Het eerste dat Mireille merkte, was dat haar hoofd bonkte alsof het op exploderen stond. Het was de schele koppijn, die ze wel vaker had na een avondje flink doorhalen. Het kloppende en drukkende gevoel op haar oogkassen voelde aan alsof ze geprobeerd had een rijdende trein een kopstoot te geven. Ze herkende het gevoel, dat ze ondanks de pijn inmiddels associeerde aan de aangename gebeurtenissen die er vrijwel altijd aan vooraf waren gegaan. ‘Het was kennelijk weer eens zover’.
Voorzichtig opende ze haar oogleden om de felle vroege ochtendzon die haar had gewekt, gedoseerd binnen te laten. Haar lijf voelde stijf en stram. Geen wonder. Ze had kennelijk half op de grond en half tegen de bank aan geslapen. Met de palm van haar hand probeerde ze de slaap uit haar ogen en de kramp uit haar nek te wrijven. Kreunend hees ze zich op de bank, tot ze merkte dat ze boven op iets hards was gaan zitten. Door de fles die onder haar zitvlak vandaan kwam, merkte ze pas hoe droog haar mond was. Zonder eerst de inhoud nader te inspecteren bevochtigde ze haar mond met het bodempje tequila, dat er nog in bleek te zitten. Teleurgesteld gooide ze de fles op de grond.
De bank voelde aangenaam zacht aan haar handen. Pas nu realiseerde Mireille zich dat het niet haar bank was. Het was ook niet haar kamer. En waarom had ze alleen een T-shirt aan? Een lelijk T-shirt bovendien. Het draaide in haar hoofd en het leek haar beter om te blijven zitten, terwijl ze de kamer rondkeek om te zien of ze haar slipje en broek ergens kon vinden.
“Gods-ko-le-re”, fluisterde ze in zichzelf, toen ze de achtergebleven puinhopen van wat wel een verdomd goed feestje moest zijn geweest aanschouwde. Het leek wel of er een bom was ontploft. In de hoek lag een schemerlamp op de grond. Overal lagen glazen met restjes drank in alle denkbare kleuren. De zon kwam de kamer binnen tussen twee half afgerukte gordijnen door en een schilderij van Ikea-kwaliteit hing scheef aan de muur.
Vanaf de bank kon Mireille net bij de asbak. Haar vingers rommelden wat door de peuken tot ze er één had gevonden die nog groot genoeg was om een keer aangestoken te worden. Wiet. Uiteraard, ze had het kunnen weten. In een poging om op te staan, hield Mireille zich vast aan de leuning van de bank, maar greep daarbij in iets glibberigs.
“Oh, gadverdamme!” Vol afschuw schudde ze net zo lang met haar hand, tot het gebruikt condoom gelanceerd werd en een halve meter verder op de grond belandde. Strompelend begaf Mireille zich naar het raam en met haar ogen half dichtgeknepen, schoof ze het gordijn opzij. In de verte zag ze de Eiffeltoren en al wat Mireille kon denken was: ‘Wie heeft dat ding in godsnaam in Apeldoorn gezet?’
Dit is het openingsverhaal van de Erotica Estafette. Het vervolg is geschreven door Sanna. Alle vervolgverhalen kun je lezen door op het plaatje hiernaast te klikken.
