“Het is zover. Tijd om te doen waarvoor we zijn gekomen.” Commander Dorothy Nowak begint met het losknopen van haar pak en koppelt tussendoor wat sensoren aan een MRI apparaat.

“Ik weet het niet Dor. Kan het niet even wachten?” Mission Specialist Ross Franklin typt iets in het logboek en probeert oogcontact met zijn meerdere te vermijden.

“Ross, we hebben dit tot in den treure geoefend. Zelfs buiten de daartoe aangewezen oefenruimtes. En toen had je er helemaal geen problemen mee. Over twee jaar zal die vliegende Tesla een paar dozijn mensen naar Mars sturen en het zou fijn zijn als ze weten waar ze aan toe zijn!” Ze trekt haar collega aan zijn broekspijp naar zich toe, wat door de gewichtloosheid tamelijk makkelijk gaat. Het heeft daarom weinig zin zich te verzetten en MS Franklin geeft zich gewonnen als zij zijn pak begint uit te trekken. Maar als ze zijn onderbroek omlaag wil doen, houdt hij haar toch tegen.

“Het gaat gewoon niet. Kijk.” Demonstratief duwt hij zelf zijn onderbroek tot halverwege zijn bovenbenen. Zijn slappe geslacht bungelt vrij in de ruimte. Als hij er een licht tikje tegen geeft, zwaait zijn slappe penis als in een slow motion naar opzij en blijft dan zo ‘hangen’. Dorothy pakt zijn voorhuid tussen duim en wijsvinger en bekijkt zijn geslachtsdeel met wetenschappelijke interesse. Op aarde had ze veel plezier beleeft aan deze jongen. Toen hoefde ze er maar naar te kijken en hij groeide tot hemelse proporties.

“Tsjah, als het niet lukt, dan noteren we dát toch in het logboek. Toch?”

“Ben je helemaal gek geworden? Ik heb in Afghanistan gediend. Ik ben straaljager piloot. Ik ben fucking fitter dan een olympische bokser! Je denkt toch niet dat ik in ga vullen dat ik geen stijve kan krijgen? De hele wereld gaat straks lezen van ons experiment.” Met een brute beweging duwt hij met afschuw de hand van Dorothy weg.

“Luister, ik weet niet in wat voor wereld jij leeft, maar die mannen en vrouwen die naar Mars gaan vertrouwen op ons. Zij willen weten of het mogelijk is om nageslacht te krijgen in de ruimte. Je weet net zo goed als ik wat er met die ratten is gebeurd op de vorige vlucht.” Ze dacht terug aan de foto’s die ze gezien had van ernstig gemuteerde rattenbaby’s. Op aarde beschermd de atmosfeer ons tegen gevaarlijke straling uit de ruimte, maar hier in de ruimte worden onze geslachtsorganen blootgesteld aan hoge doses die de geslachtsorganen als eerste aantasten.

“In wat voor wereld ik leef? Luister, Dor. Deze godvergeten vliegende schoenendoos is mijn wereld. Wil jij echt een kind verwekken dat hoge kans loopt op de meest vreselijke vormen van kanker en zo misvormt is dat het geen normaal leven kan leiden?” Mokkend als een klein kind trok hij zijn onderbroek weer omhoog.

“MS Franklin!”, ze verhief haar stem. “Jij en ik gaan seks hebben. Hier. In de ruimte. En dat is een order! Ik laat me mijn doctoraal seksuologie niet door de neus boren, alleen omdat jij hem even niet omhoog kunt krijgen. Doe je ruimtepak uit en plak die sensoren waar ze horen. Nu, hoor je?” Zonder zijn antwoord af te wachten trok ze zijn onderbroek weer naar beneden en voor hij ook maar kon tegenstribbelen had ze zijn slappe lid al in haar mond genomen. Ze had nog wat trucjes achter de hand gehouden. Dingen die ze op aarde nog niet bij hem had gedaan. Ze drukte haar tong plat tegen zijn frenulum en zoog zacht zijn eikel tegen haar huig. Ze voelde hoe zijn bloedstroom op gang kwam en zijn slappe penis ietwat verdikte. Maar hij was nog bij lange na niet klaar voor de strijd. Voor een goede penetratie zou hij nog wat harder moeten zijn. Daarom liet ze haar vingertoppen langs de raphe glijden; dat op een litteken gelijkende lijntje dat van de onderkant van zijn penis, over zijn scrotum naar zijn anus gaat. Ze voelde zijn opwinding duidelijk groeien.

“Dor, nee. Denk aan dat kind”, probeerde Ross nog, maar toen zijn Commander haar vingertop tegen zijn anus zetten en die langzaam in zijn achterste liet glijden, maakte zijn bezwaar ruimte voor een diepe grom. Nog dieper zoog ze zijn iets hardere piemel nu naar binnen tot haar neus zijn buik raakte.

Dorothy grinnikte in zichzelf toen ze bedacht dat ze alles over had voor de wetenschap en ze drukte haar vinger nog dieper in hem. Daarna krulde ze haar vingertop. Door de druk die ze zo uitoefende op zijn prostaat had ze eindelijk het gewenste effect bereikt. Met kleine enthousiaste sprongetjes verdween alle halfslachtige lamlendigheid. In een reflex begon Ross zich in haar mond te stoten, maar dat was in deze gewichtsloze situatie geen goed idee. Uit alle macht haakte Dorothy zich vast met haar mond en de vinger in zijn kont.

Ze had hem nu eindelijk zo ver. Hij was op het punt aangeland dat het hem allemaal niets meer kon schelen. Genetische mutaties door straling? Een kind met vreselijke kankergezwellen? Who cares? Hij wilde nog slechts één ding en dat was klaarkomen. Dorothy probeerde haar hoofd erbij te houden. Ze moest wel. Als hij in haar mond zou spuiten, was alles voor niets geweest. Het was een kwestie van timing. Zodra zijn schokken oncontroleerbaar werden, moest ze puur op spierkracht zijn lijf onder zich weten te krijgen. Hier had ze voor getraind. Haar benen klemden zich om hem heen en namen hem in een onomstotelijke wurggreep. Behendig liet ze zich over hem heen glijden en door haar benen aan te spannen trok ze hem stotend in zich. Ze telde hardop af, zoals ze dat ook op aarde hadden geoefend.

“5 … 4 … 3 … 2 …” en bij één begon Ross te schudden. Zijn ademhaling was al net zo onregelmatig als zijn tremoren. Dorothy kon slechts glimlachen van oor tot oor toen ze de stralen van zijn zaad in zich voelde stromen. Beelden van haar inauguratie als doctor in de seksuologie doemden al in haar op. Ze zou de eerste vrouw zijn die officieel seks had gehad in de ruimte. De eerste vrouw die zwanger zou zijn van een ruimtekind. Zij zou de geschiedenisboeken ingaan en iedereen zou Ross vergeten, omdat hij niet meer was dan een simpele piloot en een schamele zaaddonor.

Haar zorgvuldig getrainde bekkenbodemspieren melkten de laatste druppels uit zijn pik en juist toen ze zichzelf een ‘high five’ wilde geven, zag ze dat Ross zijn sensoren niet had gekoppeld. Woedend duwde ze zich van hem af, waardoor hij met een smak tegen de wand van de ruimtesonde sloeg. Een straal bloed zweefde gewichtsloos als een slangetje door hun tijdelijke verblijf.

“Lul!”, schreeuwde ze, toen ze zich realiseerde dat alles voor niets was geweest. Geen geregistreerde gegevens betekende geen proefschrift. En zonder proefschrift geen roem. Ze zouden het nog een keer moeten doen. Nog een keer dat monster opwinden en hem zijn zaad ontlokken. Met een ruk aan zijn pols trok ze haar piloot naar zich toe om hem eens goed de waarheid te zeggen. Maar Ross reageerde niet en een lichte paniek maakte zich van haar meester.

• Over
• Laatste berichten

Volg me

Marc van Lier

Zo veelzijdig als een Rubik’s Cube. Wil graag daags na elke vakantie een vrije dag. Heeft een bucketlist die kleiner is dan zijn fucketlist.

Volg me

Laatste berichten van Marc van Lier (alles zien)

• NBRplaza bestaat 20 jaar! En dat vieren we met korting en een geweldige OhYes win-actie! - 31 januari 2025
• Well-Rounded Girl MAX-SOFT onahole – review - 29 januari 2025
• OhYes Wave prostaat stimulator – review - 20 januari 2025

You might also like

De ladder Bloedheet – een erotisch verhaal voor ‘Thewa’ Het geheime leven van Eric L. – Een erotisch verhaal voor ‘Thewa’ Caribbean Airlines Door naar ronde zes in de EWA schrijfmarathon 2015