Demarche - een verhaal voor THEWA #19 - Naughty Business Report

Een frisse bries koelt mijn wangen als ik voor de laatste keer het raam open. Met gesloten ogen snuif ik mijn longen vol met droge winterlucht. Het lukt de zon niet om de koude te verdrijven. Beneden schuiven de forenzenauto’s als een trage slang door de binnenstad. Fietsers en voetgangers wringen zich er met moeite tussendoor.

Er is geen reden om te wachten, maar ik neem nog een keer mijn omgeving in me op. Het rumoer, de kou, de blauwe lucht en het drukke stadse bestaan. De bruine stenen van het gebouw aan de overkant van de straat worden zo nu en dan onderbroken door verlichte ramen. Als vanzelf gaat mijn blik naar haar raam; het derde raam van links, twee verdiepingen lager dan ik, op de vierde etage. Ik hoop een laatste glimp van haar op te vangen. Het licht brandt en de gordijnen zijn niet gesloten. Zoals haar gordijnen nooit gesloten zijn. Met ingehouden adem tuur ik bij haar naar binnen. Mijn haren bewegen zacht mee met de ijzige wind. De tijd staat vandaag stil en mijn hoofd is even leeg.

Mijn hart maakt een sprongetje als ze bijna huppelend langs het raam komt. Ze is naakt en haar opgewonden vrolijkheid tovert een haast onwaarneembare glimlach op mijn mond. Ze wenkt, maar niet naar mij. Honderden, nee duizenden keren heb ik haar gadegeslagen. Elke keer met een andere man. Elke keer in een andere gedaante. Ze is de kameleon van het fetisjisme. Dan was ze een kamermeisje, dan weer een dominatrix. Soms droeg ze een avondjurk en dan weer luxe lingerie. De ene keer is ze het domme blondje en dan weer de intelligente nerd. Soms neemt ze de zweep ter hand en dan weer laat ze zich gewillig vastketenen aan haar bed. Ik noem haar Melanie.

Overvallen door melancholie dwing ik mezelf nog even te blijven kijken. Ze trekt een eveneens naakte man naar zich toe en ze lacht haar speelse lach. Hoe zou het zijn om die man te zijn en haar naakte jonge warme lijf tegen mij aan te voelen? Hoe zouden haar lippen smaken als ze mijn tong naar binnen zuigt? Ik zie hoe ze voorover buigt, kennelijk om haar mond om zijn geslacht te persen. Zijn geslacht, die aan mijn zicht is ontrokken. Ik zie alleen hoe zijn billen samenknijpen en stoten richting haar hoofd. Slechts één nacht de liefde met haar bedrijven, dat zou genoeg geweest zijn. Slechts één keer de liefde voelen, de samensmelting van onze lijven. Hoe vaak was mijn hand het surrogaat voor haar ongetwijfeld strakke kut?

De knokkels van mijn hand worden wit als ik mijn grip op de hendel van het raam verstevig. Het bloed trekt uit mijn vingers, maar ik voel de kou niet. Er is geen noodzaak om te blijven. Met de rug van mijn andere hand veeg ik een druppel snot uit mijn neus en een traan uit mijn ooghoek. De man heeft achter mijn Melanie plaatsgenomen en hij stoot zijn heupen hard tegen haar aan. Ik stel me het geluid van kletsende lijven voor, zoals ik dat ken uit de filmpjes op internet.

Net als ik mijn linkervoet in de raamopening zet, kijkt Melanie achterom en ze glimlacht naar me. Haar lieve glimlach. Mooie mooie Melanie. Het heeft niet zo mogen zijn. Vertwijfeld steek ik mijn hand op en groet haar, maar ze ziet het niet. Haar ogen zijn gesloten en haar mond maakt een grote ‘O’. Beneden schuiven de forenzenauto’s nog steeds als een trage slang door de binnenstad. Fietsers en voetgangers doen evenveel moeite zich er tussen door te wringen. Het rumoer, de kou, de blauwe lucht en het drukke stadse bestaan. Ik neem ze nog een keer in me op. En dan stap ik naar buiten.

*Dit verhaar is geschreven voor Thewa #19: ‘onbedoeld voyeurisme’