“Wat hebben we hier? Een mogelijke 390 of een 406?” In de tent die op de straat voor het PD was opgezet, trok forensisch patholoog Atse Talsma van de TR zijn witte papieren overall over zijn veel te wijd zittende pak. Met routinematige zorgvuldigheid deed hij eerst zijn latex handschoenen aan en als laatste deed hij een mondkapje voor. Een geüniformeerde agent hield de voordeur van een huis aan de Adonisweg open. Zwijgend knikte hij naar de trap.
Boven stond Garbricht Stoker vanuit de deuropening van de slaapkamer overzichtsfoto’s te maken. Geheel overbodig zei ze tegen Atsma dat het ‘hier’ te doen was. Stoker was nog geen 4 maanden in dienst en dit was haar eerste lijk. De aanblik van een dood mensenlichaam deed haar niet zo veel. Het was meer de hele situatie die haar verontrustte.
Voordat Talsma een voet over de drempel van de slaapkamer zette, scande hij zorgvuldig de vloer. Er waren geen zichtbare sporen. Het lijk bleek dat van een jonge vrouw. Ze zat naakt gehurkt op een soort ton op pootjes en om haar hals was een lint dat was vastgebonden aan een haak in de muur. Maar het kon ook een sjaal zijn.
“Wie heeft de stekker van de Sybian er uit gehaald?” Talsma wees op de ton. In zijn lange diensttijd had hij al veel zedenzaken op weten te lossen. Niets was hem nog vreemd. Stoker stak haar hand op.
“Dat zal ik geweest zijn”, zei Stoker. “Het maakte nogal wat herrie en het … uhm … trilde nogal.” Ze schudde met haar hele lichaam in een poging om de status van het lijk na te bootsen voordat ze de vibrerende ton had uitgeschakeld. Talsma snapte het.
Talsma begon met het inspecteren van het lint om de hals van het slachtoffer. “Een schuifknoop in een langwerpig zijden doek”, mompelde hij. De hals vertoonde verkleuring. Met zijn vingers opende hij de paarse lippen van het slachtoffer en haalde een stukje stof uit haar mond. Voorzichtig schudde hij er mee, zodat het uiteen viel. Het bleek een paars kanten slipje te zijn. Talsma deed het in een bewijszakje.
Zijn oog viel op een mobieltje dat op de grond lag. Talsma tikte op het scherm en hield het voor het gezicht van het dode meisje. Soms werkt moderne techniek in je voordeel. Hij swipete en tikte wat.
“Heeft iemand al een ID gevonden van …” Even keek Talsma op het scherm. “… Heleentje hier?” Daarna zocht hij naar foto’s of video’s in de hoop dat hij daar wellicht aanknopingspunten zou vinden. Maar hij zag alleen een paar selfies en foto’s van pizza’s en ander studenten-eten.
“Hallo, Heleentje”, zuchtte Talsma. “Vergeef me, maar dit moet even.” En hij betastte de tepelpiercings die haar beide borsten hadden gesierd. Even stapte Talsma opzij, zodat Stoker nog wat foto’s kon maken van de positie waarin zij het slachtoffer hadden gevonden. Daarna maakten ze haar los en legde ze ‘Heleentje‘ op de grond.
“Wat is dat?” Stoker wees tussen de benen van Heleentje en pakte een wattenstaafje uit een aluminium koffertje. Maar nog voordat ze een monster had kunnen nemen, had Talsma zich over het lijk gebogen. Stoker voelde haar ontbijt omhoog komen toen ze zag hoe haar baas aan het kruis van Heleentje begon te snuiven. “Calvé”, zei hij. “Jongens, heeft iemand een hond gezien?”
Vanuit de deuropening van de slaapkamer verscheen een geüniformeerde agent. In zijn armen hield hij een bevend keeshondje. “Present”, zei die quasi grappig. Stoker liep op hen af en bekeek de tag aan de halsband van het kleine trillende hondje. ‘PB’, stond er op. Peanut Butter?
Talsma begon een filmpje in zijn hoofd af te spelen. Jonge vrouw, op een van de meest heftigste vibrators die er bestaan, wurgseks, een hondje dat van pindakaas houdt. Het was voor iedereen die dat wilde zichtbaar dat zijn hand in de broekzak van zijn papieren overall knedende bewegingen maakte. Er was hem al vaker gezegd dat het ongepast was, maar hij bleef volhouden dat hij zich bij zedenzaken probeerde in te leven in de opwinding van de dader.
“Atse?” Stoker wees opnieuw tussen de benen van het meisje. Haar oog was gevallen op een klein touwtje dat uit de vagina van het slachtoffer stak. Talsma trok er voorzichtig aan en haalde zo een condoom gevuld met grote kralen uit het meisje.
“Resonantie”, zei hij zacht terwijl zijn blik weer naar de Sybian ging.
“Wat denkt u?” De onervaren Stoker waagde het om voorzichtig haar theorie te delen met haar baas. “Geen sporen van braak. Zou ze de dader gekend hebben? En de dader? Een perverseling? Man? middelbare leeftijd?”
“To assume.” Het was Atsma’s mantra. ‘To assume makes an ass out of U and me‘. Hij viste een portemonnee uit een tasje dat op de grond lag. Een pinpas, een OV-chipcard, een studentenkaart en – ah, daar was hij – een ID. “Dacht ik het niet?”
Stoker kwam dichterbij en las de ID die Atsma voor haar gezicht hield. “Helène Holtrop”, las ze voor. Maar Atsma schudde zijn hoofd. Zijn vinger tikte op de kaart, ten teken dat Stoker beter moest kijken.
“24 februari 1997”, zei hij.
Stoker haalde haar schouders op. “Nou en?”
“24 februari”, herhaalde Atsma. “Wat voor dag was het gisteren? Ze was jarig. En ik vrees dat Heleentje hier het iets te uitbundig heeft gevierd. Happy Birthday, meid …”
- Het einde van een tijdperk: NBRplaza stopt! - 22 april 2025
- De allergeilste video’s: drie vrouwen en één man - 18 april 2025
- Seksspeeltjes voor mannen; wat je moet weten en hoe je moet kiezen - 18 april 2025
2 thoughts on “HBD – of, de dood van Helène H. – voor NBRplaza’s Erotica Fest”