De lessen van Vivianne - een verhaal over onderwerping (Deel 3: De kleedkamer)

Dit is het vervolg op ‘De lessen van Vivianne, deel 2‘

De warme en vochtige kleedkamer rook naar nat gras en oud zweet. Ze hadden met 6-2 gewonnen en dat verklaarde de uitbundige stemming. Terwijl Vivianne haar scheenbeschermers afdeed, liepen haar teamgenoten al naakt richting de douches. Door de jaren heen was dit team een bont gezelschap geworden. Caroline, die door iedereen steevast ‘Karel’ werd genoemd, had een butch-achtige uiterlijk. Haar blauw/zwarte haar bedekte net niet haar gepiercete tepels en haar armen werden getekend door kleurrijke tatoeages. Haar weelderige bos schaamhaar gaf je een impressie van haar echte haarkleur en haar de billen waren onmenselijk rond. Ilona daarentegen was meer een prinsesje. Zij was tenger en had haar schaamhaar keurig in een streepje getrimd. Alles aan haar was keurig. Haar huid was bleek, bijna wit en vertoonde enkel perfectie. Paula was veel voluptueuzer. Haar rondingen deden mannen kwijlen en daar maakte ze graag gebruik van. Zelfs de coaches vielen in haar verleidelijk val, die bestond uit een drie-eenheid van glimlachen, haar strelen en heupwiegen. Het was alsof ze een toverspreuk uitsprak: Glimlachen, haar strelen en heupwiegen. Glimlachen, haar strelen en heupwiegen. En net als bij Mevrouw Jovanka kon Vivianne dat bewonderen. Het zelfvertrouwen dat deze vrouwen toonden was betoverend, hypnotiserend haast.

En natuurlijk was er ook Bianca: Bianca The party starter. Haar hoorde je altijd overal bovenuit, met haar schorre doorrookte stem. Zij was het meisje dat in het weekend ontbeet met een vodka-jus. En het meisje dat nooit verlegen zat om een feestje. Werkelijk niets klonk haar gek in de oren en als er foute beslissingen genomen moesten worden (zoals GHB mee nemen naar een hockey-camp bijvoorbeeld), dan kon je volledig op haar vertrouwen, zij kende tenslotte vermoeiend veel mensen.

Vivianne keek Bianca na, terwijl ze de doucheruimte binnenstapte. Het leek een hok vol voetbalhooligans en normaal zou ze er tussen stappen en meedeinen met het feestgedruis. Maar ondanks de ruime winst op de dames-6 van de Delftse Studenten Hockey Club kon Vivianne niet in de stemming komen. Ze zou nog even wachten voor ze Bianca zou volgen. Nog heel even liet ze haar hoofd rusten op de koude witte tegelwand achter haar. Ze wilde alleen nog maar haar ogen sluiten en even de wereld om haar heen vergeten. Dat wilde ze al heel lang, ongeveer vanaf het moment dat ze bij mevrouw Jovanca de voordeur achter zich dicht trok. Ze was afwezig geweest tijdens het avondeten en tijdens de wedstrijd had ze met moeite haar kop erbij kunnen houden. En nu, terwijl ze daar zat, kon ze nog steeds niet bevatten waarom ze zo geweldig klaar was gekomen door de bedreven vingers van haar piano lerares. Ze begreep eigenlijk helemaal niets de situatie. Niet hoe hij was ontstaan en niet wat ze er mee moest.

“Hé, kom je niet douchen”, klonk het naast haar. Vivianne hield haar ogen nog even gesloten in de hoop dat de spreker van deze woorden zou verdwijnen.
“Goeie verdedigen vandaag, hé?” Vivianne knikte en opende haar ogen voor een noodgedwongen landing.
“Ze zaten muurvast, man. Echt goed verdedigd!”
“Ja”, zei vivianne, “Zeker.” Drie keer in de week trainen had zijn vruchten afgeworpen. De meeste meiden uit dit team kende ze al vanaf de basisschool of waren buurmeisjes van haar geweest. Inmiddels waren het allemaal volwassen vrouwen geworden en was dit team haar familie geworden.

“He Viv, waar blijf je nou?”, klonk het joelend onder de douche vandaan. Er was geen ontkomen aan. Vol frisse tegenzin stapte ze de stomende drukte in, met in het midden Bianca, die haar zwarte bh boven haar hoofd slingerde.
“Hè, hè .. Daar is ze!” Bianca zetten de drijfnatte bh op haar hoofd en haar handen naast haar mond om het geluid van een uitzinnig publiek na te kunnen doen. Vivianne kon de vrolijke stemming niet langer negeren. Ze greep de bh van het hoofd van haar teamgenote, hield hem theatraal in de lucht alsof de seizoensbeker al binnen was en deinde samen met de dames op en neer.

“Gaat het wel Viv, je lijkt afwezig?”
“Ach”, Vivianne staarde wat naar de grond, “Het gaat, maar daar is ook alles mee gezegd.”
“Hoe gaat het tussen jou en Bas?” De ontwapenende prinsessenblik van Ilona ontlokte woorden uit Vivianne die ze eigenlijk niet wilde zeggen.
“Eigenlijk is er iemand anders die me een beetje in de war brengt de laatste tijd.”
“Viv is verliefd!”, schreeuwde Bianca. Nog voor Vivianne kon reageren scandeerden het hele team in koor “DAAR MOET EEN PIEMEL IN, DAAR MOET EEN PIEMEL IN”.
“Doe niet zo flauw”, beet Vivianne van haar af. “En trouwens, het is een vrouw.” Maar het hek was al van de spreekwoordelijk dam. Alleen Ilona deinde niet mee met de rest van het team. Zij keek Vivianne alleen vragend aan.

“Dames, Viv wil een vrouwtje!”
Bianca had een manier om alles banaal te laten klinken en de beweging die ze maakte met haar tong tussen haar wijs en middelvinger, maakte het er niet minder gênant op. Karel gooide haar hand in de lucht, alsof de juf in de klas had gevraagd wie het antwoord op een lastige vraag wist. Paula grinnikte minachtend, om de wijze waarop Karel zich aanbood.

“Ga er gewoon voor”, fluisterde Bianca hees in Vivianne’s oor, “Je moet alles een keer geprobeerd hebben.”

“Een vrouw Viv, wie dan?” Ilona kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen.
“Niemand, nou ja natuurlijk wel iemand, Maar niemand die jullie kennen” Ilona keek haar vol ongeloof aan.
“Serieus Viv? Wat ben je lekker onduidelijk zeg!” Ilona, klein maar pittig als ze was, was de moeder van het team, tot ergernis van de eeuwige puber Bianca.
“Heh Ilona, ik weet zelf nog niet eens wat het allemaal betekend! Hoe moet ik het dan aan jullie uitleggen? Bianca stapte poedelnaakt tussen beide dames in en greep ze bij de billen.
“Wie niet waagt wie niet wint ladies” Ze gaf Vivianne een knipoog en stak haar beide handen in de lucht.
“En wij wonnen deze ronde dames! Whoohoo!”

Was het zo simpel? Ze dacht even terug aan de boeken onder haar bed en de tekst die mevrouw Jovanca haar had laten lezen.

‘Gehoorzaam zijn wil niet zeggen dat je meegaand en onbevangen bent. Jouw dominant beleeft geen enkel genoegen aan de onderwerping van een dom, sloom, of gemakkelijk te beïnvloeden meisje. Alleen een intelligent meisje, dat goed in staat is op haar eigen benen te staan en haar eigen keuzes te maken kan zich werkelijk onderwerpen.’

Ze had geen idee wat dat eigenlijk allemaal betekende maar iets zei haar dat dit geen alledaags lesbisch avontuurtje zou worden. En eigenlijk, om eerlijk te zijn, was ze doodsbang.

‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen hier.