Vanmorgen had Frank de varkensschouder, de kalfsborst en het kinnebakspek in grove stukken gesneden en gezouten. Met zijn voet schopte hij voorzichtig de diepvriesdeur dicht. Tinnie draaide met haar ogen, vanwege het ontzag waarmee Frank de schaal met vlees behandelde. Worsten maken was geen hobby voor Frank. Het was ook geen bevlieging. Voor Frank was het een uiterst serieuze aangelegenheid.
De dikke armen en de brede heupen van Tinnie wiegden vrolijk heen en weer, toen ze de nauwkeurig afgewogen peper, majoraan, kummel, piment en nootmuskaat in de vijzel plette. Haar buik hing een beetje over het aanrechtblad. Frank vond de rondingen van zijn lief opwindend. Ergens op zijn rechter bovenarm stond – als je goed keek – in kleine letters ‘never trust a skinny cook‘ getatoeëerd. De tekst viel weg in de sleeve die hij in de loop der jaren bij elkaar had gespaard. Op de knokkels van zijn linkerhand stonden de letters K.O.U.D. om hem er aan te herinneren dat koude bereiding essentieel was voor een goed worstresultaat.
Stuk voor stuk duwde Frank de stukken halfbevroren vlees door de Porkert vleesmolen, die hij samen met het vlees in de vriezer had gekoeld. Terwijl hij aan de slinger draaide, kwamen er dunne individuele sliertjes uit zijn nummer 8 maalschijf. Hij kon er niets aan doen, maar het gaf hem een gevoel van macht om het vlees te vermalen tot gehakt.
Tinnie voegde de kruiden bij het gemalen vlees. Nu begon het uiterst precieze werkje van het mengen. Franks dikke vingers kneedden, knepen, vouwden en stompten het vlees. Pas toen Frank’s armen vermoeid begonnen te raken, wist hij dat hij op de helft was. Hij stopte niet tot het gehakt een consistente massa begon te worden.
Ze waren een perfect team, Frank en Tinnie. Niet alleen omdat ze elkaar niet veroordeelden over hun veel te zware lijf, maar vooral omdat ze inmiddels elke precaire stap van het worstmaken konden dromen. Terwijl Frank het vlees op volle kracht mengde, maakte Tinnie de vleesmolen schoon. Nu kon alles terug in de koelkast en hadden ze tijd voor een BVHWM (‘Biertje Voor Het Worsten Maken‘). Ze hadden een klein beetje van het gehakt tot een balletje gedraaid en in een gietijzeren pan gebakken. Niet omdat ze niet konden wachten, maar omdat ze er zeker van wilden zijn dat het vlees goed gekruid was. En dat was het. Ze hadden elkaar zwijgend aangekeken en de glinstering in hun ogen was veelbetekenend geweest.
Nu kwam het vullen. Het moment om het gemalen vlees van een beest ‘terug te stoppen in zijn eigen reet‘. Niets zei ‘ik ben heerser van het universum‘ beter dan dat moment. Tinnie schoof de uitgespoelde varkensdarm over de vultuit, nadat Frank er juist zoveel vlees doorheen had geperst tot een klein ‘drolletje’ uit het RVS buisje was gekomen. Het gaf Frank dezelfde sensatie als toen Tinnie en hij elkaar nog maar kort kenden en zij voor het eerst een condoom bij hem had omgeschoven. De perfecte symboliek van de belofte aan seks was het. Of, in het geval van de varkensdarm, een perfecte worst.
Nu kwam het aan op de allerbeste samenwerking. Hun lichamen drongen zich aan elkaar op, om zo goed mogelijk gepositioneerd te zijn voor de Porkert. Dit maal zonder mes en schijf, maar met vulhoorn dus. Het was zaak dat Tinnie precies zo veel darm liet varen, dat er geen lucht in de worst kwam. Dat zou alleen maar tot kleine ontploffinkjes leiden bij het braden. Terwijl Frank het vlees voorzichtig door de molen draaide, groeide er een stijve lange worst tussen de behendige natte vingers van Tinnie.
“God, wat is dit geil”, verzuchte Frank. Gelukkig viel zijn schort – dat door de jaren zijn witheid was verloren – voor zijn kruis, zodat de groeiende bobbel in zijn pantalon verborgen bleef. Onnodig, want Tinnie wist ook wel wat dit met hem deed. Het was een vast ritueel geworden. Een ritueel dat ze niet begreep. Eerst moest het beest terug in zijn eigen kont, om er vervolgens een jaloersmakende dikke en lange penis van te draaien, die zij daarna af moest binden met kenmerkend rood-wit gestreept touw. Waarschijnlijk – zo had ze zelf beredeneerd – om zijn minderwaardigheidscomplex letterlijk in te tomen.
Nadat Frank het laatste stukje vlees met een houten pollepel in de Porkert had geduwd, keek hij vol bewondering naar de behendige handen van Tinnie. Eerst vouwde ze de worst in tweeën en begon er toen draaiend en vlechtend kleine saucijsjes van te maken. Tinnie zette zich al een beetje schrap. Ze wist wat ging komen.
Frank tilde de bloemetjesjurk van Tinnie over haar welvende heupen en schoof voorzichtig haar slip tot halverwege haar bovenbenen. Daarna haalde hij zijn vingers door een bakje reuzel dat al even op kamertemperatuur stond te komen op het aanrecht. Zo goed ze kon, maakte Tinnie haar rug hol. Het reuzel voelde koud aan tegen haar aars.
“Ja?”, vroeg Frank. En Tinnie knikte zwijgend. Ze hield haar adem in. Nu zou het beest in Frank háár reet vullen. Zijn ‘Fränkische braadworst’, noemde hij het, als hij er na slechts een paar stoten enigszins bruin weer uit zou komen.
Terwijl zij de laatste hand legde aan het knopen, voelde ze hoe Frank begon te stoten en te briesen. Het liefst had ze haar hand even tussen haar dijen gestopt, maar met het kruidenmengsel nog aan haar vingers was dat vragen om moeilijkheden. Dit keer had ze zich voorgenomen om hem – zodra hij kaar was – het ‘braadvet’ van zijn eigen Fränkische bratwurst op te laten likken.
- Three Ages Onahip – review - 24 maart 2025
- Leviticus 18 - 20 maart 2025
- Liebe Seele – Manga Masturbator NANAMI – review - 18 maart 2025