Dit verhaal is een het vijfde deel van de prequel reeks van ‘De lessen van Vivianne’. Lees deel 4 van de prequel reeks van de Lessen van Vivianne >>>hier<<<
De schrille wind op de avond van 26 februari 1752 voelt aangenaam op de wangen van Joshua Vanhooft als hij samen met zijn broer Gerard het koninklijk theater aan Covent Garden verlaat. Ze spraken vol lof over het dramatische recitatief ‘Deeper, and deeper still’ uit het tweede bedrijf van Jephta. Georg Friedrich Händel zelf had de uitvoering geleid. Hun koetsier wees hen waar hun rijtuig stond.
“Joshua, we moeten echt wat voorzichtiger aan doen”, zei Gerard toen ze eenmaal op weg waren. Joshua moest even schakelen. Waar doelde Gerard op? Financieel ging het hen beter dan ooit. De handel in koffie en kruiden bloeide en hun bancaire activiteiten legde hen zeker geen windeieren. “Heb je niet gezien hoe de mensen naar ons keken? De geruchten over onze Hellfire Club verspreiden zich als de tyfus. Als men zich tegen ons gaat keren, dan zijn onze ideeën om de maatschappij te verbeteren ten dode opgeschreven.”
Joshua glimlachte. Hij had dit nog een tijdje geheim willen houden, maar misschien was vanavond wel een goed moment om zijn broer te laten zien waar hij al meer dan een jaar aan werkte. Met zijn gehandschoende vuist bonkte hij op de muur van de koets en riep tegen de koetsier dat hij richting het klooster moest gaan.
Het was een ongerieflijke rit van bijna 4 uur van Londen naar Buckinghamshire, waar het klooster van Medmenham langs de Thames stond. Het gebouw was enigszins vervallen geweest, maar onder de bezielende leiding van Joshua was het oude klooster weer in ere hersteld. Of, nou ja, in ere. Bij wijze van spreke dan. Hij bouwde het van de grond opnieuw op in neogotische stijl.
“Een klooster?” Gerard keek vol ongeloof naar zijn broer. Wat moesten ze in godsnaam met een voormalig klooster?
“Begrijp je het niet? We beginnen een eigen broederschap. De ‘Monks of Medmenham’. Dat geeft ons de mogelijkheid om veel anoniemer te opereren. De Hellfire Club hoeft niet meer bij ons thuis bijen te komen. In plaats daarvan kunnen we onze feesten en riten hier laten plaatsvinden!”
Joshua leidde Gerard door de vertrekken van zijn nieuwste aanwinst. Er werd nog volop gebouwd, geschilderd en gedecoreerd. De werkzaamheden gingen dag en nacht door. Hij had Anne gevraagd opnieuw naar het weeshuis te gaan, maar ditmaal om jongens te werven die konden helpen bij de verbouwing tegen kost en inwoning. “Kijk, ik zie het zo: Jij en ik zijn de Abots, de leiders. We dragen rode gewaden. Onze gasten noemen we broeders. Zij dragen zwarte gewaden. En de dames noemen we uiteraard nuns.” Joshua glimlachte zijn charmante glimlach. “Zij dragen uiteraard zo weinig mogelijk…”
Gerard moest toegeven dat zijn broer geweldige ideeën had. Niet alleen zakelijk. Zijn hedonistische levensstijl en zijn drang om maatschappelijke veranderingen teweeg te brengen waren ronduit inspirerend. Nu keek hij zijn ogen uit. De slaapvertrekken waren uitermate geschikt voor de orgies die ze tot nu toe thuis hadden georganiseerd. Sommige kamers waren al helemaal af. Er hingen erotische kunstwerken aan de muur en in de kasten lagen zwepen, boeien, kettingen en andere parafernalia.
“En dit hier? Zeker nog niet af?” De kamer was verder helemaal gereed, maar in één van de muren zaten een aantal gaten op heuphoogte. Het was vreemd. Maar niet voor Joshua. Die gebood zijn broer zijn voorbeeld te volgen.
“Let op. Doe je broek open en steek je leuter door het gat. Geen zorgen, doe maar gewoon net als ik.” Beide heren maakten hun broek los. Gerard zag nu in dat het handig was dat de gaten op verschillende hoogten zaten. Joshua was zeker toen centimeter langer dan hij. Toen ze beiden met hun penis door het gat stonden, keer Gerard vragen naar Joshua. Was dit een soort urinoir? Maar Joshua trok aan een koord, waardoor in de naastgelegen kamer een belletje rinkelde. Een paar minuten lang gebeurde er niets.
“Heb geduld, broer. Heb geduld.”
In allerijl reageerde Anne op het belletje. Ze was er niet op voorbereid geweest dat ze vanavond al gasten zou moeten vermaken. “Jij. Jij. En jullie.” Ze wees naar een aantal nieuwe apprentices die ze speciaal voor Medmenham Abbey had geworven. “Dit is waar ik jullie voor heb getraind. Op jullie knieën!”
De vier meisjes waren weliswaar nieuw, maar Anne had in de afgelopen jaren zo veel meisjes getraind, dat ze precies wist waar ze mee bezig was. Tevreden keek ze toe hoe de apprentices precies deden wat ze hen had geleerd. Ze gingen op hun knieën zitten en masseerden de penissen die uit de muur staken. In de andere kamer schrok Gerard van de eerste aanraking. Wat gebeurde hier? Wie stond daar aan de andere kant van de uur? Hij voelde hoe een warme zachte tong rondjes cirkelde rond zijn eikel en hoe meerdere handen zijn geslacht harder en harder maakten. Gerard probeerde een beeld te vormen van wat zich in de andere kamer afspeelde. Hij voelde duidelijk twee monden en vier handen. De verwondering en het niet weten maakten het des te spannender en de opwinding van Gerard nam het al snel over van zijn verbazing. Die Joshua scoorde uitmuntend in inventiviteit. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Joshua stotende bewegingen begon te maken en in een mum van tijd tot een hoogtepunt kwam. Dit was voor hem het teken om ook alle remmen te laten vieren en binnen enkele ogenblikken spoot ook hij zijn zaad in twee onbekende mondjes.
“Wat denk je er van? Twee maal per maand een bijeenkomst van de Hellfire Club, hier in Medmenham Abbey?”, zei Joshua, terwijl hij zijn kleding fatsoeneerde. “In dit tempo zouden we de eerste bijeenkomst al volgende maand kunnen houden.”
‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen >>>hier<<< Dit is het eerste deel van de prequel. Alle delen van de prequel lees je >>>hier<<<
- De allergeilste filmpjes: trio net een neukmachine - 20 mei 2022
- 11 seksmeubels – voor als het bed niet (meer) volstaat - 17 mei 2022
- 5 Tips voor een Double Barrel Blowjob (en wat NSFW foto’s) - 17 mei 2022
One thought on “De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (prequel deel 5): Medmenham Abbey”