Nog een laatste keer controleerde Christine (die eigenlijk Linda heette) haar lippenstift in de achteruitkijkspiegel. Voordat ze uitstapte opende ze de agenda van haar iPhone. Ze moest op nummer 17 zijn. Dat was aan de overkant van de straat. Met een diepe teug ademde ze moed in. Het wende nooit.

Er zaten welgeteld vijftien hele tellen tussen het moment dat Christine op de bel had gedrukt en het moment dat de deur zacht, twijfelachtig haast, openging. Net genoeg tijd om haar rok glad te strijken en haar lange haren achter haar oren te doen. Een jonge vrouw van halverwege de dertig was geheel in het zwart gekleed. Achter haar stond een man van dezelfde leeftijd in al even donkere kleding.

“Goedenavond, ik ben Christine en ik kom voor …”

“We verwachten u al.” Christine had geen warm welkom verwacht. Dat was het nooit. De vrouw stelde zich voor als Ilse en de man als Peter. Ze gingen Christine voor naar de huiskamer, waar ze beleefdheden uitwisselden. Ja, Christine had het goed kunnen vinden en ja, ze wilde graag een kopje thee.

Christine nam plaats op de bruine lederen fauteuil. Ze bleef op het puntje zitten, met haar rug recht en haar knieën decent zijwaarts. Ze nipte thee uit het porseleinen kopje, terwijl ze met haar andere hand het schoteltje vasthield. Door de vrije vingers op te steken, gaf ze wuivend te kennen dat ze geen koekje wilde. Op de bank tegenover haar, sloeg Peter een ongemakkelijke arm om Ilse terwijl hij probeerde zijn gezicht te verbergen in haar nek.

“Mijn broer en ik”, Ilse knikte naar de man naast haar op de bank, “… we willen dat u weet dat we hier volledig achter staan.” Christina glimlachte nauwelijks zichtbaar.

“Ik begrijp dat het ongemakkelijk voor jullie moet zijn.”

Ilse knikte en onderdrukte in alle macht haar emoties.

“Hij wil het graag nog. Een laatste keer, weet u.”

In de minuten die volgden dronk Christine zwijgend haar thee. Na de laatste slok, plaatste ze voorzichtig het kopje terug op het schoteltje, om de stilte niet te bruut te hoeven verstoren. Toch was de zachte tik van porselein tegen porselein het signaal dat de dingen in gang zette. Het was alsof Christine de regisseur was van deze avond en ze hard ‘ACTIE’ had geroepen.

“Zullen we dan maar?” Resoluut stond Ilse op en ze pakte haar broer bij de hand. “Zullen we je voor gaan?”

Met gepaste afstand volgde Christine haar gastheer en gastvrouw de trap op. Uit één van de kamers kwam zacht licht en de gedempte tonen van ‘Beast of Burden’ van The Rolling Stones. Vlak voor Ilse de deur opende, keek ze nog een keer naar haar broer en naar Christine. Met haar linkerhand hield ze de klink vast en met de rug van haar rechter veegde ze langs haar ogen. Toen rechtte ze haar rug en stak haar hoofd de kamer in.

“Pap?” Ilse betrad de kamer op kousenvoeten, maar de naaldhakken van Christine klonken als het tikken van de klok op de parketvloer. “Dit is Christine. De nachtzuster waarover we het hebben gehad. Christine, dit is mijn vader.”

De enorme speakers in de hoek van de kamer lieten nu ‘Gravity’ van John Mayer horen. De lage tonen streelden zacht. De man op het bed stak vermoeid zijn arm op en Christine nam zijn hand, die aanvoelde als perkament. Zijn hoofd zakte diep weg in de kussens en het dikke dekbed liet nauwelijks de contouren van een lichaam zien.

“Aangenaam”, fluisterde Christine haast.

“Zeg maar Robert.” De stem klonk broos en breekbaar, maar toch warm en vriendelijk. Zijn glimlach trok groeven in zijn getergde gezicht. Christine probeerde veelzeggend naar de twee kinderen van haar klant te kijken, maar die leken de boodschap niet uit haar ogen af te kunnen lezen. Of misschien begrepen ze het maar al te goed, maar wilden ze dit ongerieflijke ogenblik nog zo lang mogelijk uitstellen.

“Nou Pap”, opnieuw was het Ilse die het woord nam, “dan gaan we maar.” Ze kuste haar vader lang op zijn mond en wreef nog een laatste keer door zijn haar, voordat ze zich omdraaide en de kamer uitliep. Haar broer gaf een envelop aan Christine en sloot daarna zwijgend in het kielzog van zijn zus de deur achter zich.

“Ben je er klaar voor?” De warme hand van Christine wreef langs het gezicht en de hals van Robert. Die slikte en knikte zo resoluut als je mag verwachten van een terminale man. “Ik ga het zo plezierig mogelijk voor je maken.” Haar warme stem stelde Robert gerust.

De manier waarop Christine haar jurkje openmaakte was half zakelijk en half uitdagend. Timing was belangrijk, wist ze. De ogen van Robert begonnen te glinsteren toen Christine stukje bij beetje meer van zichzelf liet zien. Ze droeg een BH van zwart kant en nu ze uit haar jurkje stapte, kon Robert ook haar kanten slipje en bijpassende jarretels zien. ‘This life is more than flesh and bone’ klonk het tussen de tonen van de jankende bluesgitaar van Buddy Guy.

Nauwgezet sloeg Christine het dekbed opzij. Robert droeg een blauwwitte gestreepte pyjama, die voor hem symbool stond voor de gijzeling door zijn ziekte. Hij noemde het zijn gevangenistenue. Christine liet haar handen over zijn borst glijden, richting zijn buik. Voorzichtig gleden haar vingertoppen langs de contouren van zijn half-harde geslacht, die zich aftekende in zijn pyjamabroek. Opnieuw glimlachte Christine geruststellend.

“Ik ga je zo wat geven.” Uit haar tas pakte ze een wit doosje en daar haalde ze een aluminium strip uit. Met haar gelakte nagels drukte ze er een aantal tabletten uit.

“Hier”, zei ze, en één voor één stopte ze de pillen in zijn mond en hielp ze hem te drinken uit een glas water. Na de laatste, hoestte Robert een paar keer en liet zich toen vermoeid in zijn kussen terugzakken. Christine keek op haar horloge en nam toen op haar knieën plaats op het bed.

“Gaat het?” Ze wilde er alles aan doen om dit een onvergetelijk moment te maken. Robert knikte en Christine sloeg haar been over hem heen, zodat ze op hem kwam te zitten. Traag bewoog ze haar bekken heen en weer en ze voelde hoe hij onder haar aanzwol. Het was onmiskenbaar dat Robert genoot, ondanks zijn conditie. Nu was het tijd voor Christine om de bandjes van haar BH van haar schouders te duwen en de haakjes op haar rug los te maken. Ze pakte de hand van haar client. Het zachte vlees van haar borsten voelde warm. Het donker rode van haar tepel contrasteerde met de gelige kleur van zijn wijs- en middelvinger. Hij kneep zacht en een traan verscheen in zijn ooghoek.

De paarse lippen van Robert mimede ‘dank je’ toen Christine voor de laatste maal oogcontact maakte, voordat ze zich van hem af liet glijden en haar hoofd naar zijn schoot bewoog. Haar hand haalde het gezwollen lid uit de gulp van de pyjama. Bijna onmerkbaar keek Christine nog een keer op haar horloge, om hem daarna in haar mond te nemen. Haar tong, vingers en mond werkten als een geoliede machine samen en ze voerde de cadans langzaam op, tot Robert niet veel later zijn levenszaad zacht kreunend in haar mond liet sijpelen.

Professioneel stapte Christine van het bed en pakte een papieren zakdoekje uit haar tas. Uit het zicht van Robert hield ze het doekje voor haar mond en liet ze al zijn sappen in het papiertje lopen. Daarna veegde ze haar lippen schoon, kuste Robert op zijn mond en wreef met haar vingers over zijn ogen om ze te sluiten.

Daarna kleedde ze zich aan en liep zacht de trap af. In de huiskamer zaten Ilse en Peter in een innige omarming. Christine bleef in de deuropening staan, glimlachte en zei slechts “gecondoleerd.”