Deel 8 van de Erotica Estafette is geschreven door Christy Sanders. Alle andere delen kun je hier lezen. Christy heeft het ‘stokje’ doorgegeven aan Hans Bakker.

Maria vloekte zacht. Mireille was ontsnapt. Hoe ze van een gesloten inrichting op een hotelkamer in Parijs terecht was gekomen, mocht Joost weten, maar dat ze nu waarschijnlijk op weg was naar Apeldoorn, was niet de bedoeling.

Ze had genoeg moeite gedaan haar in die inrichting te krijgen, want Mireille was niet zomaar een gevalletje van oversekst en alleen op de wereld. Nee! Julien had haar een aantal dingen verteld en Maria begreep dat er sprake was van een psychopathische nymfomane, die gewelddadig werd indien de tegenpartij niet meewerkte. Bovendien leed ze aan waanideeën. En nu kwam ze terug naar de Villa…

Haar gedachten werden onderbroken door de kermende man op de ruwhouten bank. Shit. Daar lag een royale bron van inkomsten en die was belangrijker dan een crazy bitch. ‘Kom maar, asshole, nu mag je. Schreeuw voor me en spuit je lekker leeg.’

***

Mireille drukte het gaspedaal in. Ze wilde in één ruk door rijden naar Apeldoorn en dat kutwijf ter verantwoording roepen.

Maria!
Die als een moeder was die ze nooit had gekend. Met veel liefde en geduld was ze langzaam opgekrabbeld. Mocht ze neuken zoveel ze wilde, met wie ze wilde. Jointjes kreeg ze als ze erom vroeg. Het leven was in Villa ‘De Ommekeer’ goed voor haar geweest. Maria was goed voor haar geweest.

Geweest! Tot die bewuste nacht. Die nacht van een geile gang bang, genoeg drank en heerlijk high. Een nacht, die ze zich vaag herinnerde en nachtmerries veroorzaakte. Omdat ze Maria volledig vertrouwde vertelde ze over haar vreemde dromen. Dat loeder had haar gerustgesteld om haar daarna meedogenloos te drogeren, waarna ze wakker werd in een of andere kliniek in Frankrijk. En Mireille wist nog steeds niet waarom.

Ze voelde zich belabberd. Bij het eerstvolgende tankstation toch maar even stoppen voor een sanitaire stop en een broodje. De gore smaak in haar mond, een droge tong, een brandend gevoel tussen haar benen en een volledige black-out van afgelopen nacht, maakten haar humeur er niet beter op.

Godzijdank zat er een slot op de toiletruimte en kon ze zich een klein beetje wassen. De aanraking van haar rauwe vagina voelde pijnlijk, maar ook opwindend. Toch maar even haar onrust stillen met een relaxend orgasme.

Het stukje spiegel dat nog aan de muur hing, toonde een vermoeid gezicht met rooddoorlopen ogen en een bleke vale huid. Een schim van de schoonheid die mannen aan elke vinger kon krijgen en die haar, omdat ze voor alles in was, altijd een moordwijf noemden.

Dat moordwijf stopte uren later voor een groot ijzeren hek en keek naar het naambord: Villa ‘De Ommekeer’. Ze stapte uit, drukte op de intercom en haalde diep adem. Game on.

***

‘En wat moet ik doen als ze voor mijn neus staat, Julien?’ Maria klonk duidelijk geïrriteerd.
‘Kom op, Maria. Je bent geen softie. Je bent een moordwijf. Je verzint wel iets. Ik kom zo snel mogelijk.’