Het duurde minstens een paar minuten voor ik durfde te kijken. Ik had een nieuw bericht van Sandra Hogebergh. Wanneer had ik haar voor het laatst gesproken? Dat was toch minstens een paar jaar geleden.
Sandra zat bij me in groep 8. Daarna gingen we beiden naar dezelfde middelbare school. En al die tijd waren we ‘besties‘. We waren intiem, maar niet op een fysieke manier. Niet echt. Alles bespraken we met elkaar. Maar dan ook echt alles. We keken samen voor het eerst naar porno en ik liet haar mijn erectie zien toen ze vroeg hoe groot die van mij kon worden. En zij liet mij zien waar de ‘heilige graal van haar genot‘, haar ‘liefdesknopje‘ zat. Alles wat ik weet over de vrouwelijke anatomie, heb ik vooral van haar.
En toch, waren we nooit een stel. We waren vrienden en dat wilden we niet verpesten door er meer van te maken dan dat. Het was een kleine stap geweest van ‘ik-laat-de-mijne-zien-als-ik-die-van-jou-mag-zien‘ naar meer, maar we waren er beide nog niet aan toe. Althans, dat zeiden we. En dus maakten we elkaar een belofte: ‘Voor dat we zouden gaan trouwen – met wie dan ook – zouden we seks met elkaar hebben. Erewoord!’
Het was een toezegging die we deden om de complexiteit van ‘seks-op-dat-moment’ uit de weg te gaan. ‘Nee, nu niet. Maar ooit!’ En we hadden er om gelachen. Wij waren Harry en Hermelien. Mulder en Scully. Benson en Stabler. Clark en Loïs. Iedereen wacht op het moment dat ze elkaar krijgen, maar het gebeurt nooit.
“Ik kan me niet voorstellen dat wij niet ooit seks met elkaar zouden hebben”, had ze gezegd. Het was een mooi vooruitzicht. Een beetje zoals toen mijn ouders hadden gezegd dat ik ooit een drumstel zou krijgen voor mijn verjaardag, terwijl ze vurig hoopten dat die wens wel over zou waaien.
En nu was er dat berichtje. Na de middelbare school, was ik op kamers gegaan in Groningen, terwijl zij in Amsterdam was gaan studeren. Ik was haar nooit vergeten. Nooit echt. Ik dacht alleen niet meer aan haar. We waren ieder ons eigen weg gegaan. Ze was een herinnering. Een fijne gedachte aan iets dat nooit was geweest. Mijn leven was verder gegaan. Ik had Monique ontmoet en we zouden binnenkort gaan trouwen. Na ons afstuderen was ik voor haar op mijn knieën gegaan en ze had ‘ja’ gezegd.
“Weet je nog wat we hadden beloofd?”
Zo begon het berichtje. Natuurlijk wist ik het nog. Ik had het deksel van het toilet omlaag gedaan en de deur op slot. Onnodig, want Monique zou echt niet het toilet binnen komen stormen als ze wist dat ik er op zat. Maar toch.
“Ik hoorde van Mats dat je gaat trouwen?” Heel even dacht ik dat Sandra me zat te stangen. Alsof we ooit zouden denken dat we echt seks zouden hebben. Maar haar bericht ging verder.
“Tijdens mijn rechtenstudie heb ik geleerd dat mondelinge afspraken in beginsel even rechtsgeldig zijn als schriftelijke overeenkomsten.” Met dat ‘in beginsel’ klonk ze inderdaad onmiskenbaar als een jurist. “Afspraak is afspraak, Joris!”
Ik typte: ‘Ben je serieus?’ Op het scherm knipperde het beletselteken ten teken dat ze aan het typen was. Onwillekeurig wreef ik met mijn vrije hand over mijn knie.
“Wat dacht jij? Weet je hoe vaak ik heb gemasturbeerd met het beeld van jouw stijve pik op mijn netvlies?”
“Je timing is weer eens geweldig!” Ik zocht naar een passende emoticon en koos een smiley met grote ogen en een smiley met een droevig gezicht en een zweetdruppeltje.
“Belofte maakt schuld!”
Twee dagen later zat ik in de trein van Groningen naar Amsterdam. Nog steeds was ik niet zeker of Sandra me aan mijn woord zou houden. In mijn hoofd was dit een scenario dat te bizar was voor woorden. In mijn hart zou ik mijn aanstaande nooit bedriegen. En toch, in het diepst van mijn ziel, was er een verlangen dat groter was dan alles wat ik ooit had begeerd. Groter nog dan de zucht naar dat drumstel. En ook die was er uiteindelijk toch gekomen.
Het was meer zoals het gevoel dat je hebt als je net een nieuw kraslot hebt gekocht. Je weet gewoon dat je geen vijfentwintigduizend euro hebt gewonnen. Maar stel nou toch eens dat …
Sandra was mooier dan ik me herinnerde. Bruisend. Ze trok me bijna haar huis binnen en zoende me vol op mijn mond.
“Is dit het moment waarop je me gaat vermoorden en verkrachten?”, zei ik in een poging om de situatie weg te lachen.
“Eerst ga ik je verkrachten. Daarna zien we wel weer”, zei ze en ze knoopte haar jurkje los.
Dit verhaal schreef ik voor NBRplaza’s Erotica Fest en Pittig Proza met als thema ‘Jus primae noctis / Droit de seigneur (het recht van de eerste nacht).
- Wat zijn verwarmende vibrators en waarom zijn ze zo geweldig? - 9 april 2021
- Tenga zoekt ‘Masturbation Challengers’ – #doitinmay - 7 april 2021
- Seksblog: De Swingers - 7 april 2021
One thought on “De vordering – voor NBRplaza’s Erotica Fest #34”