‘Gelukkig hadden Harold en Nina hun hond niet meegenomen’, dacht ik nog. Ze stonden geheel onverwacht en onaangekondigd voor de deur bij Margreeth. Het was weliswaar haar verjaardag, maar het feestje was pas dit weekend gepland. En ik had juist iets bijzonder in gedachten. Iets waarbij ik Harold en Nina kon missen als kiespijn.

Zie je, ik had al een tijdje een oogje op Margreeth. Dus ik had bedacht dat ik op haar verjaardag voor het eerst een stapje verder zou proberen te gaan. We hadden al wel wat gedate, en ik meende te geloven dat Margreeth mij best leuk vond. Maar nu zouden Harold en Nina weleens roet in het eten kunnen gooien.

De liefde was nog een grote onbekende voor me en Margreeth was eigenlijk de eerste in jaren waar ik me echt tot aangetrokken voelde. Al weken voor haar verjaardag fantaseerde ik over hoe de avond zou kunnen verlopen. Het moest een romantische avond worden, met wat wijn en hapjes. En van het een zou dan weleens het ander kunnen komen. Tenminste, dat hoopte ik vurig. Maar wat zou er gebeuren als ze me af zou wijzen? Ik zou er niet mee kunnen leven.

Er ontwikkelde zich een soort blinde paniek in mijn hoofd. Wanhopig werd ik er van. Deze avond mocht niet verkeerd gaan. Margreeth moest en zou die avond voor me vallen. Ik had er alles voor over om een nacht met Margreeth door te kunnen brengen. Zou er niet een manier zijn om de liefde een handje te helpen?

Misschien bestaat toeval, of misschien is ons lot al ergens vastgelegd. Hoe dan ook, ik liep de week voor Margreeth’s verjaardag langs het woonwagenkamp aan de rand van het dorp. En daar zag ik een bordje. ‘Mevrouw Donka, voor al uw liefdesadviezen’. Het bordje had een vreemde aantrekkingskracht op me. Als een magneet werd ik er naar toe getrokken en voor ik het wist klopte ik op de deur van een bungalow die gemaakt leek van witte kunststof panelen. Voor de ramen hingen gordijnen van dik roze velours.

Donka was niet de oude zigeunerin met zwarte haren die ik voor ogen had gehad. Ze bleek juist een jonge slanke blondine die me vriendelijk verwelkomde. Het leek of ze wist dat ik zou komen. Ze nam me mee naar een kamertje waar een grote hoekbank stond, waarin ik helemaal weg leek te zinken. Zelf ging op de leuning zitten om mijn verhaal aan te horen. Ik vertelde over Margreeth dat ze jarig was en dat ik wilde dat ze onvoorwaardelijk maar uiteraard wel volkomen vrijwillig met me naar bed zou willen gaan. Donka dacht na.

“Kom morgen terug”, zei ze.

En dat deed ik.

“Er is wel een mogelijkheid, maar die is niet zonder risico”, zei Donka toen. Mijn nieuwsgierigheid was onmiddellijk gewekt. Ik wilde alles weten. “Het is niet goedkoop ook.” Donka rommelde wat in een tasje en haalde er een klein flesje uit. Ze hield het tussen duim en wijsvinger voor mijn gezicht.

“Het maakt me niet uit wat het kost, als Margreeth maar seks met me wil!” Daar. Ik had het gezegd.

“Doe dit elixer in haar drankje. Het liefst een alcohol-houdend drankje. Wijn. Of beter nog: sangria! Ze zal ongelofelijk opgewonden raken en zeker zin in seks hebben!” Maar Donka pauseerde even, alsof ze twijfelde.

“Wat is er? Ik wil het hebben!”, zei ik.

“Het is belangrijk dat je begrijpt hoe het werkt. Er zitten allerlei kruiden in – het is en eeuwenoud recept, begrijp je? – en die beginnen pas na een half uurtje te werken.”

“Dat is geen probleem”, zei ik. “Ik heb geen haast.”

“Zodra het elixer begint te werken, zal ze seks willen met alle levende wezens die dan in haar buurt zijn. En dat zal ze blijven willen doen, zolang het elixer werkt. Normaal is dat zo’n vier tot zes uur lang.” Dat klonk uitstekend.

“Dus zodra het begint te werken, zal ze seks met me willen?”

“Met jou. En met ieder ander levend wezen, mens of dier, die zich in haar directe omgeving bevindt. Zorg er dus voor dat jullie alleen zijn.”

De dag erna, ging ik opnieuw naar mevrouw Donka. Nu met een pak contant geld. Twaalfhonderdvijfentwintig euro. Donka vroeg nog of ik er over na had gedacht en of ik zeker wist dat ik het elixer wilde hebben, maar daarover was geen enkele twijfel. Dit zou een avond worden om nooit te vergeten.

Ik had alleen geen rekening gehouden met Harold en Nina. Net toen Margreeth een flinke slok van haar sangria had genomen, ging de deurbel. Wat moest ik doen? Ik probeerde ze nog af te wimpelen.

“Hoi jongens, leuk dat jullie zijn gekomen, maar ik had iets speciaals in gedachten voor Margreeth en mij, dus …” Maar Margreeth wilde er niets van weten.

“Onzin, Joris. Er is genoeg sangria voor ons allemaal!” En voor ik het wist tikten Harold en Nina een groot glas sangria tegen dat van Margreeth en mij om te proosten op de verjaardag van Margreeth. Ik gaf het op. Vurig hoopte ik dat elixers helemaal niet bestonden. Dat ik gewoon was opgelicht door een zigeunerin. Verslagen liet ik me in een stoel vallen en hoorde het gesprek tussen de anderen aan. Ze hadden het over ditjes en datjes, koetjes en kalfjes.

Totdat Harold mij aankeek. Er was iets in zijn blik verandert. Daarna keek hij naar zijn Nina. Ook diens ogen leken vernauwd. Beiden keken ze nu naar Margreeth. Zij was haar bloesje aan het openknopen. Ik had slechts wat genipt van mijn sangria, maar nu ik zag wat er gebeurde besloot ik mijn glas in een grote teug leeg te drinken. Harold kwam op me af en knoopte zijn broek los. Margreeth en Nina lagen wild te zoenen. Ik voelde een lichte paniek in me opkomen en voor het eerst drong de penis van een andere man mijn mond binnen.

Wat er daarna gebeurde was een grote waas voor me. Lichamen. Handen. Monden. Penissen. Billen. Borsten. Eindelijk kwam Margreeth op me af en ze nam schrijlings plaats op mijn schoot en liet me bij haar naar binnen dringen. Maar in plaats van te bewegen, haalde ze een klein flesje tevoorschijn en hield dat voor mijn neus. Betrapt …

“Mevrouw Donka?”

Ik schaamde me diep. Dit viel niet uit te leggen. Er kwamen alleen klanken uit mijn keel, bij gebrek aan woorden die hele zinnen zouden kunnen vormen. Harold en Nina begonnen hard te lachen.

“Mevrouw Donka, as-je-blieft!”, gierde Nina. Ik begreep het niet. Hoe wisten zij hier van? Het bloed steeg naar mijn hoofd.

“Luister, schat. Donka is de tante van Nina. Jij had een ontmoeting met haar nichtje. En dit”, Margreeth hield het lege elixerflesje omhoog, “dit is een kruidendrankje voor als je een zere keel hebt.” Opnieuw begonnen Harold, Nina en Margreeth hard te lachen.

“Kom”, zei Margreeth. Haar stem was nu warmer en vriendelijker. “Drink nog wat sangria. Dat is goed voor je keel.” Ze grinnikte om haar eigen grap en nam zelf ook een flinke slok. “En nu, nu wil ik je pijpen …”