Op 26 september 2015 ontvingen ik, samen met de resterende vier andere deelnemers van de EWA Schrijfmarathon 2015 de volgende opdracht voor de halve finale:
Begin jouw verhaal met: Buiten het huisje gierde de wind door het donkere bos.
(Let op: dit MOET de eerste zin van jouw verhaal zijn!).
Maximaal aantal woorden: 1200
Voor deze opdracht ben ik associatief gaan schrijven, zonder een vooropgezet plan of idee. Ik heb de woorden uit mijn vingers laten vloeien tot het onderstaande resultaat. Het werd een sprookjesachtige relatie tussen een element van de natuur en een jonge vrouw. Helaas was het niet genoeg om voldoende stemmen te halen. Mahotsukai en ik hebben een gedeelde laatste plaats en moeten de wedstrijd helaas verlaten. Maar dat kunnen we met opgeheven hoofd doen, want de verhalen waren allemaal van zeer hoog niveau. En daarom wens ik Thislexy, Liza Daen en Meisje71 een hele creatieve finale toe. Moge de beste winnen!
Dit was mijn bijdrage:
Heer wind
Buiten het huisje gierde de wind door het donkere bos. Als een woedende reus raasde hij tussen de bomen en liet hun takken kraken en hun bladeren ruisen. Een enkele boom bezweek haast sidderend onder de beukende kracht, maar de wind had zich vergist in de veerkracht van de oude eiken. Zo nu en dan leek de reus moe en ging hij liggen achter de duinen, tot hij weer voldoende energie had om zijn zoektocht te vervolgen. Het huisje deed zijn best om zich te verstoppen voor de krachtige wind en dook weg onder het rieten dak om niet opgemerkt te worden.
De herfstbladeren kwamen met hoge snelheid over het smalle zandpad op de deur van het huisje afgestoven. Opgejaagd door de wind maakten ze vlak voor het huisje een omtrekkende beweging om een bedje te vormen in de hoek bij het schuurtje. Ook al was het huisje goed verstopt in het bos, de wind wist het te vinden en rammelde aan de ramen en deuren. In een poging om Ilse naar buiten te lokken, floot hij zelfs in een langgerekte huil door de kieren van het oude huisje.
Zuchtend trok Ilse haar zwarte lange jas aan. Ze wist dat hij haar niet met rust zou laten. ’s Zomers, als de zon brandde op de duinpannen, was de wind ontspannen en speelde hij met de vogels in de lucht en met de kinderen op het strand. Maar vooral blies hij dan zijn warme adem langs de blote benen van Ilse, als ze in haar jurkje naar de stad fietste. Heer wind wist hoe hij met haar moest spelen. De warme zomerbries door haar haren wond haar op. Soms, als ze in een goede bui was, liet ze heer wind zelfs met haar ontblote borstjes spelen. Dan knoopte ze haar bloesje los om de warme luchtstroom langs haar harde tepels te voelen. Ze hield van heer wind en hij ook van haar.
De herfst maakte heer wind ongedurig. Hij was boos dat Ilse zich schuil hield in haar huisje en haar wulpse jonge meisjeslichaam voor hem verborgen hield. Ze sloeg de capuchon over haar hoofd en haalde nog een keer diep adem voor ze de deur voorzichtig opende. Ongeduldig perste de wind zich gierend door de kier naar binnen. Met alle macht hield Ilse de deur vast, maar ze kon niet voorkomen dat de kamer vrijwel direct vol kwaaie valse wind stond, die er een werveling van papieren veroorzaakte, een lamp deed omvallen en stoelen deed verschuiven.
“Nee!”, schreeuwde Ilse. “Naar buiten jij!” En ze trok de deur met een ruk achter zich dicht. Met stevige passen probeerde ze de wind voor te blijven op het zandpad, maar hij haalde haar al snel in. Opgewonden probeerde hij haar rok omhoog te trekken. Dat zou misschien lukken bij stadmeisjes, die niet gewend zijn aan zijn onvoorspelbare kracht en zich daarom laten verrassen door zijn opgewonden brutaliteiten. Maar Ilse was er op bedacht. Behendig wreef ze de lucht onder haar rok vandaan en vervolgde haar pas, recht tegen de wind in naar de duinen.
Takken sloegen tegen haar lichaam, bladeren vlogen tegen haar gezicht en het zand schuurde langs haar benen. De wind haalde alles uit de kast om haar tegen te houden. Hij rukte zelfs aan haar kleren en blies haar capuchon van haar hoofd om met haar haren te spelen. Twee handen waren er voor nodig om haar jas op zijn plaats te houden. De kortere weg die Ilse besloot te nemen was in de zomer haast dichtgegroeid. De bramenstruiken hadden haar pas nog gevoed met hun heerlijke zoetigheid, maar waren nu bevriend met de wind. Hun doornen probeerden Ilse uit alle macht staande te houden. Ze krasten diep in haar huid tot het bloed langs haar benen liep. Het deerde Ilse niet. Zelfs toen een tak van een vlierstruik haar jas vastgreep, bevrijdde Ilse zich met een ruk, waardoor de stof luid kreunend scheurde.
Het konijnenpaadje leidde Ilse naar de duinpan waar zij ’s zomers heer wind met haar ontluikende borstjes liet spelen. Ongedurig begon de wind om haar heen te cirkelen. Ilse strekte haar armen en stak ze in een theatrale beweging traag tot hoog in de lucht. Ineens was het stil, maar vertrouwen kon je heer wind niet. De helmstengels wreven nerveus langs elkaar, nieuwsgierig naar zijn volgende zet.
De stilte duurde maar kort, want nadat de storm even adem had geschept, bulderde hij met dubbel nijdig geblaas vanuit het niets en probeerde Ilses rok over haar hoofd te lichten. Dat zal je net zien! Van de wind, al was ze maar zeventien jaar, had ze verstand. De wind had streken, die je moest kennen. Geen ogenblik kon je hem vertrouwen, zo’n stiekemerd! Ja, als je een stadskind was! Die hadden daar zo geen verstand van, die waren op zo’n uitval niet bedacht. Maar als je in het bos aan zee woonde, dan wist je wel beter.
Toch liet Ilse de wind begaan en voor ze het wist, had hij haar rokje opgetild. Opgewonden draaide de wind steeds sneller om Ilse, die haar benen wat uit elkaar zette om hem toegang te geven tot datgene waar hij al jaren op uit was. Ze wist het. Nu was het zover. Met een korte ruk trok ze de knoopjes van haar bodystocking los, waardoor ze direct de koelte van zijn adem langs haar vochtige streken voelde strelen.
“Toe maar”, fluisterde ze, “Neem me.”
De werveling van de lucht bracht Ilse uit evenwicht, maar het zachte duinzand dempte haar val. Ze grijnsde.
“Je laat er geen gras over groeien, hè ouwe jongen?”
Haar beide handen trokken de lipjes van haar maagdelijke vrouwelijkheid uiteen en met een zucht woei een vlaag tussen haar benen. Ondanks haar jonge leeftijd, wist Ilse best wat mannen beliefde. Ze had het gehoord op de feestjes en gezien in de stal. En ze wist van haar gevoeligste plekje, dat ze vaak onder de dekens in haar bed had betast. Maar nu, vanavond, was het voor het eerst dat de wind haar daar mocht proeven.
Bruut wreef hij het duinzand langs haar lichaam en hij sloeg haar zelfs met de riem van haar jas een paar maal hard tegen de binnenkant van haar bovenbenen. Met een duivelse bezetenheid nam de kracht van de wind toe. Hij draaide en sloeg, wreef en zoog. Nog niet eerder was Ilse zo opgewonden. Zelfs niet die keer dat ze stiekem had staan gluren naar de staljongen die ferm zijn zaad uit zichzelf had getrokken. Met de benen zo ver mogelijk gespreid kantelde Ilse haar bekken om de wind nog beter toegang te geven. Alles wat de wind kon vinden wreef hij tegen haar aan. Het schuren dreef haar tot waanzin, tot Ilse schokkend kronkelde in het zand van de duinpan.
De onvrijwillige spasmen trokken langzaam uit haar lijf en tegelijk nam de kracht van de wind af. Een paar druppels vielen op haar huid. Eerst waren ze klein, maar daarna werden ze groter en kwamen ze met meer, tot haar haren aan haar wang kleefden en haar jas doorweekt was. In die troostende regen nam ze afscheid van heer wind en haastte ze zich weer terug naar huis.
- Het einde van een tijdperk: NBRplaza stopt! - 22 april 2025
- De allergeilste video’s: drie vrouwen en één man - 18 april 2025
- Seksspeeltjes voor mannen; wat je moet weten en hoe je moet kiezen - 18 april 2025
Ik lees dit nu pas, maar ik vind het origineel gevonden en erg spannend verteld!
Dank je. De concurrentie was gewoon beter.
Ik mis je nu al :-( maar ik ben toch wel blij dat jij bent afgevallen in plaats van ikzelf ;-P. XXX
Ahw, lief. Het is je gegund. Je weet dat ik jouw schrijfsels erg goed vind. Mijn steun heb je!
Mijn commentaar heb je al gelezen op de EWA site: complimenten en ook dank voor jouw feedback. Dat troostbiertje halen we een keer in. Keep on writing!
Waarvoor dank. Ik ga zeker niet stoppen met schrijven! Volgens jaar weer van de partij?
De vijf verhalen in de halve finale zijn allemaal van hoogstaand niveau. Ik heb genoten van al jouw verhalen en lees graag nog veel meer van je!
Helemaal mee eens! De verhalen waren allemaal erg goed deze ronde. En dit zal ook zeker niet het laatste (erotische) verhaal zijn dat ik geschreven heb! Bedankt voor je compliment, overigens.