Het onderstaande verhaal is het vervolg op deel 3. Lees ook alle andere delen van dit verhaal.

De voordeur van het statige grachtenpand dwong, net als de bewoonster, nederigheid en respect af. De ouderwetse bel echode met gepaste vrolijkheid.  Met haar handen streek Vivianne haar jurkje glad. Ze zoog haar longen vol stadse lucht en rechtte haar rug. Voor de zekerheid keek ze nog een keer of ze haar fiets wel aan het gietijzeren hekje had vastgezet. Ondanks alle aarzeling en angst had ze gisteravond een besluit genomen. Wat haar pianolerares ook met haar voorhad, ze zou er aan toegeven. Hoe anders kon ze haar nieuwsgierigheid stillen?

De harde doffe klikken die galmden in de gang aan de andere kant van de deur, waren een voorbode. Elk slot dat werd opengedraaid veroorzaakte een klein schokje door de rug van Vivianne. Ze telde mee, want ze wist precies in welk tempo de vier sloten zouden worden ontdaan, voordat de deur open zou zwaaien. Tientallen keren had ze hier gestaan en elke keer ging het precies hetzelfde. Het was een ritmisch ritueel. Klak … klak … klak … klak, gevolgd door het piepende geluid van de deur.

“Vivianne, je bent precies op tijd. Stiptheid is een deugd.” Mevrouw Jovanka klonk verveeld en nog voor ze was uitgesproken draaide ze op haar hooggehakte laarzen richting de bibliotheek van het huis, waar de pianoles werd gegeven. “Sluit je de deur, lieverd?”

Vivianne kende de ritus: deur zachtjes dichtdoen, alle vier de sloten weer erop, jas netjes ophangen aan een hangertje en dan als de wiedeweerga achter mevrouw Jovanka aan om zo geruisloos mogelijk op de pianokruk te gaan zitten. Rug recht. Zwijgend. De vorige keer had mevrouw Jovanka haar een aantal boeken uit haar bibliotheek meegegeven. Stuk voor stuk erotische werken over dominantie en onderwerping. Vivianne had geen idee of en hoe ze hierop moet reageren tijdens deze pianoles. Mevrouw Jovanka stond met haar rug naar de piano gekeerd en staarde uit het raam. Het bleef verbazingwekkend dat ze er altijd maar weer zo vlekkeloos uit kon zien.

“Heb je geoefend?” De akoestiek van deze kamer gaf de stem van mevrouw Jovanka iets indringends.

“Jawel”, antwoorde Vivianne en ze pakte haar bladmuziek uit haar rugzak.

“Niet dàt!” Vol aversie en walging veegde ze het adagio van Bach van de piano. In een reflex liet Vivianne zich op haar knieën vallen om de bladmuziek bij elkaar te rapen. Toen ze opkeek, stond haar pianolerares vlak voor haar. Met twee vingers onder de kin van Vivianne, tilde ze haar hoofd op. Het gezicht van mevrouw Jovanka had iets ijzigs en toch ook ontwapenends. Het was moeilijk om te duiden waaraan dat lag. Misschien waren het haar grote groene ogen, of die volle lippen die eindeloos glommen?

“Kindje”, sprak ze zacht, haast fluisterend, “Heb je de boeken gelezen die ik je heb meegegeven?”

De keel van Vivianne werd plots droog en het duizelde even.

“En?” Het duurde even voor Vivianne de moed had om te antwoorden. De boeken waren zinnenprikkelend. Veel van wat ze had gelezen had haar weliswaar opgewonden en nieuwsgierig gemaakt, maar ze kon zich nog maar moeilijk voorstellen wat mevrouw Jovanka nu precies van haar verlangde.

“Ik weet het niet”, zei ze daarom aarzelend, “Ik weet niet wat u van mij verwacht…”

De vingers van mevrouw Jovanka streken door de haren van haar pupil. Er sprak mededogen en ontferming uit haar blik.

“Weinig. Ik verwacht zeer weinig. Alleen …”, ze pauzeerde even om de volledige aandacht en concentratie van Vivianne op te eisen.

“Alleen dat je openstaat voor nieuwe ervaringen en mij belooft dat je je grenzen zult verleggen. Ook als je denkt dat je grenzen al bereikt zijn. Ik vraag je niet om je vrijheid op te geven, of om je twenty-four-seven door mij te laten betomen. Ik vraag je ook niet om je eigen wil op te geven, noch om zelf na te denken. Maar ik verwacht wel dat je jouw lust en begeerte door mij laat ontginnen.”

Vivianne liet de woorden op haar inwerken. Haar belangstelling was meer dan gewekt, maar ze wilde ook niet te gretig overkomen. En dus knikte ze weer. Eerst kort en haast niet waarneembaar, toen wat resoluter. Mevrouw Jovanka boog voorover en haar lippen ontfermden zich zacht en teder over die van Vivianne.

“Goed”, zei ze en ze stond op. “Om te beginnen wil ik dat je je handen op de pianokruk zet.” Met een deftig vingertje wees ze, tamelijk overbodig, op de kruk waar ze zojuist had gezeten. Met enige twijfel en aarzeling deed Vivianne wat haar werd opgedragen. Traag liep mevrouw Jovanka om haar heen en plaatste van achteren haar handen op haar heupen.

“Regel 1. Vanaf nu draag je geen slipje als je naar de lessen komt.” Zonder een reactie af te wachten schoof mevrouw Jovanka de jurk van Vivianne ver genoeg omhoog om haar vingers achter de elastieken rand van haar slipje te steken. De bewegingen van de pianolerares waren traag, zodat Vivianne voldoende gelegenheid had om tegen te stribbelen of om haar tot stoppen te manen. Maar waarom zou ze? Ze wilde weten welke grenzen er te verleggen waren.

Goedkeurend gleden de handen van mevrouw Jovanka over de billen van haar pupil. Even liet ze haar vingers vanaf haar stuitje naar beneden glijden en daarbij beroerde ze met twee vingertoppen de anus van Vivianne. In een reflex bolde ze haar rug en kneep ze haar billen samen. Mevrouw Jovanka glimlachte alleen.

“Regel 2. Als je hier bent, dan heb ik de controle over jouw lijf. Ik bepaal. Als ik je kontje wil aanraken, dan doe je alles om mij de toegang zo makkelijk mogelijk te maken.” Om haar woorden kracht bij te zetten drukte ze een vingertop van achteren naar binnen en Vivianne beet op haar lip vanwege het gevoel van lichte pijn en genot.

“Regel 3.” Mevrouw Jovanka wachte even en drukte haar vinger nog wat verder naar binnen. Vivianne kreunde binnensmonds. “Regel 3. Als je wilt dat ik stop, dan gebruik je jouw safeword. Het safeword is ‘control’. Je mag je safeword drie maal gebruiken. Daarna stopt onze relatie en zullen we elkaar nooit meer ontmoeten.”

Opnieuw pauzeerde mevrouw Jovanka. Ze drukte haar vinger nog wat dieper naar binnen.

“Begrepen?” Vivianne voelde hoe haar sluitspier zich spande en ontspande en de vreemde slanke ranke vinger omsloot. Ze knikte.

“Er zullen meer regels volgen. Ik wil dat je ze opschrijft, zodat je ze thuis kunt nalezen.” Traag trok ze haar vinger terug en maakte die schoon met een tissue.

“Zaterdag geef ik een etentje voor een aantal vrienden en intimi. In totaal zullen er zo’n acht personen zijn. Ik wil dat jij er ook bent om een recital te geven.” Vivianne was verrast door deze plotselinge wending en ze voelde dat een vreugdevolle opwinding zich van haar meester maakte. Een recital! Haar eerste miniconcert voor een heus publiek? Als een opgewonden puppie maakte ze een sprongetje. Het ene na het andere muziekstuk kwam in haar op. Ze kon Bach spelen, of Vivaldi. Maar mevrouw Jovanka temperde haar enthousiasme.

“Luister goed, Vivianne. Ook bij deze ontmoeting gelden mijn regels. Geen slipje en ik heb volledige controle over wat er met je lijf gebeurd. Snap je dat?” Vivianne’s geestdrift sloeg om in verstomming.

“Bovendien zul je dragen wat er in deze tas zit.” Verbluft pakte Vivianne een zwart papieren tas aan, zoals je die wel krijgt in hele dure modezaken. Nieuwsgierig haalde ze er een kanten jurkje uit, dat vast weinig zou verhullen als ze het zou dragen.

“Ik denk wel dat het je zal passen”, doorbrak mevrouw Jovanka de ongemakkelijke stilte.

“En dit?” Vivianne pakte nog iets uit de tas, dat nog het meest weghad van een ei aan een touwtje.

“Dat, mijn lief, zul je in je dragen. En ik zal deze bij me houden.” Ze zwaaide met een soort sleutelhanger. Toen ze op een van de knopjes op de sleutelhanger drukte, begon het eitje zoemend te trillen. Vivianne schrok. Wilde ze nu echt dat ze in deze kleding piano zou spelen voor een aantal onbekende mensen? En dat terwijl ze een vibrerend ei in zich droeg dat op ongepaste tijden zou gaan trillen? Werkelijk?

“Herinner de regels, Vivianne. Je mag je safeword gebruiken, maar ik adviseer je om die te bewaren voor momenten dat je het echt nodig zult hebben.”

‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen hier.