Heel lang geleden, in een land hier ver, ver vandaan, stond er een kasteel in de bergen van Sighișoara. Om er te kunnen komen, moest je dagenlang door onherbergzame bossen en langs diepe afgronden reizen. Het kasteel was eigendom van heer Brasov. Het gerucht ging, dat in een van de zeventien torens, een maagd gevangen zat…

Elke avond, even voor zondondergang, liep heer Brasov de stenen trappen op. Hij telde elke tree. Driehonderdvijfenzeventig. Zo veel waren het er, voordat hij bij de deur van de hoogste torenkamer van de hoogste toren was. Hier zat Danesz nu al weer vele manen gevangen. Het was heus geen kwade opzet, hield heer Brasov zich voor. Het was gewoon gevaarlijk buiten de muren van het kasteel. Nee, hij deed dit voor haar eigen bestwil. Want, zie je, meisjes zo mooi als Danesz, die zijn een makkelijk prooi. Heer Brasov wilde haar beschermen. En hij wist best dat tot ver buiten de landsgrenzen, er koene ridders en vervaarlijke avonturiers waren, die het inmiddels op haar gemunt hadden.

Het gerinkel van de zware bos sleutels, alarmeerde Danesz. Na maanden van gevangenschap wist ze wat er komen ging. Het was inmiddels een vast ritueel. Heer Brasov zou haar eten op het tafeltje zetten. Dan zou hij zich naar haar omdraaien en hij zou haar gebieden om op handen en knieën plaats te nemen op haar bed. Het hoofd onder het kussen, zodat ze heer Brasov niet zou afleiden. Dan zou hij achter haar komen staan, haar slipje met de grootste zorg omlaag duwen en zijn vingers nat maken in zijn mond. Dan zou hij zijn middelvinger voorzichtig in haar kutje steken om te controleren of ze nog maagd was. Daarna zou hij met zijn duim hetzelfde doen in haar kleine strakke aarsje. Zolang hij kon constateren dat Danesz nog maagd was, was heer Brasov tevreden. Hij zou haar een kus geven op haar voorhoofd en weer vertrekken.

Zo ging het elke dag. Ondanks het enorme postuur van heer Brasov – wat de kleine tengere Danesz nog breekbaarder deed lijken – was zijn controle een gebaar van tederheid. Bijna liefdevol. Maar wat hij niet wist, was dat het bij Danesz een verlangen aanwakkerde. Het was als met een muggenbult die je niet voelde, totdat je er aan ging kraben. Pas dan begon de muggenbult enorm te jeuken. Met ieder bezoek van heer Brasov werd het verlangen om de vingers van de kasteelheer diep in haar te voelen groter.

Op een dag – het zal voorjaar geweest zijn, want Danesz zag de roze bloesem in de bomen van het bos- hoorde Danesz de sleutelbos veel eerder rinkelen dan ze gewend was. Wat zou er aan de hand zijn? Had de kasteelheer zich vergist in de tijd? Zou er iets zijn? Had hij wellicht een boodschap voor haar? Of wilde hij eindelijk meer tijd met haar doormaken? Danesz ging alvast op handen en knieën zitten, met het hoofd onder het kussen, zoals ze dat elke dag pleegde te doen.

Dit keer leken de handen van de kasteelheer kleiner. Zachter misschien ook. En ze deden niet meteen haar slipje uit, maar voelde eerst aan de rondingen van haar billen. Danesz vroeg zich af of ze zich vergiste. Dit leken niet de grove grote handen van de kasteelheer? Voorzichtig gluurde ze van onder het kussen naar achter. Tot haar schrik zag ze dat niet heer Brasov achter haar stond, maar zijn kleine neefje Seleus. Alleen was dat kleine neefje helemaal zo klein niet meer. Het was een jongeman geworden.

Danesz besloot te doen of ze niets door had. Toen Seleus haar slipje naar beneden had geschoven, deed ze haar benen gewillig zo ver mogelijk uit elkaar, om hem toegang te geven tot haar maagdelijke schat. Ze dorste niets te zeggen, maar wilde hem toeschreeuwen haar te pakken en te nemen. Opnieuw gluurde ze naar achteren om te zien waarom het allemaal zo lang moest duren. Toen zag ze dat Seleus zijn broek had uitgedaan. Tussen zijn benen stond zijn enorme geslacht fier omhoog.

‘Oh, mijn god’, dacht Danesz., ‘wat is hij daarmee van plan?’ Maar haar vraag zou spoedig beantwoord worden. Ze voelde hoe Seleus de dikke kop van zijn harde paal tegen haar lipjes zette en met kracht begon te duwen. Langzaam voelde ze hoe ze gevuld werd. Eindelijk was er iemand die haar verlangen beantwoorde. Gewillig duwde ze terug in het ritme van de stotende heupen van de jonge Seleus. Het maakte haar licht in het hoofd. Haar hele lichaam begon te schudden en te beven. Dit was zo veel beter dan wanneer ze zelf met haar vingertopjes over haar slipje had gewreven. Dit was goddelijk!

Seleus stootte harder en harder. Fermer en fermer. Tot zijn stoten ongecontroleerder werden. Toen voelde Danesz hoe ze gevuld werd met een stroom warm vocht.

‘Heremejeetje’, dacht Danesz, ‘dit was goddelijk!’. Maar ze zei niets en haalde haar hoofd pas weer onder het kussen uit nadat Seleus haar kamer had verlaten en de deur achter zich op slot had gedaan. De kleine lieve Danesz was vermoeid en viel in een diepe slaap.

Plots schrok Danesz wakker van het geluid van de sleutels in het slot van haar torenkamer. Het was de kasteelheer met haar eten! En voor haar dagelijkse controle. Danesz schrok. Zou heer Brasov kunnen zien en voelen wat er vandaag met haar was gebeurd? Ze voelde het bloed naar haar hoofd stijgen en verstopte dat daarom zo snel ze kon onder het kussen. Zoals elke avond, ging ze op haar knieën zitten met haar kontje in de lucht. Alleen was de arme Danesz vergeten haar slipje terug aan te doen.

“Wat is dit?”, zei heer Brasov. Hij keek naar de stroom wit vocht die uit het natte kutje van Danesz liep. “Danesz! Nee!” Met twee vingers wreef hij door het vocht en stak ze toen bruut in haar. Twee vingers van heer Brasov waren echter nog niet zo dik als de dikke pik van Seleus. De kasteelheer haalde zijn vingers een paar keer in en uit, waardoor er een soppend geluid ontstond. Danesz kreunde zacht en hoopte dat haar heer nog even door zou gaan. Ze dacht aan wat de jonge Seleus vanmiddag had gedaan. Bijna kreeg ze hetzelfde warme gevoel.

“Verdomme, Danesz! Wat hadden we nou afgesproken? Jij zou jezelf bewaren, tot ik de juiste man voor je zou hebben gevonden. Iemand van stand. Iemand die goed voor je is. Maar jij hebt gewoon geneukt, zonder mijn goedkeuring? Danesz!”

Maar Danesz werd slechts weker en weker van de dikke vingers die in haar bewogen. Haar gekreun maakte heer Brasov woest. Bruut trok hij haar aan haar enkels onder het kussen vandaan. Hij moest haar straffen, maar hoe?

“Welke gaatjes heeft hij allemaal onteerd? Alleen deze?” En om zijn woorden kracht bij te zetten, stootte hij nogmaals een paar keer diep in haar kutje. “Of ook andere gaatjes?”

“Nee, echt. Alleen die”, kreunde Danesz terwijl ze zich afvroeg hoe het zou hebben gevoeld als Seleus ook haar andere gaatjes zou hebben gevuld. Nu greep heer Brasov haar bij de haren en met de andere hand duwde hij zijn broek naar beneden. Danesz schrok. Het lid van de jonge Seleus was groot, maar dit wat haar heer hier voor haar gezicht liet bungelen was nog vele malen groter.

“Open je mond en steek je tong uit, vuile hoer!” Danesz schrok van de boze woorden van de kasteelheer. Zo kende ze hem helemaal niet. Maar ze gehoorzaamde en nam zoveel als ze kon van de enorme penis in haar mond. Het kostte haar veel moeite om niet te kokhalzen, maar ze deed haar best om heer Brasov te plezieren. Ze wilde hem niet nog bozer maken. Met een hand om haar keel en de andere in haar haren, begon heer Brasov haar in haar mond te neuken, terwijl hij schreeuwde dat ze gestraft moest worden. Het werd groen en paars voor haar ogen tot ze voor de tweede keer vandaag mocht ervaren hoe het was om dikke stralen mannenvocht in haar te krijgen. Vanmiddag vulde Seleus haar kutje en nu was het de kasteelheer die zijn vocht tot diep in haar keel spoot.

Nadat ze zorgvuldig het vocht tot de laatste druppel had doorgeslikt, duwde her Brasov de arme Danesz opzij, waardoor ze pardoes op haar buik op het bed belande, met haar kontje hoog in de lucht.

“En dit gaatje?” Her Brasov duwde plots een vinger tegen haar aarsje. “Heeft hij dit heiligdom ook gebruikt?”

“Nee, heer. Echt niet!”, antwoordde Danesz. Maar nog voordat ze kon tegenstribbelen, greep heer Brasov de kleine Danesz bij de heupen en drukte zijn enorme eikel tegen haar aarsje.

“Dan is deze ook voor mij”, gromde hij. Danesz gilde het uit. Haar speeksel en slijm hadden zijn pik weliswaar flink glibberig gemaakt, maar haar aarsje was erg klein. Ze voelde een ferme pijn door haar achterste en jammerde dat het haar speet. Het leek eeuwig te duren voordat de paal van heer Brasov helemaal in haar zat. En hoewel ze het zelf moeilijk kon geloven, maakte de pijn plaats voor een branderig fijn gevoel. Zo fijn, dat ze wenste dat heer Brasov haar zo zou neuken, zoals Seleus dat vanmiddag met haar andere gaatje had gedaan.

Het was alsof heer Brasov haar gedachten had gelezen. Zijn grote handen grepen haar bij de heupen en traag begon hij in en uit haar te bewegen.

“Oh, mijn god. Alsjeblieft, heer Brasov, ga door!”, smeekte de kleine Danesz. Haar hele lijf begon opnieuw te beven, zoals vanmiddag. Misschien zelfs nog heftiger. Ze viel haast flauw van genot. Juist toen ze weer een beetje bij begon te komen, voelde ze heer Brasov opnieuw spuiten. ‘Zo ben je maagd, en zo ben je in al je gaatjes gevuld’, dacht Danesz nog. Uitgeput, liet ze zich op haar bed vallen.

“Danesz, Danesz”, mompelde heer Brasov. “Wat moet ik nu met jou beginnen?” De kasteelheer ging op de rand van het bed zitten en begroef zijn enorme bebaarde gezicht in zijn handen. Danesz sloeg haar kleine armpjes teder om zijn grote gespierde schouders. Even dacht ze na, en toen zei ze:

“Laten we het plan veranderen. Kom nog steeds elke dag naar mijn kamer om me te controleren. Alleen, controleer niet of ik nog maagd ben, maar controleer in plaats daarvan of ik beter ben geworden in het plezieren.”

En zo geschiedde. Danesz en heer Brasov zagen elkaar elke dag. En soms kwam stiekem ook Seleus bij haar op bezoek. Danesz werd beter en beter. Zo goed zelfs, dat heer Brasov vergat dat hij haar had willen uithuwelijken en haar bij nader inzien liever voor zichzelf hield.

Oh ja, en ze leefden nog lang en gelukkig, natuurlijk.