Eliza twittert onbewust over de dood van haar man

Met een brok in onze keel en met tranen in onze ogen lazen we hoe goede vriendin van de redactie Eliza zonder dat ze het wist twitterde over de dood van haar eigen man. We kunnen maar niet geloven hoe wreed en hard het leven kan zijn. Zo is je geliefde er nog, en zo ben je op je 36ste weduwe. Onze gedachten zijn bij je, lieve Eliza. We weten hoe veel je van Michel houdt.

Zondag kuste haar man haar op haar mond. Hij ging even sigaretten halen. Dan hoort de Goudse Eliza helicopters boven haar huis. Zoals met alles, twittert ze ook over deze gebeurtenis. Ze weet dan nog niet dat het een traumahelicopter is die op weg is naar haar man. Even later is hij niet meer.

Daarna komt er een golf van reacties over haar heen. Het grootste deel zorgt gelukkig voor troost en steun. Maar er is ook onbegrip. “Hoe kun je op zo’n moment nou twitteren?” De manier waarop iemand met verlies of verdriet om gaat is voor iedereen anders. Voor Eliza, voor wie Twitter een uitlaatklep is, maakt het delen van haar gevoelens het draaglijker. De pers komt massaal op haar af. Iedereen wil weten wat haar ertoe beweegt om zo openlijk te rouwen. Sommigen kunnen maar moeilijk begrijpen dat het fijn kan zijn om van je af te praten en steun te krijgen van volkomen onbekenden.

De tweets geven een heel intiem beeld van wat er in een mens omgaat als er onverwacht iets verschrikkelijks gebeurt. Ook al is het helaas iets dat bij het leven hoort en velen van ons het overkomt, zelden krijgen we zo’n ontroerend, intiem en tragisch verslag. Het heeft mij aan het nadenken gezet. Het heeft mij opnieuw doen inzien dat je je geliefde moet koesteren. Elke dag. En elke dag opnieuw.