Eitje

De pin op Sherry’s telefoon gaf aan dat het hier moest zijn. Ze zette haar fiets tegen een boom voor het huis. Een onverwachte vibratie deed haar plots een klein beetje ineen krimpen en ze vroeg zich af waarom ze hem ook al weer toegang had gegeven tot de app die het eitje bediende dat ze in zich droeg.

Vanmorgen had ze de tijd genomen om zich voor te bereiden. In haar badjas was ze op haar birkenstockslippers naar de badkamer gegaan. Haar rituelen waren alles behalve sexy geweest. Met veel zorg had ze zich geschoren. Eerst haar oksels. Dan haar benen, omdat die aan hadden gevoeld als een cactus. Daarna had ze met uiterste voorzichtigheid haar schaamstreek van alle haren ontdaan. Het moest van hem. “Ik wil geen bosmarmot likken”, had hij gezegd. Met een pincetje had ze haar wenkbrauwen bijgewerkt. Ze had kousen en jarretels aangetrokken (die ze zelf altijd ‘bretels’ noemde) en haar zachte lippen gestift met haar favoriete donkerrode lippenstift.

Nog even ruimde Sherry wat rommel op. Handdoek in de wasmand, ontbijtbordje in de vaatwasser. In haar hoofd werkte Sherry een checklist af. Oorbellen in, kettinkje om, haar in een staart met een stukje voile, sleutel in de tas, … De sneakers pasten eigenlijk niet bij de outfit, maar haar naaldhakken waren niet om mee over straat te lopen. Die gingen ook in haar tas. Sonde anders. Nu nog het eitje met wat glijmiddel indoen en het verbinden met haar telefoon. Ze had hem geappt dat het ding op zijn plaats zat en dat de bediening vanaf nu in zijn handen lag.

Pas toen ze al een paar honderd meter had gefietst, voelde ze voor het eerst een vibratie en ze was er een beetje van geschrokken. Ook al had ze alleen een jas, een paar kousen en schoenen aan, ze had nog geen moment aan seks gedacht. Het schokje bracht haar als het ware bij zinnen. ‘Oh, ja. Ik heb een date’.

Nu liep ze over het tuinpad van nummer 44. Het was zo’n nieuwbouwwijk waar de gemeente toe had gestaan om te bouwen wat je maar wilde. Een leuk idee, maar eigenlijk sloeg het nergens op, dacht Sherry. Links stond een oude burgemeesterswoning naast een kubus van beton en glas. En aan de rechterkant stond een fantasieloos huis – zoals een kind dat zou hebben getekend – naast een heuse Chinese pagode. Zijn huis was een witte villa met ontelbare zonnepanelen op het dak die als tarotkaarten om zijn dakraam waren gedrapeerd. Ze wisselde van schoenen.

Erwin bleek een jongen van ergens in de twintig. Hij had haar zoon kunnen zijn. Op zijn lip stond wat dons.

“Welkom”, had hij gezegd. En “Je weet nu vast wel wie ik ben!” Maar Sherry had geen idee. Zelfs de wedstrijdbal in de gang deed geen belletje rinkelen. Ze keek nooit naar voetbal. Bijna had ze gevraagd of hij ijsvrij had, maar ze beet op haar tong. Erwin wreef met twee vingers over zijn telefoon en vrijwel direct voelde ze de vibraties in zich opwellen. Haar bekken schokten onwillekeurig en hij had gegrinnikt.

“Ga zitten”, zei Erwin gastvrij en zonder iets te vragen trok hij met een harde plop de kurk uit een fles en schonk een wijnglas iets te vol. “Leuk dat je het aandurft.” Sherry keek hem een beetje vragend aan. Aandurft? “Nou ja, het is niet dat we elkaar kennen. Ik zou net zo goed een seriemoordenaar kunnen zijn, hahaha.”

“Ga je me vermoorden dan?” Het was Sherry’s idee van een grapje, maar Erwin had het niet begrepen en begon zich hakkelend te verontschuldigen. Sherry vroeg zich af waar ze aan begonnen was. Het had zo spannend geleken om seks te hebben met een wildvreemde man. Iemand die initiatief toonde. Een echte man. Maar hier zat ze dan. Bij een jochie. Zelfs zijn huis – hoe groot en duur ook – was oninteressant. Het was al bijna februari en de kerstboom stond zelfs nog. “Leuke schilderijen”, loog ze.

“Dank je, die heeft mijn moeder uitgezocht.” Opnieuw pakte Erwin zijn telefoon en begon te grijnzen, maar Sherry onderbrak hem nog voor hij iets kon doen.

“Nee, even niet”, zei ze. Op tafel lagen wat blauwe pilletjes en en flesje neusspray. “Je gebruikt ze zeker vaak?” Ze wist maar al te goed dat het geen medicijnen voor een maagpatiënt waren. Natuurlijk kon het leuk zijn, zo’n harde pik waarmee je een spijker in een plank kon slaan zonder hamer. Maar overmatig gebruik van deze pilletjes kon een verstopte neus veroorzaken. Dit zei niet veel goeds.

“Ach, wat is veel. Recreatief…” Erwin bloosde een beetje.

“Het spijt me.” Gelukkig had ze haar jas nog aangehouden. Dit jochie was zo opwindend als een oliefilter. “Ik denk niet dat dit wat gaat worden.” Erwin keek beteuterd naar de grond. Ook dat hielp niet. Sherry moest onwillekeurig aan ‘snuitje appelmoes’ denken, al was dat een uitdrukking van ver voor zijn tijd. “Luister, je bent vast een leuke jongen, maar ik zoek toch wat meer een rijpe man. Begrijp je dat?” Erwin knikte als een klein kind dat net had gehoord dat hij geen lolly mocht.

“Mag ik dan wel je slipje hebben”, vroeg hij nog. ‘Mijn slipje? Ben je serieus?’

“Jammer joh. Ik draag geen slipje.” Sherry stond op en liet demonstratief haar jas openvallen. Haar frisgeschoren spleetje deed zijn ogen bijna uit de kassen vallen. Zacht trok ze aan het siliconen dat nog uit haar stak en met een zwaai liet ze het natte eitje op de tafel vallen. Het stuiterde even naast de pilletjes en het flesje neusspray. “Bedankt voor de wijn en nog veel plezier.”

Op de Hoofdweg kon Sherry haar lach niet inhouden. Ze zag het helemaal voor zich hoe hij nu aan het eitje lag te likken terwijl zijn hand veel te snel op en neer ging in zijn schoot. Ze gierde het uit. Met één hand hield ze het stuur vast en met de andere verwijderde ze Tinder van haar telefoon.