Dit verhaal is een het zevende deel van de prequel reeks van ‘De lessen van Vivianne’. Delen van dit verhaal zijn losjes gebaseerd op ware gebeurtenissen. Lees deel 6 van de prequel reeks van de Lessen van Vivianne >>>hier<<<

Vol trots keek Hugo naar het nieuwe glas in lood boven de voordeur van de Medmenham Abbey. ‘Fais ce que tu voudras‘, stond er. Het waren de laatste woorden geweest van zijn vader Joshua; ‘Doe wat je wilt’. Het was niet bedoeld als een vrijbrief. Ook niet als een onverschillige laatste groet. Hugo wist dat het een levensmotto was. Doe wat je wilt en niet wat anderen willen dat je doet. Laat je niet betuttelen door de kerk, zoals zo veel politici deden.
Hugo zou het allemaal anders doen. De grootschalige bijeenkomsten die zijn vader en oom eerst thuis en daarna hier in de abdij van Medmenham organiseerden waren een grote flop in de ogen van Hugo. Het was eerder een circus dan een broederschap. Mensen kwamen er voor goedkoop vermaak en hoererij. Niet omdat ze geloofden in een hoger doel. Natuurlijk was het goed voor je ego om een netwerk van hoogstaande mensen om je heen te hebben, maar zo’n netwerk was alleen van waarde als ze ook echt wilden meewerken aan het veranderen van de maatschappij. De wetenschap moest belangrijker worden dan het geloof, vond Hugo. En mensen moesten vrij zijn om zich lichamelijk te ontwikkelen, zonder beteugeling door de kerk.
Met Agnes en Cecily weerszijden aan zijn arm, genoot Hugo van de dag. De voorjaarszon lichtte de beeldentuin prachtig uit. Beelden van Daphne en Flora, Priapus, Venus en Dionysus waren niet alleen neergezet vanwege hun schoonheid. Net als de varkenskoppen die Hugo liet neerleggen als er weer eens een bijeenkomst was, vertelden ze een boodschap over de aard van wat zich achter de gesloten deuren af moest spelen.
Maar Hugo had plannen. Een uur rijden ten noorden van Medmenham had hij een stuk land gekocht, tussen Londen en Oxford in het plaatsje West Wycombe. Daar zou een nieuw onderkomen komen voor de Hellfire Club. Het was een ambitieus plan, maar het mes zou aan drie kanten snijden. Hij had de lokale overheden overtuigd dat er een verbindingsweg moest komen van High Wycombe naar West Wycombe. Alleen dan zou de Hellfire Club het hele jaar rond bereikbaar zijn. Het plan was om een ondergronds grottenstelsel te laten uitgraven in het kalkzandsteen van Wycombe. Dat kalk zou gebruikt worden voor de aanleg van de weg. Het zou bovendien voor enorme werkgelegenheid zorgen. En op de koop toe, zou Hugo zijn eigen Hellfire Caves krijgen.
“Hoe lang blijf je weg?” Agnes verbrak de stilte en gaf een klein rukje aan de arm van Hugo, ten teken dat hij stil moest blijven staan.
“Ik blijf niet lang weg. Hooguit een paar maanden, gedurende de zomer.”
“Mogen we mee?” Cecily klonk als een klein kind dat zeurde om een snoepje. Ze maakte zelfs een klein sprongetje en pruilde haar lippen. Hugo had al gehoopt dat ze dit zouden vragen. In zijn brieven aan de markies had hij gehint dat hij reisgezellen mee zou nemen.
“Ik weet niet of jullie daar klaar voor zijn”, zei hij en hij probeerde oprecht bedenkelijk te kijken. “Zie je, de markies heeft een …”. Hugo pauzeerde voor het dramatische effect. Zijn bediendes mochten geen enkele twijfel hebben en moesten volledig instemmen met zijn plannen. “Een nogal specifieke voorkeur voor zijn gezelschap en de bezigheden die hij wenst uit te oefenen met hen.” Het klonk misschien te cryptisch, maar het werkte. De interesse was gewekt. Hugo was vaker op lange reizen gegaan naar het Ottomaanse rijk, Italië, Griekenland en Syrië. Dit maal zou hij afreizen naar Zuid-Frankrijk en Cecily en Agnes droomden van mooie Franse jurken en exquise Franse wijnen.
“Ah, toe! Hoe vreemd zou het kunnen zijn? We zijn toch wel wat gewend?!”
“Ja, wat zou hij willen doen, dat we niet al met jou doen?”
Verleidelijk speelden de vrouwen met Hugo’s baard. Inderdaad, ze waren heus wel wat gewend. Sterker nog, de markies was laatst veroordeeld omdat hij een vrouw had gegeseld in zijn huis in Arceuil, terwijl hij zichzelf had bevredigd. Cecily en Agnes waren wel extremere dingen gewend. Hugo dacht kort na en keek om zich heen. Er was verder niemand in de tuin.
“Kleed je uit. Allebei”, zei hij. De dames wisten dat dit een test was. Alleen als ze die zouden doorstaan, zouden ze mee mogen op reis naar Lacoste in de Provence, waar de markies een kasteel had. Ze twijfelden geen moment en hielpen elkaar uit de korsetten, tot ze geheel naakt in het gras stonden. Een hoopje kleding was hun stille getuige.
“Nederig”, sprak Hugo zacht en met een lage stem. Celily en Agnes keerden zich om, gingen op hun knieën zitten en bogen met gestrekte armen voor zich uit voorover, zodat hun kontjes hoog in de voorjaarslucht staken. De wind was zacht voor hun billen. De wind wel. Hugo maakte zijn riem los en vouwde die dubbel. Zijn arm maakte een ruime zwaai van links naar rechts, waardoor de riem met een harde klap op de billen van Agnes klapte. Daarna ging zijn arm de andere kant uit en de riem maakte een harde zwieper tegen de billen van Cecily. Ze gaven geen krimp. Ieder had een rode striem op een bil. Hugo pauzeerde even en genoot van het uitzicht en de nederigheid van zijn bediendes.
“Knieën”, zei hij. Ze begrepen wat hij bedoelde. Ze duwden allebei hun knieën zo ver mogelijk uit elkaar en maakten hun rug hol. Daardoor had Hugo een perfect zicht op hun rondingen, hun geschoren kutjes en hun kleine strakke kontgaatjes. Opnieuw zwaaide zijn arm van links naar rechts en terug, waardoor er een tweede rode striem ontstond die nog lang nagloeide op hun billen.
Hugo zette een stap dichterbij en boog voorover. Zijn handen masseerden de beurse billen. Even streek hij een vinger van elke hand tussen de vochtige lipjes van beide bediendes. Toen hij er zeker van was dat zijn vingers nat waren, zette hij ze gelijktijdig tegen de aarsjes van de geknielde dames. Hij wist wat hij deed. Door lichte druk uit te oefenen en even te wachten, zouden de spieren zich ontspannen en zouden zijn vingers zachtjes naar binnen glijden. Eerst één kootje. Dan tot het tweede. En tenslotte zo ver mogelijk.
“Sta op”, zei hij. “Maar zonder dat mijn vinger uit je glijd. Als marionetten zaten Cecily an Agnes aan zijn handen verbonden. Ze bogen nog voorover om hun kleding te pakken. “Lopen.” Hugo duwde zijn bediendes voor zich uit en bestuurde ze met die ene vinger die in hun nauwste gaatje zat. Ze maakten kleine stapjes en knepen hun billen bij elkaar uit angst dat Hugo’s vinger er anders uit zou glippen. Ze wisten dat dan hun kans verkeken zou zijn op een tripje naar Zuid-Frankrijk.
Eenmaal binnen keek niemand op van de twee naakte dames die voor Hugo uit liepen. De andere bedienden, die bezig waren met de schoonmaak of andere klusjes deden in de abdij, hadden wel vreemdere taferelen gezien.
Hugo stuurde de dames naar een bankje en manoeuvreerde hen zo dat ze in een soixante-neuf positie kwamen. Het lukte zowaar om deze positie in te nemen, zonder dat de vingers van Hugo uit hen gleden. Met zijn armen wijd, begon Hugo kleine bewegingen te maken. Hij keek op de Franse Comtoise die even verderop op een kastje stond. Over drie minuten zou deze beginnen te slaan.
“Zodra de bellen van de klok klinken, moeten jullie klaarkomen. Alleen als jullie beiden, binnen het einde van dat signaal, zijn klaargekomen, dan mogen jullie mee. Fais ce que tu voudras!”
Cecily en Agnes keken naar de klok. Drie minuten! ‘Doe wat je wil’, had Hugo gezegd. Ze voelden beiden hoe zijn vinger diep in hun achterste zat. Als een bezetene begon Agnes, die bovenop lag, Cecily te likken. Ze wist als geen ander hoe ze haar in enkele ogenblikken tot een hoogtepunt kon brengen. Cecily gilde van genot.
“Niet zo snel!”, kreunde ze. Ze had goed geluisterd. Pas als de klok zou slaan, had Hugo gezegd. Ondertussen wreef ze met haar behendige vingers cirkeltjes rond het kleine knopje van haar vriendin. Het was een race tegen de klok, letterlijk. Ze moesten hun orgasme proberen te timen. En net doen alsof, zat er bij Hugo niet in. Doordat hij een vinger in hun kontje had, zou hij het samentrekken van hun spieren goed voelen.
De eerste slag van de klok klonk als een helder belletje en vrijwel direct begon Cecily’s onderlijf te schudden. Ze liet zich helemaal gaan en een klein plasje met geil sijpelde uit haar. Nu mocht ze haar plicht niet verzaken. Ze hief haar hoofd op en zoog zich vast op het kutje van Agnes. Vier. Vijf. Zes. Agnes duwde haar bekken tegen het gezicht van Cecily. Zeven. Acht. Negen. Een oergrom ontsnapte uit haar keel. Tien. Elf. Agnes schreeuwde een kreet en haar hele lijf beefde oncontroleerbaar.
“Twaalf”, zei Hugo trots en hij trok zijn vingers uit hun aarsjes. En terwijl hij zijn vingers afveegde aan zijn zakdoek, bewonderde hij het schouwspel voor hem; twee naakte afgepeigerde vrouwen, die na lagen te hijgen van de uitdaging die hij hen had gegeven. “Ik denk dat de markies blij zal zijn met zulk bezoek!”
‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen >>>hier<<< Dit is het zevende deel van de prequel. Alle delen van de prequel lees je >>>hier<<<
- NBRplaza bestaat 20 jaar! En dat vieren we met korting en een geweldige OhYes win-actie! - 31 januari 2025
- Well-Rounded Girl MAX-SOFT onahole – review - 29 januari 2025
- OhYes Wave prostaat stimulator – review - 20 januari 2025
One thought on “De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (prequel deel 7): De grotten van Medmenham”