De lessen van Vivianne - een verhaal over onderwerping (Deel 9: Klaar)

Dit verhaal is een vervolg op ‘De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 8)’.

crop woman in bdsm outfit looking in mirror — Photo by Kamaji Ogino on Pexels.com

“Ik heb met Petra gesproken.” Het was niet de bedoeling om het op een samenzweerderige manier te zeggen en daarom voelde Vivianne haar wangen kleuren. Elke keer als ze op pianoles kwam, nam ze zich voor haar rug recht te houden en zich sterk te tonen. Maar mevrouw Jovanka hoefde maar naar haar te kijken en ze voelde zich klein en nederig. Met elke vezel in haar lijf raapte ze moed bij elkaar om te laten merken wat ze te weten was gekomen toen ze eerder die dag met Petra had kennisgemaakt.

“Ze vertelde me over de talentenjacht bij de Commande du Deuxième Cercle, en de staffen de ze soms krijgt.” Maar mevrouw Jovanka reageerde niet. Ze bleef onbewogen en leek totaal niet onder de indruk. In plaats daarvan liep ze traag om Vivianne heen. Zonder een woord te zeggen trok ze de lange rits op de rug van Vivianne’s jurkje open. Het kostte haar moeite om de rilling te verbergen die door haar achterzijde ging, toen haar pianolerares het jurkje van haar schouders duwde. De zachte satijnen handschoenen maakten de aanraking afstandelijk. Het jurkje bleef al even rebels als Vivianne’s bui op haar heupen hangen. Maar ook van de opstandigheid van dat stukje stof wilde ze niets weten. Net als Vivianne kon ook haar jurkje geen weerstand bieden tegen de gebiedende handen.

“Keurig.” Altijd als mevrouw Jovanka sprak was het meer tegen zichzelf dan tegen Vivianne. Het was dan ook lastig om de opmerking te zien als een compliment. Natuurlijk had Vivianne zich aan de regels gehouden en daardoor stond ze nu, op haar schoenen na, geheel naakt in het middel van de kamer. De liefkozende strelingen langs haar schouders en rug voelden warm en weldadig. Het liefst wilde Vivianne stampvoeten en in opstand komen, maar in plaats daarvan zette ze onwillekeurig haar voeten wat uit elkaar om de handen van haar lerares toegang te geven tot de warmte van haar intiemste streek. Door haar rug hol te maken gleden de met zijden omkleedde vingers gemakkelijk in haar. Met de andere hand greep mevrouw Jovanka haar bij de keel en trok ze haar hoofd naar zich toe. Vivianne voelde de warme adem van haar lerares in haar oor.

“Wat Petra je ook heeft vertelt, geen enkele talentenjacht bij de Commande verloopt hetzelfde. Geloof me. Hoe goed ik je ook voorbereid, er zullen altijd verrassingen zijn.” Die middag had Petra breedvoerig en tot in detail vertelt hoe haar auditie voor de Commande was verlopen en Vivianne kon zich niet voorstellen dat zoiets ook echt kon bestaan. Als ze niet beter wist, zou ze het niet geloven. Het leek een fantastisch verhaal, ontsproten uit de zieke geest van een verdorven meisje. En hoewel het haar beklemde, kon ze ook niet ontkennen dat de woorden van Petra haar op een perverse manier ook hadden geprikkeld.

“Pappa denkt dat ik er nog niet klaar voor ben.”

“Je bent bang voor het onbekende en dat snap ik heel goed. Maar geloof me als ik zeg dat je er niet alleen klaar voor bent, maar dat het ook een springplank is naar een florerende en welvarende toekomst.” Om haar woorden kracht bij te zetten, drukte mevrouw Jovanka nu twee vingers diep in Vivianne, die alleen nog weerloos kreunde. “Heb je je ooit afgevraagd hoe het komt dat van een hele klas rechtenstudenten, slechts een enkeling een grote eigen praktijk weet op te zetten? Of hoe het komt dat het de ene persoon wel lukt om de top te bereiken terwijl iemand met dezelfde papieren niet verder komt dan een middelmanagement positie? Hoe denk je dat jouw vader aan zulke belangrijke klanten komt? Eenmaal toegelaten tot de Commande, zal er een nieuw perspectief ontstaan. Een vooruitzicht vol kansen. Ook voor jou. Juist voor jou!”

Vivianne hoorde nauwelijks nog wat mevrouw Jovanka zei. Ze voelde alleen hoe haar spieren zich onvrijwillig samentrokken om de bedekte vingers die traag tot diep in haar stootten. Haar bekken begonnen te trillen en ze zakte bijna door haar knieën, toen mevrouw Jovanka plotseling terugtrok.

“Kijk”, ze hield haar hand voor het gezicht van Vivianne. De wijsvinger en middelvinger van de handschoen waren doorweekt. “Wat weet jouw vader nu helemaal over of je wel of niet klaar bent?” Beschaamd keek Vivianne weg. Het voelde vreselijk ongepast om over haar vader te praten, terwijl ze moest kijken naar haar eigen vocht op de handschoen van haar pianolerares.

“De vraag is”, vervolgde mevrouw Jovanka, “of je jezelf ook zo makkelijk laat gaan in andere situaties. Je hebt al kennisgemaakt met Petra. Morgenavond ben je weer hier. Petra zal er ook zijn. Je kent de regels.” Even rommelde de pianolerares in een kast en Vivianne verwachte dat ze bladmuziek mee zou krijgen als huiswerk. In plaats daarvan overhandigde ze haar een klein doosje, dat zwaar aanvoelde. “Thuis openen en morgen dragen. Ik verwacht je om acht uur.”

‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen >>>hier<<<.