Dit verhaal is een vervolg op ‘De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 14)’.

De drie klopjes op de houten deur waren nauwelijks hoorbaar. Ze waren ingetogen. Verlegen haast, alsof ze niet gehoord wilden worden. Vragend keek Vivianne over haar schouder. Mevrouw Jovanka zei niets. Die knikte alleen richting de deur. Het kostte Vivianne al haar moed om haar hand nog een keer op te heffen, maar nog voor haar knokkels het hout raakten, werd de deur voor haar van binnenuit op een kier gezet.

“Je vous en prie, entrez”, klonk het van achter de deur. Het zweet brak Vivianne uit en opnieuw keek ze naar haar pianolerares. Nog geen 20 minuten geleden had die haar een preek gegeven. De enige manier om haar toetreding tot Du Commande du Deuxième Cercle veilig te stellen was volgens haar om haar excuses aan te bieden bij Catherine. Vivianne had geprotesteerd. Ze wilde antwoorden. Was die man die wegliep tijdens de inauguratie inderdaad haar vader? Was haar vader ook lid van Du Commande? Had hij misschien zelfs iets te maken met de moord op Bas? Maar mevrouw Jovanka had voet bij stuk gehouden. Als ze niet onmiddellijk door het stof zou gaan, dan zou Catherine dat zien als een teken van minachting en dan zouden alle voorbereidingen voor niets zijn geweest. Ze hadden hier samen maanden naar toe gewerkt en nu moest er eerst damage control plaatsvinden. Antwoorden op haar vragen kwamen later wel. Vivianne was niet overtuigd, maar ze zag ook in dat ze weinig keuze had.

“Ah, it is you. Cést la reine du drame, mais ne parlons pas de ça.” Catherine liep naar en tafeltje en schonk twee glazen vol. Een van de twee glazen bood ze aan mevrouw Jovanka aan. De andere hield ze zelf.

“On your knees, me regarde pas dans les yeux!” Het was Catherine ernst. Hier had Vivianne rekening mee gehouden. Ze ging op haar knieën zitten en richtte haar blik naar de grond. Nu richtte Catherine zich eerst tot mevrouw Jovanka. “Alors, de quoi s’agit-il?”

Mevrouw Jovanka begon uitvoerig haar excuses aan te bieden. Ze ratelden in vloeiend Frans en Vivianne maakte er uit op dat haar pianolerares duidelijk probeerde te maken dat alles op een misverstand beruste en dat het de onervarenheid van Vivianne was die haar tot de uitbarsting had gedreven.

“So, you are now here to apologize, n’est ce pas?” Vivianne knikte, maar hield haar blik naar de grond gericht. Ze hoopte vurig dat ze er met een mondelinge reprimande vanaf zou komen. “C’est formidable, Vivianne. Viens ici.” Op handen en knieën kroop Vivianne over het 18e eeuwse zijden vloerkleed. “You must understand, mon petite, that I must be able to trust that you are fully committed. Not just a bit, but totalement.” Catherine nam de kin van Vivianne in haar hand en tilde haar hoofd omhoog. “Do you understand?”

Vivianne knikte, maar ze wist eigenlijk helemaal niet zeker wat Catherine nu van haar verwachtte. Kennelijk wist mevrouw Jovanka het wel, want die hielp haar nu overeind en trok haar hemdje en slipje uit.

“Ga wijdbeens staan”, fluisterde ze in het oor van Vivianne en ze deed wat haar gezegd werd. Een vreemde mix van angst en opwinding maakte zich nu van haar meester, toen Catherine achter haar kwam staan en een rubberen bal tegen haar mond duwde. In een reflex opende ze haar mond en liet gedwee toe dat het met een riempje achter haar hoofd werd vastgegespt. Daarna kwam Catherine voor haar staan en bevestigde een klemmetje op iedere tepel. De knijpertjes beten venijnig, maar omdat Vivianne niet kon spreken met de bal in haar mond, stampte ze zacht met haar voeten op het kleed tot ze gewend was aan de lichte druk. Nu liet Catherine zich op haar knieën vallen. Ze spreidde de schaamlipjes van Vivianne en plaatste een klem op haar clit. Vivianne gromde hard van pijn. Het liefst zou ze haar benen tegen elkaar persen in een reflex, maar Catherine hield haar enkels vast, tot nu ook daar de pijn draaglijk begon te worden.

“Remember: je demande la soumission totale!” Catherine bevestigde een kettinkje aan de tepelklemmen en met nog een tweede ketting, verbond ze die weer aan de clitklem. Opnieuw ervoer Vivianne een korte pijn en elke keer dat Catherine kort aan de kettinkjes trok werd de pijn een klein beetje terug geroepen. Vivianne deed er alles aan om zich groot te houden, maar ze kon niet voorkomen dat een traantje uit haar ooghoek langs haar wang naar beneden biggelde. Het deed Catherine melancholisch glimlachen. Met haar wijsvinger veegde ze het traanvocht op en smeerde dat aan de bal in haar mond.

“Ça ne fait que commencer. Now, the fun wil begin.” Vivianne keek vragend naar mevrouw Jovanka, maar die keek weg. Zij wist wat ging komen en kon niet verhullen dat het haar pijn deed. “Et vous”, Catherinne richtte zich nu tot haar, “Compte jusque trente!” Nog voor Vivianne goed en wel begreep wat er zou gebeuren, hoorde ze een hard zwiepend geluid dat eindigde in een harde agressieve snijdende pijn in haar billen. Haar gil werd verstomd door de bal in haar mond.

“Un …, ” mompelde mevrouw Jovanke.

“Louder!” En opnieuw volgde een zwiep en de vinnige pijn.

“Deux!” riep mevrouw Jovanka haast. Vivianne probeerde te kijken waarmee haar billen gepijnigd werden. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Catherine haar arm ophief en een derde klap uitdeelde met een leren riem.

“Trois …” Had Catherine nu dertig gezegd? Verschrikt en smekend keer Vivianne nu naar mevrouw Jovanka, maar die ontweek haar blik en kneep nu zelfs haar ogen even dicht, alsof de riem haar zelf zou raken.

“Quatre …” Bij elke klap die Vivianne opving, voelde ze haar benen zwakker worden. Zou ze dit vol kunnen houden tot dertig? In haar voorbereidingen had mevrouw Jovanka haar weleens wat klappen verkocht op haar kont, maar geen waren zo snerpend en pijnlijk als deze.

“Huit!”

“Louder!”

“NEUF!”

Bij de tiende klap, nam Catherine een korte pauze. Ze gaf korte rukjes aan de kettinkjes, alsof ze daar Vivianne weer wat nieuw leven mee in kon blazen. Een dikke sliert kwijl, snot en tranen, liep vanaf de bal in Vivianne’s mond langs haar kin. Ze wilde smeken om te stoppen, maar haar gejammer verstomde slechts door de bal. Ze moest zich vermannen en probeerde terug te tellen na elke klap.

Bij twintig nam Catherine opnieuw een korte pauze. Met haar vlakke hand wreef ze over de gevoelige billen van Vivianne en opnieuw gaf ze een paar korte rukjes aan de kettinkjes. Nu voelde ze ook hoe de hand van Catherine langs de binnenkant van haar bovenbeen wreef.

“Look how wet you are! You are such a fine little slut.” Catherine likte Vivianne’s vocht van haar vingers en grinnikte. De laatste tien klappen voltrokken als in een waas. Bij dertig, liet Vivianne zich op haar knieën vallen en barstte in tranen uit. Nadat de bal was losgemaakt, ontdeed Catherine haar ook van de klemmetjes. Het leek of ze een ander mens was geworden. Van de boosaardige sadistische vrouw was niets meer terug te vinden. Catherine gaf zelfs kleine kusjes op de mond van Vivianne en ze aaide haar lange haren.

“Merci beaucoup”, mompelde Vivianne tussen de kusjes door en ze was zelf verbaast dat ze dat zei. Je zou kunnen denken dat ze haar bedankte omdat het voorbij was, maar voor Vivianne was het eerder een betuiging van erkentelijkheid. Door deze straf had ze haar toetreding tot Du Commande misschien weer veilig gesteld. Meer nog voelde ze een diep respect en oprechte dankbaarheid voor het bizarre bewijs van de liefde die ze voelde van zowel Catherine als Vivianne.

“Tonight, I want to see you again. Seulement. On n’a pas fini, petite.”

 

 

 

‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen >>>hier<<<.