Door naar ronde zeven in de EWA schrijfmarathon 2015

Tijdens mijn vakantie kreeg ik het goede nieuws dat ik opnieuw door ben naar de volgende ronde in de EWA Nederland Schrijfmarathon. De zesde opdracht was:

“Gebruik het plaatje als inspiratie voor een kort verhaal. Maximaal aantal woorden: 600.”

Begrijp me niet verkeerd, ik hou er van om een verhaal te maken dat is gebaseerd op een plaatje. Maar dit plaatje vond ik bijna een belediging van mijn schrijftalent. Het is kitscherig, soft, cliché en anatomisch ook nog eens slecht getekend. Mijn nekharen gingen overeind van het plaatje en ik kreeg direct recalcitrante neigingen. Mijn eerste concept ging dan ook over een man die over het schilderij heen piste.

Maar, het is een wedstrijd, en wedstrijden win je niet met dwarsheid. Wat zeggen ze ook weer over vliegen en azijn? En dus besloot ik research te doen. Ik kwam er al snel achter dat de artieste ene Corina Chirila is. Helaas bood haar verdere werk niet erg veel houvast voor een goed verhaal. Sterker nog, haar andere werk is zo mogelijk nog slechter en clichématiger. En daarom kwam de volgende verhaallijn in me op:

Goed voorbeeld doet volgen

“Dus jij wilt dít exposeren in mijn galerie?” Het geluid van de geplastificeerde bladen van haar A3-portfolioboek benadrukte bij iedere omslag haast de teleurstelling. Marcus was een gevierd kunsthandelaar hier in Rome. Zijn donkere kantoor rook naar boenwas en leer. Achter hem hing een groot doek van John Currin (maar dat wist zij niet), waarop een naakte vrouw met de benen wijd lag, terwijl een man zijn geslacht in stelling bracht voor een penetratie.

“Wat is bijvoorbeeld het verhaal achter dit?” Hij tikte met wijs- en middelvinger op haar tekening van twee zoenende vrouwen.

“Dat is een weergave van een erotische droom die ik had”, stamelde Corine, duidelijk in verlegenheid gebracht door zijn afwijzende toon.

“Een erotische droom?” bromde Marcus. Zijn nagels maakten een schurend geluid langs zijn grijzende stoppelbaard, terwijl hij nadacht over een antwoord. “Ik krijg daar geen stijve van en ik kan me nauwelijks voorstellen dat jij hier wel een koppend clitje van krijgt?”

Zonder haar antwoord af te wachten, stond Marcus op en liep de kamer uit. Vanuit de andere ruimte kon zij hem nog net “kom” horen roepen. Het was geen vraag. Eerder een gebod.

“Wat jij maakt is leuk om op de Piazza Navona voor vijf euro te verkopen aan Duitse toeristen. Om in mijn galerie te exposeren zal je met wat beters moeten komen. Zoiets als dit.”

Met een wijds en trots armgebaar stelde hij zijn eigendommen aan haar voor. De ruimte was gevuld met pornografisch werk. Stapels schilderijen stonden tegen de muur. Ze zag een enorme mond met sperma er omheen, metershoge pikken en een onvoorstelbare hoeveelheid naaktwerken. Sommigen waren hyperrealistisch, anderen juist surrealistisch of zelfs abstract. Maar geen van allen lieten iets aan de verbeelding over.

“Dit, bijvoorbeeld, is een Richard Livingston.” Marcus wees op een realistische potloodtekening waarop een bovenaanzicht te zien was van een man die een naakte vrouw over zijn knie had.

“En dit is een Audrey Kawasaki”, ze Marcus droog terwijl hij haar een schilderij toonde van een meisje dat zichzelf lag te vingeren.

De handen van Marcus draaiden haar in de richting van een Hans Jurgen Dopp, waarop tientallen mensen in een orgie verwikkeld waren.

“Kijk en beschrijf wat je voelt.”

Terwijl haar ogen ondanks haar gêne gebiologeerd het doek ‘lazen’, dwaalden de handen van Marcus af naar haar borsten. Wat ze zag ging haar verbeelding te boven. Biseksuele vrouwen en mannen, bondage, SM, en –zag ze dat nou goed? – plasseks. Het tafereel had haar zo afgeleid dat ze nauwelijks had gemerkt dat Marcus met één hand in haar tepel kneep terwijl zijn andere onder haar korte rokje was gegleden.

“Zie je wel?,” grijnsde Marcus triomfantelijk. “Hier wordt je wél opgewonden van.”

De ervaren vingers draaiden rondjes en Corine werd week van de aanblik van het pornografisch panorama, terwijl ze zich afvroeg hoe deze ontmoeting haar ideeën over haar werk compliceerde. Als haar werk de weerspiegeling was van haar droomwereld, hoe komt het dan dat ze haar donkerste fantasieën nooit heeft durven openbaren? Zoals een zingende rails de komst van een trein aankondigt, zo verraadde een huivering in haar bekken een opkomend orgasme. Maar Marcus stopte en liep terug naar zijn kantoor met zijn natte vingers die als belastend bewijsmateriaal kringetjes boven zijn hoofd maakten.

“Ik zei het toch?,” hoorde ze hem roepen vanuit zijn kantoor.

Het bloed steeg haar naar de wangen door de onbeschaamdheid waarmee hij haar had bevochtigd. Zo snel als ze kon fatsoeneerde ze haar kleding voordat ze met onvervuld verlangen haastig het pand verliet.

“Vergeet je tekeningen niet,” riep hij haar na. “Of trouwens, doe maar wel!”