De lessen van Vivianne – Een verhaal over onderwerping (Deel 5: Het recital)

Dit verhaal is een vervolg op deel 4.

“Hoe is je recital eigenlijk gegaan?” Bas trok grimassen in de spiegel om te beoordelen of hij zojuist geen gezichtshaar had overgeslagen met scheren. Ondertussen klapte hij de kraag van zijn overhemd om en schoof hij zijn stropdas recht. Hummend probeerde Vivianne zijn vraag te ontwijken. Het diner gisteravond bij haar pianolerares ging haar verbeelding te boven, ook al was ze er hoogst persoonlijk bij geweest. Ze kon zelf nog maar moeilijk bevatten wat ze had meegemaakt. Dus hoe kon ze het hem dan uitleggen, als ze dat al zou willen? Toen ze laatst uit verveling de pornosites uit zijn browsergeschiedenis had bekeken had ze dat eerder slaapverwekkend dan opwindend gevonden. Hij is een lieve jongen, hoor. Maar als je hem zou vragen een vierkant in te kleuren, dan zou hij niet eens in de buurt komen van de lijntjes. Laat staan dat hij er een keer buiten zou kleuren. Het etentje bij haar pianolerares zou zijn voorstellingsvermogen dan ook volkomen overvleugelen.

“Wie waren er allemaal?” Vivianne ontkwam er niet aan om iets te vertellen, ook al had mevrouw Jovanka haar met klem op het hart gedrukt dat niets van wat ze gezien, gehoord of meegemaakt had, bestemd was voor andermans oren.

“Ik weet niet wie er allemaal waren”, loog ze. Een paar gezichten had ze wel degelijk herkend van de advocatenpraktijk van haar vader. Het waren allemaal hooggeplaatste mannen en vrouwen: De CEO van een transportbedrijf, de senior partner van het accountantskantoor waar Bas werkte, de eigenaar van een keten van modewinkels en een plastisch chirurg. Allemaal hadden ze hun partner bij zich. Of althans, een partner.

“Was haar man er ook?” Het beeld van de naakte man van de pianolerares doemde op. Hij had de hele avond dienst gedaan als levende kandelaar in de hoek van de kamer. Zijn piemel was gekooid in een ijzeren houder en in elke hand had hij een kaars gehouden. Omdat zijn handen geboeid waren geweest, kon hij niet voorkomen dat het kaarsvet langs zijn lijf droop. Ze had medelijden met hem gehad, hoewel hij daar waarschijnlijk net zo goed vrijwillig was als zij. Vivianne humde opnieuw.

“En heeft hij nog wat gezegd?” Bas hoopte dat zijn sollicitatie op de functie van controller bij het importimperium waar de man van mevrouw Jovanka in de raad van bestuur zat, misschien nog ter sprake was gekomen.

“Nee, hij heeft eigenlijk de hele avond niets gezegd.” Vivianne loog niet, maar ze verzweeg wel de reden van zijn stilzwijgen. De rode leren bal in zijn mond had hem alle mogelijkheden om te spreken ontnomen. Zelfs als hij van een van de aanwezigen een ferme klap met een zweep of stok kreeg, werd zijn kermen gesmoord door dat ding. De eerste klap had haar geschokt en in een reflex was ze gestopt met spelen. Maar toen ze werd gemaand om Schumann’s Traumerei te hervatten, besloot ze om zich op haar piano te focussen. Hoewel het een stuk is dat vooral door beginners word gespeeld, had ook Horowitz het ooit ten gehore gebracht, had mevrouw Jovanka gezegd, om aan te geven dat ze zich er niet te min voor hoefde te voelen. De zoete trage muziektonen waren in een vreemde disharmonie met het geluid van de zweep en het luide gekreun in de kamer.

“En hebben er nog meer mensen gespeeld?” De toon van Bas verried dat het geveinsde interesse was. Hij wilde hooguit stiltes vermijden. Ze was de enige die piano had gespeeld, maar ze kon hem niets vertellen van de spelletjes waarmee de andere aanwezigen zich hadden vermaakt. De vrouwen, beïnvloed door wijn en geestverruimende pilletjes, hadden hun mannen tijdens het diner met de hand en mond bevredigd, terwijl ze om beurten de afstandsbediening van het eitje dat Vivianne in zich had ter hand hadden genomen. Elke keer als Vivianne een gilletje slaakte of haar bekken sidderden vanwege de diepe trillingen in haar, hadden ze hardop gelachen. Vivianne schudde slechts haar hoofd naar haar vriend en ze hoopte dat hij de blosjes op haar wangen niet zag. Daarover maakte ze zich onterecht zorgen, want hij had zelfs geen oog voor haar toen ze de kousen over haar knieën optrok en vastmaakte aan haar jarretels.

“Schiet je wel een beetje op?”, zei Bas en hij liep vast naar beneden. Pas toen zij de krakende trede helemaal onderaan de trap had gehoord, haastte Vivianne zich om haar hand in haar slipje te schuiven. Van achter haar piano had ze gisteravond de meest krankzinnige beelden gezien, die ze vermoedelijk nooit meer van haar netvlies kon krijgen. Opnieuw flitste het voorbij hoe een van de vrouwen zich op de tafel liet nemen door twee mannen, terwijl een ander vrouw onder de tafel alle mannen oraal bediende. Vivianne had gezien hoe haar lerares een metalen voorwerp waar een bontstaart aan zat in de kont van een van de vrouwen stopte. Ze spande daarna een kettinkje met twee klemmen tussen de tepels van die vrouw. De hele avond had ze de vrouw achter zich aan getrokken als een schoothondje. Vanuit haar ooghoeken had ze gezien hoe een vrouw toast at met kaviaar, waar kort daarvoor een man zijn zaad over had laten vloeien en een man had het vocht van een vrouw die spuitend was klaargekomen gedronken uit een champagneglas. De geur van het heerlijke eten werd op een vreemde manier gecompleteerd door het muskusachtige aroma van naakte lijven en seks.De bizarre beelden van de extreme perversiteiten in combinatie met het keurige en misschien zelfs wat stijve voorkomen van haar pianolerares gaven haar het gevoel dat ze in de volwassen versie van Alice in Wonderland was beland.

Voor haar gevoel duurde het niet lang voor haar eigen hand in haar slipje haar werk had volbracht. Toch schrok ze toen haar vriend van onder de trap ongeduldig “kom je nou?” riep. Het diner bij haar schoonouders zou in alle opzichten het antoniem zijn het evenement gisteravond. Vivianne droogde haar handen en antwoordde “ik kom al!”.

‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen >>>hier<<<.