Terwijl ze met haar potlood een voor een op de namen in haar boekje tikt, murmelt Kyra de namen binnensmonds. Zo deed ze dat vroeger ook, als ze en topografieproefwerk had. Naast het fysieke lijstje op papier, creëerde ze zo ook een lijstje in haar hoofd. Zodat ze ze niet zou vergeten. De klanten.

Er stonden zeker 50 namen onder elkaar. En achter elke naam een paar steekwoorden. ‘Paul Sengers, zwarte lingerie’, ‘Ivo van Herwaarden, buttplug’, ‘Vincent Pauw, gag’, ‘Erwin de Koning, voetfetisj’, …

Onderaan het lijstje schreef ze in schuine krulletters ‘Bob Brouwers’. Even beet ze op het uiteinde van het potlood, terugdenkend aan vanochtend. Hoe zou ze het beste omschrijven wat er was gebeurd?

Bob was een zakenman met een pied-à-terre in het Liskwartier in Rotterdam. Iets met scheepsbouw en dingen waar Kyra geen interesse in had. Wat doet het er ook toe? Belangrijker was dat Bob bekend was met het ritueel. Eerst de regels (niet zoenen, pijpen en neuken uitsluitend met condoom, anaal kost extra), afrekenen, dan seks. Kyra begon zich uit te kleden.

“Stop”, zei Bob en hij legde zijn hand op Kyra’s arm. “Ik wil graag dat je je kleren aanhoudt.” Kyra had een zwart jurkje aan, waarvan de bovenkant haar borsten amper bedekte.

“En de schoenen?” Demonstratief hield ze een voet een paar centimeter van de grond. Het waren dure Manolo Blahniks, die ze pas aan had gedaan toen ze voor de deur stond.

“Die mogen wel uit.”

Even was Kyra uit haar doen. Dat gebeurde niet snel. Meestal wist ze wel hoe ze het initiatief naar zich toe moest trekken. Het was bijna een ritueel voor haar. Maar Bob’s verzoek om haar kleren aan te houden hadden dat ritueel doorbroken. Wat nu?

“Ik wil dat je op me komt zitten”, zei Bob. Hij ging alvast op het bed liggen. Recht als een plank. met zijn armen strak naast zijn lijf. Kyra nam het stapeltje geld van het nachtkastje en stopte dat in haar tas. Haar tas zette ze naast haar schoenen bij de deuropening. Macht der gewoonte, voor als ze snel weg moest. Of wilde.

Kyra klom op het bed en ging schrijlings op haar klant zitten. Expres maakte ze daarbij wat draaiende en schurende bewegingen over Bob’s kruis.

“Zo?”

“Hoger”, kreunde Bob zacht.

Hoger? Hoe hoger? Wat bedoelde hij?

“Op mijn gezicht, alstublieft.”

Zei hij nou ‘alstublieft’? Wat schattig! Kyra schoof langzaam naar boven en ze merkte dat Bob zijn adem in spanning inhield.

“Weet je zeker dat ik mijn slipje aan moet houden?” Het leek Kyra veel fijner om de lippen en tong van deze man tegen haar kutje te voelen. ‘Heb ik me hiervoor geschoren vanochtend?’, lachte ze in zichzelf.

“Nee. Ja. Graag. Aanhouden dus. Alstublieft.”

Bob klonk gespannen. Daarom deed Kyra het langzaam en voorzichtig. Ze plaatste haar knieën naast zijn hoofd in zakte talmend traag naar beneden. Ze hoorde Bob diep zuchten. Of snoof hij nu de geur van haar vochtige slipje op? Ze hoopte vurig dat Bob haar billen zou vastgrijpen en haar slipje opzij zou rukken om haar daarna hartstochtelijk te likken. Het zou niet voor het eerst zijn dat ze een orgasme kreeg van een klant die haar befte. Maar Bob bleef doodstil liggen. Zijn ademhaling was zwaar en hij kreunde zacht.

Kyra tilde haar jurkje een beetje opzij om te checken of het wel goed ging met Bob. Die lag met gesloten ogen te genieten van het zachte stukje kant tegen zijn neus. Zijn gebrom en gekreun trilde tegen het kruis van Kyra. En vreemd genoeg vond ze het totaal niet geil. Ze moest er eerder van giechelen. Sterker nog, de trillingen gaven haar het gevoel dat ze moest plassen. Ze was totaal uit haar concentratie en keek de kamer rond of ze een deur van een toilet zag.

“Uh, Sorry, Bob. Maar ik geloof dat ik even moet stoppen om te plassen. Ja, sorry, hoor.”

“Nee, nee, nee”, kreunde Bob van onder haar jurkje. Hij leek in paniek. “Niet stoppen nu. Niet naar het toilet gaan. Alstublieft!”

‘Mijn god, okay gast. Doe rustag!’, dacht Kyra. Maar haar plas bleef aandringen. De trillingen van Bob’s keelgeluiden kwamen niet aan bij haar clit. Dat zou nog lekker geweest zijn. In plaats daarvan voelde ze alleen maar meer drang.

“Ja, sorry Bob, maar ik moet echt effe, anders gebeurt er straks nog een ongelukje. Ik moet echt.” Kyra maakte aanstalten om van het gezicht van haar klant te stappen. Maar Bob stond dat niet toe. Eindelijk bewoog hij, maar alleen om haar vast te grijpen en terug op haar plaats te forceren.

“Alstublieft”, smeekte hij. “Doe maar…”

Doe maar? Doe maar wat? Het duurde even voor Kyra besefte wat haar klant haar vroeg.

“Wacht. Wil je …?”

Ze voelde Bob knikken onder haar. Zijn handen gleden van haar af en opnieuw ging hij stijf als een plank onder haar liggen. De armen gestrekt naast zich. Als Kyra niet beter wist, dan zou ze kunnen denken dat hij daar dood lag te wezen.

‘Doe maar’. Dat is nog eens makkelijker gezegd dan gedaan. Want nu hij feitelijk had gezegd dat ze haar plas moest laten lopen – tja zal je altijd zien – dan lukte het niet meer. Bob’s gebrom begon nu harder en opwindender te klinken. Als een soort oer-schreeuw om ontlading. Zijn hele lichaam begon licht te trillen. Alle spieren van zijn lijf waren gespannen.

Kyra probeerde de juiste spieren te vinden om aan te spannen. Of moest ze ze juist ontspannen? Het leek wel of ze totaal vergeten was hoe te plassen. Tot er eindelijk een klein stroompje door het dunne stof van haar slipje lekte. Bob’s gekreun werd extatisch. Hij bedoelde het waarschijnlijk aanmoedigend, maar het werkte averechts. Kyra zette zich schrap, met haar handen op het hoofdeinde van het bed en kneep haar ogen stijf dicht. ‘Pis dan, trut’, zei ze in zichzelf.

Maar pas toen ze met een diepe zucht haar ingehouden adem losliet, stroomde er onvrijwillig een harde straal recht in de mond van haar klant. ‘Mijn god’, dacht Kyra, bang dat ze hem ter plekke aan het verdrinken was in haar zeik.

“Sorry, sorry, sorry”, zei ze, maar haar excuses waren onnodig. Bob dronk haar gouden vloeistof als ware het honing uit de schoot van een godin. Daarop liet ze haar bekkenbodemspieren opnieuw ontspannen en leegde ze haar hele blaas zonder nadenken. Niet alleen het gezicht van haar klant, maar ook het bed werd drijfnat en het was onoverkomelijk dat ook de knieën van Kyra nat werden.

Kyra tilde opnieuw haar rokje op en keek naar haar klant. Zijn ogen draaiden wild achter zijn oogleden. Toen ze over haar schouders keek, zag ze een natte plek in zijn broek. ‘Glad to be of service’, dacht ze en ze steeg van hem af.

Het leek wel een overstroming en even maakte zich een lichte paniek van Kyra meester. Haar jurkje was ook nat geworden. Hoe moest ze zometeen met letterlijk een zeiknat jurkje in de taxi stappen? Lekker dan. Ze nam het stof van haar rok tussen duim en wijsvinger, alsof het een vieze vaatdoek was en stampte onhoorbaar met haar voet. ‘Kut’.

“Dank u wel.” Bob doorbrak haar irritatie met zijn welgemeende dankbetuiging. Kyra glimlachte gemaakt.

“Fijn dat je het leuk vond, Bob.” Ze klonk sarcastisch. “Kan ik verder nog wat voor je doen?”

“Wel, nu u het vraagt. Zou ik uw slipje mogen houden?”

De zakenvrouw in Kyra zag mogelijkheden en ze rekende een extra €80 euro, omdat het ‘wel van een heel duur merk was’.

Met dezelfde krulletters schreef Kyra de woorden ‘plas’ en ‘slipje’ achter Bob’s naam. En ze tikte een paar keer met de achterkant van haar potlood op haar boekje. Ja. ‘Plas en slipje’, dat kenmerkte Bob voldoende om hem te kunnen onthouden.

Kyra keek op haar horloge. Het was tijd voor haar volgende klant. Edwin Roos. ‘Rimmen’ stond er achter zijn naam. Kyra kneep haar ogen even dicht om goed na te kunnen denken. Was dat nou dat zij hem, of hij haar?

“Godverdomme”, vloekte ze. “Ik moet eens leren wat duidelijker te zijn.”

Ik zag hoe ze haar jas aantrok en haar huis verliet. Op weg naar Edwin. En ik hoopte dat ze zich op tijd realiseerde dat ik háár wilde rimmen. Mijn naam staat in het boekje.

---