Het was Karine duidelijk dat ze snel moest zijn. Als de wind ging liggen, of zou gaan draaien van westelijk naar oostelijk, dan zou haar ‘window of opportunity’ te klein worden om Kvitøya op tijd te kunnen verlaten. Natuurlijk had ze Mats al laten weten dat het ook níet zou kunnen lukken. Dat was vorig jaar al zo geweest door het ijs. En in eerdere jaren was haar boot niet snel genoeg geweest.

Nu leken alle omstandigheden gunstig om naar huis te kunnen keren voor een weerzien met haar man, vrienden en familie. Haar rugzak lag open op bed en ze propte er telkens kleine stapeltjes kleding in.

“Karine?” Er werd zacht op de deur geklopt. Karine herkende de stem van Magne. Met zijn rode baard en wilde haren zag hij er uit als een Viking. Karine kan niet ontkennen dat ze gefantaseerd had over hem, als ze zich ’s nachts alleen had gevoeld.

“Hij is open, Magne.” De deur maakte een scherp piepend geluid dat voor Karine inmiddels vertrouwd voelde. Toen ze twee jaar geleden aan was gekomen voor haar onderzoek naar walrussen, had het geluid van de deur nog een rilling over haar rug bezorgd. Er was weinig bekend over de status van de Odobenus rosmarus. De laatste telling dateert van 1990. Toen waren er hier in de Laptevzee nog zo’n 10.000. Magne stak zijn hoofd om de hoek van de deur. Hij keek bezorgd.

“Ik heb slecht nieuws”, zei hij. ‘Oh, god nee’, dacht Karine. De wind was op komen zetten. Of er was slecht weer op komst. Ze zou de verjaardag van Mats weer moeten missen. “Er is een bericht van je man. Je kunt niet afreizen.”

Karine propte ondanks de mededeling nog een stapeltje kleding in de rugzak. Wat Magne zei was nog niet helemaal aangekomen. “Bericht van Mats? Wat voor bericht?”

“Mats is positief getest. Hij moet in quarantaine. Ik vrees dat je in ieder geval nog twee weken hier moet blijven.”

Karine smeet een laatste stapeltje kleding richting de rugzak en liet zich toen op het bed zakken. Twee weken? dat zou ook een half jaar kunnen betekenen. Magne klopte twee keer op haar schouder met zijn grote handen en verliet toen weer haar kamer.

Er was niet veel te doen op Kvitøya. Een kiezelstrand met strandwallen, wat aangespoelde boomstammen en kleine brakke meertjes. De vegetatie hier op het meest oostelijke stukje Noorwegen en Spitsbergen, kwam van dappere kleine plantjes die tussen de keien hun kopjes opstaken. Naast de groep van drie onderzoekers, waren een paar ijsberen en een groep walrussen de enige levende bewoners.

Karine schonk zwijgend een kop koffie in een grote ijzeren mok en liep ermee van het keukentje naar de gezamenlijke ruimte. Aan de muur hingen foto’s van eerdere onderzoekers die deze hut als hun verblijf hadden gebruikt. Mannen met sneeuw in hun baard en bevroren wimpers. Dikke pakken ijs en ijsberen die de storm trotseerden. Karina keek door het raam en zag alleen keien.

Magne en Nivi zaten op de bank en keken Karine aan. Ze wisten dat het humeur van Karine behoorlijk op de proef werd gesteld.

“Dat wordt weer vingeren”, zei hij. Het was Nivi die het waagde de spanning te doorbreken.

“Lul”, zei Karine. Ze schopte zijn benen van de tafel om plaats vrij te maken en liet zich tussen Nivi en Magna op de bank zakken. Ze was minstens 15 jaar ouder dan deze mannen.

“Niet dan?” Nivi probeerde de spanning weg te lachen.

“Hoe doen jullie dat toch?” Karine klonk oprecht verontwaardigd. “Ik bedoel, ik wilde naar huis. Naar mijn Mats. Eindelijk weer wat lichamelijk contact. Eindelijk weer neuken. Keiharde porno maken!”

De mannen lachten en riepen dingen als ‘Karine moet een beurt’, en ‘er mankeert toch niets aan je handen?’.

“Maar serieus, jongens. Hoe. Doen. Jullie. Dat? Of hebben jullie soms achter mijn rug seks met elkaar?” Karine maakte een gebaar met haar mok van de blonde Nivi naar de rossige Magna. “Jullie zouden mooie kindjes maken, hoor!”

Het werd ongemakkelijk stil. Ze durfden niet toe te geven dat ze zo nu en dan de hand aan zichzelf sloegen, terwijl ze fantaseerden over het atletische figuur van Karina dat onder de vormeloze thermische kleding schuil moest gaan.

“Kom op jongens! Jullie gaan me toch niet vertellen dat jullie hier nooit even lekker rukken?” Karina keek de mannen één voor één aan schudde met haar vuist. De mannen probeerden uit alle macht oogcontact te vermijden. Ze mompelden onverstaanbaar, zonder iets te ontkennen. Magna stond zwijgend op en ging naar zijn kamer.

“Spelbreker”, mompelde Karina met haar mok aan haar lippen.

Walrussen vormen kuddes op de kiezelstranden. De mannetjes en vrouwtjes leven doorgaans gescheiden. Het lijken zulke vriendelijke lobbesen, als ze in groepjes bij elkaar liggen. Behalve tijdens het paarseizoen. Dan gaan ze minder vriendelijk met mekaar om. Dan vechten de dominante mannetjes over de vrouwtjes. Karine pakte haar rugzak weer uit.

Die avond, toen Karine al een tijdje sliep, werd ze gewekt door het snerpende geluid van haar deur. Zelfs in het donker herkende ze het silhouet van Magna.

“Shht, ik ben het”, fluisterde hij en hij ging op de rand van het bed zitten. “Over vanmiddag, weet je? Wat je zei, over dat je – uhm – nou, weet je?”

Het gestamel van deze stoere man was aandoenlijk. Karine pakte zijn nek en trok hem naar zich toe. Zijn stugge rosse baard kraste langs haar lippen. Haar tong drong zijn mond binnen. Karina besefte dat deze zoen de groep voor altijd zou veranderen. Het was als tandpasta die uit de tube was. Die kreeg je er nooit meer terug in. Gehaast trok ze haar thermische trui over haar hoofd en Magna duwde haar sport-BH opzij. Gretig zoog hij op haar tepels en kneedde hij haar warme vlees. Magna rook naar oude kaas en chocola tegelijk.

“Neuk me”, zei Karine en ze wrong zich uit haar broek. Het licht van de maan scheen over haar lichaam. De riem van Magna maakte een floppend geluid bij elk lusje. Karine kon zijn grijns niet zien. Behendig sloeg hij de riem om haar polsen en daarna om het ijzeren frame van het bed. Een grom kwam uit het diepste van Karina’s keel. Ze wilde het ruig en hard. Hier was ze aan toe geweest. Buiten klonk het gebrul van een paar walrussen.

Het bed was duidelijk niet gemaakt voor harde seks. Terwijl Magna en Karine zich niets aantrokken van het ritmische gepiep en gebonk, had het Nivi wakker gemaakt. Hij zag hoe Karine vastgebonden lag onder het grote gespierde lichaam van zijn collega. Haar gekreun werd gesmoord door de grote hand van Magna.

Met een ruk trok Nivi aan het lijf van Magna, die daardoor van het bed rolde. Woest sloeg Nivi met zijn vuist tegen het hoofd van Magna. Al vechtend verdwenen ze door de deuropening. Nivi hoorde het gegil van Karine niet.

“Nivi, stop! Nivi!”

Karine hoorde doffe klappen. Geschreeuw. Gestommel. Omvallende meubels. Ze probeerde zich los te maken, maar de riem zat te strak. Het leek vreselijk lang te duren. Wat Karine ook riep, het hield niet op.

Plots werd het stil. Oorverdovend stil. Je kon alleen de wind horen. Zelfs de walrussen brulden niet meer.

“Gaat het?”, vroeg Nivi. Hij strompelde de kamer binnen en knipte het licht aan. Zijn handen en gezicht zaten onder het bloed. “Sorry dat ik er niet was. Magna. Hij was je aan het verkrachten?”

“Nee, lul! Godverdomme, Nivi, wat heb je gedaan?”

Nivi kwam met uitgestoken armen op Karine af. Ze probeerde weg te kruipen maar haar vastgebonden polsen maakten dat onmogelijk.

“Karine. Magna. Ik zag hoe hij op je lag. Ik.”

“Nee, godverdomme, nee! Ik wilde het! Kut, Nivi, kut. Wat heb je gedaan?”

Langzaam drong het tot Nivi door. Magna was hun huisgenoot niet aan het verkrachten. En eigenlijk vond hij dat nog veel erger. Ze waren gewoon aan het neuken. Achter zijn rug om hadden ze seks. Dit was puur verraad.

“Kom, Nivi. Maak me los. Maak deze riem los.” Karina klemde haar benen tegen elkaar en probeerde haar polsen los te wringen.

“Je was gewoon geil. Je zei het vanmiddag nog. Jullie zijn allemaal hetzelfde. Alleen omdat jullie de kutjes hebben, bepalen jullie de regels? Ik leef hier verdomme al die tijd onder hetzelfde dak als jij, maar nooit heb je me zien staan. En hij? Hij kan lekker zijn zaad in je dumpen. Een beetje de onschuldige vrouw uithangen, maar onder die Becky-outfit gaat gewoon een Stacey schuil. Hoer! Het is gewoon niet eerlijk. Mannen als ik moeten het doen met de restjes. Tachtig procent van de mannen moeten het doen met twintig procent van de vrouwen, terwijl de rest van jullie hoeren het met mannen als Magna doen. Zij krijgen alle kutjes.”

“Kom, Nivi, dat is niet waar. Waar haal je dat vandaan?”

“Oh, nee? Zou je je nu door mij laten neuken dan? Nou? Open die hoerenbenen van je en laat je hoerenkut zien dan?!” Nivi begon aan de knieën van Karine te sjorren en drong zich tussen haar benen. Terwijl hij met zijn ene hand zijn broek probeerde los te maken, moest hij met zijn andere hand de wild schoppende benen van Karine in bedwang houden.

Een welgemikte schop bracht Nivi uit evenwicht, waardoor hij achterover van het bed viel. De oerkreet van Karina overstemde het doffe gekraak van de schedel van Nivi, die tegen de punt van het tafeltje sloeg.

Karine hijgde. Een traan liep over haar wang. Ze veegde snot af aan haar bovenarm. Wat was hier zojuist gebeurd? Hoe had dit zo kunnen escaleren? Karine probeerde nog een keer om zich los te wrikken, maar het leek onmogelijk.

“Magna?”

Het bleef stil.

“Nivi? Magna?”

Buiten begon een oostenwind te waaien. Een walrus brulde.

---

Dit verhaal is geschreven voor NBRplaza’s Erotica Fest #48 en Pittig Proza #35 met als thema ‘Nordic Noir’