Casey Jenkins noemt zichzelf een ‘craftivist’. In 2013 zat ze gedurende 28 dagen ze te breien in een kunstgalerie. Daarbij droeg ze alleen een T-shirt. Tot dusver zou je niet verwachten dat dat veel ophef zou kunnen veroorzaken. Maar als we zeggen dat de wol die ze gebruikte uit haar vagina kwam, dan verandert dat (wellicht) de zaak.
Jenkins wilde een typisch vrouwelijk lichaamsdeel in verband brengen met een typisch vrouwelijke bezigheid om een discussie te starten over hoe ridicuul de stereotypering eigenlijk is.
De onderstaande video die ze maakte naar aanleiding van haar optreden twee jaar geleden is al meer dan 6 miljoen keer bekeken.
Nog steeds roept de bovenstaande video met de gevleugelde titel ‘vaginal knitting’ reacties op op social media. En die reacties die liegen er niet om. De meeste reageerders vinden het bizar, vreemd, goor en sommige mensen geven aan dat ze uit hun reet gaan breien, zoals in het onderstaande filmpje:
Al die reacties hebben de 36-jarige Jenkins gemotiveerd om een digitale breimachine te kopen, waarmee ze de meest gemaakte opmerkingen over haar kutcreativiteit wil verwerken in haar breiwerkjes. Denk dan aan de woorden ‘Crazy,’ ‘Nuts,’ ‘Mental Illness,’ ‘Gross/Disgusting,’ ‘Not Art,’ ‘She Should Be Shot,’ ‘LOL,’ en ‘I’m Gonna Knit From My Ass, De wol die ze daarvoor gaat gebruiken zal gedrenkt zijn in menstruatiebloed.
Jenkins is niet de enige die kunst maakt met haar kut. De Japanse Rodunenashiko ondervond ook dat je een dikke huid moet hebben om van je vulva een kunstproject te maken. Zij werd zelfs gearresteerd vanwege het verspreiden van een printinstructie voor het in 3D printen van een model van haar geslacht.
Ook is Jenkins niet de eerste die internetafschuw verwerkt in kunst. De fotograaf Wyatt Neumann deed dat al eerder met het commentaar dat hij kreeg op de naaktfoto’s van zijn 2-jarige dochter. Hij deed dat om een dialoog te starten over de grens tussen kunst, de onschuld van een (naakt) kind en kinderporno.
En deze reacties op het social media geblèr maakt Jenkins en Wyatt dan weer helden. Met hun werk steken ze aan de ene kant gewoon een dikke middelvinger op naar alle zelfbenoemde kunstcritici en anderzijds benadrukken ze het belang van een goede discussie.
