Mag ik mij even voorstellen? Ik ben Ilonka. Ik ben een goed opgeleide en gediplomeerde medisch laborante, met scherpe aandacht voor microscopische details. In mijn schaarse vrije tijd ben ik een gevierd en gepiercet Fetish fotomodel, maar op dit moment roeren mijn goudgeringde vingers met een glazen staafje onderzoekend en nieuwsgierig in een dikke, geelwitte smurrie. Ik werk op de afdeling Afname van het RFC, het Regionale Fertiliteits Centrum. Ik vermaak me hier best. We hebben een leuk team enthousiaste collega’s. We proberen er een beetje de gang in te houden. En we lachen heel wat af.
Zo is het grappig om de vertrokken gezichten te zien van sommige donoren tijdens hun ejaculatie. Om ze wat te stimuleren, prik ik zachtjes met een speciaal krabbertje in de achterkant van hun balletjes en dan gaan ze gelijk voor de bijl, geen enkele uitgezonderd. Je krijgt er handigheid in en zeker als ze je aantrekkelijk vinden is het allemaal zo gepiept. Als ik zie dat het scrotum gaat straktrekken moet ik hup, hup, vlug, vlug een potje eronder houden. Een minuutje per mannetje, zo schiet het lekker op. Sommigen loeien als stieren als ze komen, ik vind dat lachwekkend. Aanstellers. Ik heb liever stille donoren. Ik wil ook mijn rust.
Soms, als ik stout en dromerig ben en iedereen al weg is, zuig ik wel eens een restje met een rietje op. Vertel het maar niet verder. Want we zijn toch eigenlijk best wel beretrots op het eindproduct van onze zaadbank. Het is pummelzaad, dat na bewerking bederfvrij wordt koudgesteld en daarna aardbevingsbestendig geconserveerd in onderaardse silo’s. Nou ja, een deel. We gooien ook veel weg. Ach, die goedgelovige sukkels lozen maar raak en wij betalen ze daarna alleen per milliliter doorverkocht en geïnsemineerd ejaculaat. De kleine lettertjes hè. Maar goed, zij krijgen allemaal na hun donaculatie door mij een badge opgeprikt:
Op de voorkant staat trots: Ik Doneer mijn Zaad, U bent het Waard.

Op de achterkant staat: Niet Reanimeren, Ik ben het niet Waard.
Maar die sukkels lezen dat niet, die achterkant. Of het kan ze gewoon niet schelen. Die eikels lopen gewoon hun pik achterna. Wat we niet kunnen gebruiken, daarmee gaat Jens aan de slag. Ik vind Jens eigenlijk best wel stoer en grappig. Maar dat weet hij niet. Hij is trouwens altijd druk in het laboratorium. Daar maakt hij proteinepoppetjes van het afgekeurde zaad. Hij vriesdroogt het of bakt het op met klei en schalie, ja vreselijk ingewikkeld en ik heb geen idee waar het allemaal goed voor is. Misschien is het niet helemaal legaal, denk ik wel eens. Hij noemt het zelf “mijn zaadmannetjes”, proest!  Ja, het is natuurlijk wel levend organisch materiaal dat steeds maar wil muteren, je moet toch wel altijd op je qui vive blijven……. nou goed, ik roer nog even verder in deze prut, stilstand is achteruitgang, ook hier bij de afdeling Afname! ik wens jullie allemaal een fijne dag! Wat hoor ik daar? Jens, zit je nou weer van die illegale proteinepoppetjes te kneden?  Jens? Wat zie je bleek….. Gaat het wel? Jens?