Door de speakers van het warenhuis klonk zacht ‘Dreaming of a white Christmas’ in de versie van Bing Crosby. In tegenstelling tot dit relaxte deuntje, was het winkelend publiek alles behalve ontspannen. Nog maar een half uur en dan sloot het warenhuis. Dat was vroeger dan normaal, maar het was dan ook de dag voor kerst. In beide handen had ik minstens drie tassen en onder mijn arm nog een grote doos. Terwijl ik mezelf een weg baande richting de uitgang, op weg naar de parkeergarage, botste een vrouw bruut tegen me op, waardoor de doos onder mijn arm op de grond viel. Geïrriteerd probeerde ik alle tassen en de doos weer onder controle te krijgen, zonder aandacht te schenken aan de vrouw.

“Marc?”

Ik keek op. De vrouw zag er vaag bekend uit.

“Yvonne”, zei ze met een aanstekelijk enthousiasme. “Drie HAVO? Parijs?”

Het begon langzaam te dagen. Beelden van een uitje naar de stad van de liefde schoten door mijn hoofd. Ik was 15 en smoorverliefd geweest op Yvonne. Maar ze moest niets van me hebben. Wekenlang was zij het centrum van mijn universum geweest en fantaseerde ik mijn puberfantasieën leeg in tissues, met haar in mijn gedachten.

“Oh ja. Yvonne! Hey.”

“Dit is Nikky. Mijn vrouw”, zei Yvonne en ze wees naar de vrouw naast haar. Nikky was een vrouw met een sterke persoonlijkheid. Dat zag je meteen. Haar houding straalde gezag uit, zonder in te boeten op vrouwelijkheid. Een klein beetje gegeneerd haalde Yvonne haar schouders op met een ‘snap-je-nou-waarom-ik-geen-interesse-had’ blik in haar ogen.

“Natuurlijk. Je vrouw.” Ik grinnikte schaapachtig.

“Zeg, we moeten door”, zei ze terwijl ze op haar horloge keek. “We moeten nog wat dingen halen voor sluitingstijd. Maar weet je wat? Kom op oudjaarsavond langs. We geven een feest. Kunnen we bijkletsen, enzo.” Yvonne pakte een kassabonnetje uit haar jas en schreef op de achterkant haar adres. “Later, doei!”

“Ja, doei”, zei ik nog, maar Yvonne en Nikky waren al opgeslokt door de drukke menigte.

-.-.-

Nog even checkte ik of ik op het juiste adres was. Klopte dit wel? Een groot vrijstaand huis in een dure villawijk? Natuurlijk had ik Yvonne en Nikky gegooglet. Op LinkedIn had ik gezien dat Yvonne een hoge functie had bij een accountantskantoor en Nikky werkte bij een van de meest gerenommeerde consultancy firma’s ter wereld. Terwijl ik nog op het verfrommelde kassabonnetje keek, werd ik op het pad gepasseerd door twee vrouwen die hand-in-hand naar de voordeur liepen. Ze droegen glitterjurken en hadden net als ik een grote champagnefles meegenomen.

Het was al druk binnen. Zelfs in de hal stonden zeker een dozijn vrouwen geanimeerd met elkaar te praten. Aan de muur hing een enorme foto, die losjes geïnspireerd was op ‘het meisje met de parel’. Alleen was de vrouw op de foto naakt en als ik me niet vergiste was het zelfs Nikky die daar onbeschaamd poseerde. Ik was onder de indruk. Iemand nam de fles uit mijn handen en wisselde die voor een vol glas. Ik nam een slok en liep wat rond.

“Hey, Marc was het toch?” Het was Nikky.

“Nog steeds.” Ik haatte mijn taalpruisme soms.

“Dus jij wilde Yvonne neuken op de middelbare?” Nikky was direct. Ik mocht dat wel.

“Nog steeds”, flapte ik er uit. Mijn knipoog moest het minder ongemakkelijk maken.

“Ik snap dat wel”, zei Nikky. “Ik neuk haar elke dag en het is heerlijk!” We lachten allebei. Nikky gebood me om te genieten van de avond en wat die zou brengen en liet me toen alleen achter in de menigte, zoals ze dat ook had gedaan in het warenhuis.

Pas toen viel het me op dat ik de enige man was op dit feest. Het was even of ik er niet was. Of ik in een of ander parallel universum was beland. Een universum waarin alleen vrouwen bestonden en ik er niet toe deed. Een vreemd gevoel van eenzaamheid overviel me. Ik voelde me hier niet thuishoren. Als een biefstuk in een veganistisch restaurant. Een vis op het droge. Een houthakker in een woestijn. En ik realiseerde me dat Yvonne dit gevoel misschien ook had op de hetero schoolfeestjes waar hitsige tienerjongens probeerden in de broekjes van de meisjes te komen. Ik had het in ieder geval wel geprobeerd. Bij Yvonne. Tijden veranderen. Inzichten ook.

Oh, ik probeerde wel gesprekken aan te gaan met wat aanwezigen. Maar het bleef bij koetjes en kalfjes. ‘Waar ken jij Yvonne van?’, of ‘waar heb jij dat volle glas vandaan?’. Ik besloot naar het toilet te gaan, ook al hoefde ik helemaal niet.

En toen zag ik Yvonne. En zij zag mij. Ze kwam op me af en pakte me bij mijn arm om me in de richting van de trap te loodsen.

“Kom even mee naar boven. Ik wil even met je praten”, zei ze op een samenzweerderig toontje. Ik probeerde haar wiegende heupen voor me te negeren. Mijn god, ze was nog steeds prachtig. Sonde eigenlijk, dat ze van de vrouwenliefde was. Voor mij, althans. “Ik – wij – willen je een gunst vragen”, begon ze. Haar hand rustte op de klink van een deur en ze staarde een beetje naar de grond. Er viel een lange ongemakkelijke stilte en juist toen ik wilde vragen wat voor gunst, keek Yvonne me aan en opende de deur op een kier. “Nikky en ik … we willen een kind.”

Het duurde even voor duidelijk werd wat Yvonne van me vroeg. Precies toen mijn gezicht omsloeg van verbazing naar begrip, opende Yvonne de deur verder. Nikky zat op het bed en stond op.

“We – ik – nou ja”, stamelde Yvonne.

“Je moet me neuken”, verklaarde Nikky. “Wat Yvonne wil zeggen is, dat je een kind bij me moet maken.” Hoewel ik eerder de directheid van Nikky nog waardeerde, stond ik nu als aan de grond genageld. Vroeg ze dit nu echt? Yvonne had ik in geen decennia gezien en Nikky was een volslagen onbekende voor me. Hoe lang was ik hier nu binnen? Anderhalf uur? Twee uur max? Nikky stond op en kwam gevaarlijk dicht tegen me aan staan. “It’s as close you’re gonna get to fucking Yvonne”, fluisterde ze hees in mijn oor.

Vertwijfeld keek ik naar Yvonne. Meenden ze dit nou? Serieus? Duizend vragen schoten door mijn hoofd. Een kind? “Wacht”, protesteerde ik en ik probeerde er geen acht op te slaan dat Nikky al begonnen was om de knoopjes van mijn overhemd los te maken. Ook probeerde ik mijn beginnende erectie te negeren. “Wat is precies de bedoeling? Ik bedoel, welke rol ga ik spelen in het leven van mijn kind?” Ik ging er kennelijk al van uit dat er een kind gemaakt ging worden die avond en dat de eerste poging succesvol zou zijn.

“Geen.” Nikky was resoluut. “Ik wil alleen je zaad. Je bent een spermadonor. Een anonieme.”

“Jij bent perfect, Marc”, vulde Yvonne aan. “Ik ken je – of toch een beetje – en toch hebben we verder geen band. Wat ik bedoel te zeggen is dat ik weet wat voor genenpoel ik krijg. Als ik wel op mannen was gevallen, dan was het toch zeker op jou.”

Nikky was gewoon verder gegaan met het losknopen van mijn shirt en was nu mijn broekriem aan het losmaken. Haar hand wreef al speels langs mijn groeiende lid. “Volgens mij heb je niet echt bezwaar”, grinnikte ze. Met twee handen duwde ze me achterover op bed. Mijn ogen bleven gericht op Yvonne. Was zij hier werkelijk OK mee? Haar vrouw stroopte haar jurk omhoog en ging schrijlings op me zitten, terwijl Yvonne op een stoel zat toe te kijken. Maar de blik in haar ogen was niet vol afschuw. Die was eerder liefdevol. Haar vrouw, haar lief, werd nu misschien wel zwanger gemaakt. Hun jarenlange kinderwens werd nu ter plekke ingevuld. Als het allemaal lukte.

Ik liet me neuken. Gebruiken. En het kon me eigenlijk niets schelen. In gedachten was het Yvonne die op me zat. De fantasieën die ik als tiener had gehad, kwamen vaag terug. Ook nu verloor ik mijn zaad, alleen niet in een tissue, maar in Yvonne’s partner.

Yvonne kuste me op mijn wang en fluisterde bijna onhoorbaar “dankjewel”. Daarna lieten ze me opnieuw alleen achter.

-.-.-

De afgelopen jaar had ik nog regelmatig aan Yvonne en Nikky gedacht. Ik was zelfs een paar keer door hun straat gereden. Maar stoppen en aanbellen durfde ik niet. Vorige week liep ik weer in het warenhuis, waar Yvonne tegen me aan was gebotst. Onbewust scande ik de omgeving in de hoop Yvonne weer te zien. Elke kinderwagen trok mijn aandacht. Maar ik zag Yvonne niet. Natuurlijk niet. Dat zou te toevallig zijn. Ik troost me met de gedachte dat er misschien een klein Marcje is die nu elke dag bij Yvonne is.

---

Dit verhaal is geschreven voor NBRplaza’s Erotica Fest #63 en Pittig Proza #50: ‘L’.