werd het soms te veel, als ze me uit frustratie weer eens uitschold.
“Weet je het zeker?” Ze knikte. De gynaecoloog had gezegd dat het kon, na een week of 10. Maar toch. Toen zij had beschreven hoe de vagína (ze legde de nadruk op de ‘i’ om het een medische connotatie te geven) werd ingekort door de ingreep, had ze er bij verteld ‘dat dat wel invloed zou kunnen hebben op de seksbeleving’.
Het herstel na de operatie was veel voorspoediger gegaan dan was voorspeld. Bij de eerste controle was de gynaecoloog verbaasd geweest. Er waren wel wat blijvende bijwerkingen van de ingreep. Vergis je niet. Omdat zenuwbanen waren doorgesneden, voelde ze geen aandrang meer. Plassen was niet meer gewoon. Het was een handeling geworden die heel bewust en op tijd moest gebeuren om geen nierschade op te lopen. Maar afgewogen tegen de dood, was het iets dat zij er graag voor over had gehad.
“Even denken hoor … dood … moeite met plassen?” Ze had haar handen in de lucht bewogen alsof het weegschalen waren. En ze had met haar ogen gerold.
Nu waren we vooral dankbaar. Dankbaar dat de operatie gelukt was, dat er geen bestraling of chemo nodig was, maar vooral dat ze er nog was. En dat niet alleen. Ze was een soort betere versie van zichzelf geworden. Ze had haar oude energie weer terug en een bewustzijn van tijd. Niets was meer vanzelfsprekend. Leven moest je leven.
Van onder het dekbed schopte ze haar slipje uit en ze rolde op me. We kusten intenser dan ooit. Daarna ging ze rechtop op me zitten en trok ze haar oversized T-shirt uit. God, wat was ze mooi. Daarna werkte ze zich omhoog, tot ze geknield boven mijn gezicht zat. Ze rook anders dan voor de operatie. Frisser. Hoe zal ik het zeggen? Naar een goed glas Chardonnay?
Niet veel later voelde ik voor het eerst in lange tijd haar vochtige warmte voorzichtig over mij heen. Ze omsloot me en probeerde aarzelend hoe diep ik kon gaan. Het was alsof we het voor de eerste keer deden. Alsof alles nieuw was. Als ze niet haar ogen had gesloten, dan had ze misschien die traan in mijn ogen gezien.
Ze bereed me en uit een vreemd soort altruïsme liet ik haar begaan. Even leek het of ik er niet bij was. Ik bestudeerde al haar bewegingen en probeerde vooral op te letten of ik haar geen pijn deed. Het duurde niet lang voor ze zich op mij ontlaadde en zich vermoeid van mij af liet rollen.
Met een diepe zucht van volkomen voldaanheid kroop ze tegen me aan. Lepeltje-lepeltje. Genesteld in mijn armen.
“Kun je nog een keer?”, fluisterde ze en ze kantelde haar bekken uit anticipatie naar me toe. Ik kuste haar nek en sloeg mijn arm om haar heen. Ze kreunde zacht toen ik opnieuw in haar gleed.
“Harder”, zei ze zacht. “Toe maar, harder.” En opnieuw rolde een traan over mijn wang. Mijn god, wat hield ik van deze vrouw. En wat was ik dankbaar dat ze er nog was. Dat ze er was. Dat ze er zal zijn.
Marc van Lier
Latest posts by Marc van Lier (see all)
- Hoe je van elk spel een stripspel kunt maken (en 12 suggesties) - 18 februari 2020
- De erotische kunst van Alfio Martire - 18 februari 2020
- De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 31): Het grotere geheel - 18 februari 2020