Dit verhaal is een het negende deel van de prequel reeks van ‘De lessen van Vivianne’. Delen van dit verhaal zijn losjes gebaseerd op ware gebeurtenissen. Lees deel 8 van de prequel reeks van de Lessen van Vivianne >>>hier<<<

---

Het leek een rustige ochtend op een prachtige voorjaarsdag in het jaar 1764. Hugo had zijn mouwen opgestroopt. Zijn vingertoppen waren zwart van de inkt. Nadat hij de grote drukpers had laten bouwen, is hij gaan houden van de geur van inkt, papier en lijm. En het kraken en piepen wanneer hij aan het grote wiel draaide en de letterblokjes hun afdruk maakten in het papier. Niet dat die geuren en geluiden op zichzelf prettig waren. Verre van dat. Maar het was de gedachte dat kleine streepjes inkt letters vormden. Dat die letters woorden vormden. En de woorden zinnen. En dat die zinnen zijn ideeën en gedachtes konden overbrengen op honderden mensen die het later zouden lezen.

Een handgeschreven manuscript lag op tafel en Hugo pakte de hoofdletters uit de hoge bakken en de kleine letters uit de lage bakken, om ze vervolgens in de letterpress te plaatsen. Hij had er handigheid in gekregen, al zei hij het zelf.

‘Be not to hasty and you shall know all, did you never see a naked man? But no, I never saw a man in my life, I have only seen boys stark naked‘. Hugo was trots en tevreden over het resultaat van zijn drukwerk. Het idee dat binnen afzienbare tijd dit verhaal is gebonden en misschien voor eeuwig zou voortleven in de bibliotheken van de Engelse aristocratie, vervulde hem met fierheid.

Een plotseling rumoer verstoorde Hugo’s euforische staat. Wat was dat voor gegil? Geërgerd wilde hij juist roepen dat het wat stiller moest, toen met een klap de deur openging en een groep agenten de ruimte in stormden.

“Hugo Vanhooft!”, riep en van de agenten statig en hij hield een papier in de lucht. “Ik heb in mijn handen een algemeen aanhoudingsbevel, uitgegeven door de Graaf van Sandwich, vanwege het verspreiden van schunnig, godslasterlijk, lasterlijk en pornografisch materiaal dat onbetwistbaar illegaal is volgens de wetten van de regering”.

Nog voor Hugo kon tegensputteren, werd hij in de boeien geslagen en weggevoerd voor de ogen van zijn eigen personeel. Geschokt en vol ongeloof keken ze toe hoe hun geliefde meneer uit de Medmenham Abbey werd gesleurd.

-.-.-

Parijs, 1790

Hugo houdt een doek omhoog. Het is ‘La Dieu Priape‘ van Jean Jacques Lequeu, een architect wiens ontwerpen nooit zijn gebouwd en die uit pure rancune een groteske tekening maakte van een enorme penis, geduid met bijschriften en kanttekeningenen als ‘de voorhuid opgetrokken en besneden’, ‘de god Priapus, het rechte en vreselijke lid, in de actie van zijn hoedanigheid’. De absurditeit ontging Hugo niet. Hij plaatste het doek naast opmerkelijke anatomische studies van Lequeu, gewijd aan kutten van jonge al dan niet ontmaagde vrouwen. Ook deze doeken waren vergezeld van van pseudowetenschappelijke marginalia.

Het was gedaan met de Medmenham monniken en de Hellfire Club. Het enige dat Hugo er nog aan herinnerde was een zilveren snuiftabak-doosje, waarin het schaamhaar zat van de maîtresse van de Prince of Wales. Frankrijk was abrupt verlost van het juk van de adel en Hugo had zich in Parijs gevestigd als kunsthandelaar in neoklassieke erotische schilderijen en erotische literatuur. Het verschafte hem niet alleen zo nu en dan een warme maaltijd, hij kwam er ook mee over de vloer van rijke en machtige Parijzenaren.

Een voorzichtig klopje op de deur kondigde zijn verwachte bezoeker aan. Het was Alexander Roëttiers, een goudhandelaar met een interesse in de handelswaar van Hugo. Zonder een woord te zeggen betrad hij de kamer met in zijn kielzog zijn vrouw, Justine Petit. Het ruisen van haar zijden jurk was het enige geluid in de ruimte. Dat en de zucht die Justine sloeg, toen ze de tekening zag van de enorme penis. Hugo kon niet verstaan wat ze in het oor van Alexander fluisterde, maar die was het kennelijk niet eens met wat ze zei.

“Nee, liefje”, beet hij haar toe. Maar Justine leek vastberaden.

“Monsieur Van Hooft, ik wil u graag uitnodigen om vanavond te gast te zijn in ons huis.”

“Madame Petit?”

Justine wierp een buideltje op tafel, waar – afgaand op het geluid – een flinke hoeveelheid gouden munten in zaten. “En ik wil graag enkele van deze doeken alvast meenemen.” Ze wees enkele werken aan en duldde duidelijk geen tegenspraak. Alexander rolde de aangewezen werken op en liep er morrend mee weg. “Monsieur Van Hooft, ik heb veel over u gehoord. Uw reputatie is … nogal interessant.” Ze kwam nu zo dichtbij Hugo staan dat zijn benen bijna verslonden werden door haar jurk en haar parfum diep in zijn neus drong. Onbeschaamd plaatste ze haar hand in zijn kruis en wreef en kneep een beetje.

“Madame Petit! Justine!” Hugo veinsde gechoqueerd te zijn, maar zijn grijns verried hem.

“Ik weet van de bijeenkomsten in Medmenham en heb veel gehoord over uw Hellfire Club. Mijn man en ik .. laat ik het zo zeggen, wij willen niet dat de revolutie voor niets is geweest. Het is tijd voor een nieuw geluid. Eentje die niet luid is en schreeuwerig, maar eentje die fluistert en toch dwingt. Eentje die de adel, de kroon en de kerk voorziet van het nodige tegenwicht. Uw ideeën, monsieur Van Hooft, die passen daar perfect in. En om te bewijzen dat het mij ernst is, heb ik – naast de zeer ruime beloning in deze buidel – nog een klein presentje voor u.” Justine klapte in haar handen en een jonge vrouw kwam binnen. “Dit is Christine. Vanaf nu is ze uw Soumis, onderdanige. Ik wil graag dat u haar opleidt en traint zodat zij op haar beurt andere Soumises kan opleiden.”

Justine knikte naar de vrouw, die zich daarop zonder gêne begon uit te kleden. “Christine zal u vanavond begeleiden. Tot die tijd …”. Justine glimlachte slechts, draaide zich om en trok de deur achter zich dicht.

“Mooi”, zei Christine in een poging om de ongemakkelijke stilte te doorbreken. Haar vingertoppen gleden over een pentekening van een enorme penis. Ze leek het totaal niet merkwaardig te vinden dat ze volkomen naakt was in het bijzijn van een volkomen vreemde. Op haar tenen schreed ze door de kamer en bewonderde ze de vele erotische werken. “Ik kan me voorstellen dat het een voorrecht is om tussen al deze fraaie kunst te wonen. Maar ik zou er ook de hele dag zin van krijgen.” Ze grinnikte en likte haar lippen nat.

Dit was het moment waarop Hugo besloot te laten zien waar het hem om ging. Hij pakte Christine bij haar arm en manoeuvreerde haar richting het raam.

“Kijk, Christine. Daar buiten. Daar is de realiteit van elke dag. Het is een harde wereld, vol onrecht. En als je met je gezicht naar die realiteit van de wereld staat, dan is je achterste gericht naar mijn idealen.” Zacht drukte Hugo het topje van zijn middelvinger in het achterste van Christine. Ze kirde en probeerde een gilletje te onderdrukken. Terwijl Hugo Christine bij de keel pakte, drukte hij de vinger van zijn andere hand zo diep hij kon naar binnen. “Zin krijgen door deze kunst is één ding”, zei Hugo zacht, “maar vanaf nu staat jouw goesting in het teken van mijn en alleen mijn begeerte. Begrijp je dat?” Christine knikte. Madame Petit had haar al voorgeschoteld wat haar mogelijk te wachten stond, maar deze man overtrof alles wat ze zich erbij had voorgesteld.

---

‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen >>>hier<<< Dit is het negende deel van de prequel. Alle delen van de prequel lees je >>>hier<<<