De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (prequel deel 3): De apprentices

Dit verhaal is een het derde deel van de prequel reeks van ‘De lessen van Vivianne’. Lees deel 2 van de prequel reeks van de Lessen van Vivianne >>>hier<<<

Dus toen Joshua aan Anne vroeg, of ze nog meer meisjes kende die zulke goede bedienden konden zijn als zij, kreeg ze een idee. Ze had zich die ochtend mooi aangekleed, met de hulp van mevrouw Brockhold. Die had haar een prachtig blauw gewaad geleend, met een witte kraag. De mouwen waren lang en liepen bij haar pols wat wijder uit. Een witte riem en een passende hoed maakte haar verschijning compleet.

“Hier”, zie mevrouw Brockhold en ze drukte een zakje met munten in haar hand. “Vraag naar de hoofdzuster Elisabeth en geef haar dit.”

Het was een lange wandeling naar Bloomsbury. Het was vlak bij het British museum en dan nog voorbij Russel’s Square. De binnenplaats van ‘The Foundling Hospital’ was omgeven door een hoge muur. De toegang bestond uit twee grote openingen aan weerzijden van een wachtershuis. Alleen de linker toegang was open. Het was druk op de binnenplaats. Rijtuigen met leveringen reden af en aan en links en rechts speelden kinderen op het gras. Het gebouw stond bekend als ‘het meest imposante enkelvoudige monument opgericht door achttiende-eeuwse welwillendheid’.

Dit weeshuis was al een jaar of 60 geleden opgericht. Het ving jonge verlaten kinderen op. De eerste jaren gingen ze naar een ‘natte verpleging’ op het platte land. Als ze een jaar of 5 waren kwamen ze weer hier terug, waar ze gekleed en gevoed werden. Hoewel op een plakkaat op de gevel stond dat het tehuis voor ‘education and maintenance of exposed and deserted young children’ was, was er van scholing weinig sprake. Daar ontbraken gewoonweg de middelen voor. Zodra de weeskinderen oud genoeg waren, werd voor hen gezocht naar een ‘opleidingsplaats’. De meisjes werden ‘apprentice’ als bedienden en de jongens gingen vaak naar werkplaatsen. Anne wist precies wat ze zocht.

Hoofdzuster Elizabeth was een kranige vrouw. Alles aan haar zei dat met haar niet te spotten viel. Het zou Anne niet verbazen als zij tucht en orde met harde hand bijbracht. Ze had het zakje munten dankbaar aangenomen en Anne meegenomen naar een klaslokaal.

“Meisjes”, had ze met harde stem gezegd, waarop de meisjes in het lokaal gingen staan en in koor met ‘goedemorgen, mevrouw Elizabeth’ antwoordden. “Dit is Anne. Zij is op zoek naar?”, ze keek even naar Anne. Timide stak Anne drie vingers op. “Drie. Ze is op zoek naar drie apprentices. Bedienden bij de familie Vanhooft.”

De meisjes gingen staan om zich te laten inspecteren. Samen met de hoofdzuster liep Anne langs de meisjes. Ze waren allemaal mager en hadden een grauwe huid en dof haar. Hun kleding was schoon maar eenvoudig. Anne zocht meisjes die bescheiden waren. Nederig. Zij die brutaal keken, of een houding aannamen, sloeg ze over. Juist de meisjes die naar beneden keken, of even door de knieën zakten, die vond ze interessant genoeg. Ze bekeek hun gebit en hun handen.

“Deze, die en die daar.” Anne wees drie meisjes aan.

“Sarah, Francis en Hannah. Pak jullie spullen. Jullie gaan met mevrouw mee. Dit is een uitgelezen kans om nieuwe vaardigheden te leren en een toekomst op te bouwen. Luister goed naar wat mevrouw zegt. Wees gehoorzaam. God zegene.”

Niet veel later liep Anne terug. ze voelde zich een moeder gans met drie kuikentjes achter zich, ook al waren de meisjes niet veel jonger dan haar. Ze namen de bediendeningang van het estate. Via de gangen in de kelder, kwamen ze bij de vleugel waar Joshua’s vertrekken waren. Daar gaf ze de meisjes eerst wat te eten en vervolgens maakte ze een bad voor ze klaar. Sarah, Francis en Hannah waren dankbaar voor de geboden kans. Nooit hadden ze verwacht of zelfs maar gehoopt ooit zo’n prachtig groot huis van binnen te zien. En nu woonden ze er gewoon!

Na het bad, zei Anne om te wachten met aankleden. Ze kamde hun haren en deed er olie in om het mooi te laten glanzen. Ook deed ze wat olie op hun huid. Van top tot teen glansden de meisjes. Het was onwennig voor ze, om hier naakt te staan en ingeolied te worden door Anne. Zodra ze klaar was, stapte ze een paar passen achteruit om haar werk te bewonderen. Joshua zou trots zijn.

“Wacht hier, blijf zo staan!”, zei ze met onverholen opwinding in haar stem. Ze snelde de deur uit, om niet veel later weer binnen te stormen. Ze trok Joshua haast naar binnen. “Kijk!” Als een blij kind wees ze naar de drie naakte meisjes. Maar die schrokken van de aanwezigheid van een man. Ze probeerden zich achter elkaar te verschuilen en hielden hun handen voor hun borsten en schaamstreek. Joshua keek Anne verbaasd aan. Wat was dit? Waar kwamen deze jonge vrouwen zo plotseling vandaan?

“Dit,” zei Anne trots “dit zijn de nieuwe apprentices. Ik zal ze alles leren dat u mij de afgelopen maanden hebt geleerd. Zij zullen u net zo goed dienen als ik. Dezelfde regels gehoorzamen als ik. En doen wat een goed dienstmeisje betaamd.” Ze nam de meisjes een voor een bij de arm en stelde ze naast elkaar op, zodat Joshua ze kon inspecteren. Hij glimlachte en liep eerst naar Hannah. Even tilde hij haar kin op en draaide haar hoofd van links naar rechts. Daarna liet hij zijn hand terloops langs haar tepels glijden. Hannah verroerde zich niet. Mooi. Daarna liep Joshua naar de roodharige Francis. Zelfs haar schaamhaar was rood. Nieuwsgierig liet Joshua zijn vingers door het schaamhaar gaan en hij voelde even tussen haar benen. Francis kreunde slechts en schokte kort met haar bekken. Joshua was tevreden. Toen was het de beurt aan Sarah. Joshua liet haar omdraaien zodat hij haar billen goed kon zien. Hij nam Sarah stevig beet bij haar keel en drukte een vinger in haar achterste, terwijl hij in haar oor fluisterde.

“Wat een prachtige kont heb je. Hoe heet je?”

“Sarah, meneer,” kreunde ze.

“Sarah, luister goed naar Anne. Leer de regels van het huis. Zolang je hier bent is jouw kont van mij.” Hij drukte zijn vinger nog en stukje verder naar binnen en Sarah beet op haar lip.

“Ja, meneer”, zei Sarah. Dit was niet de kennismaking met de heer des huizes zoals ze die in gedachten had gehad toen ze nog in het weeshuis zat. Maar ze kon ook niet ontkennen dat Joshua een indrukwekkende man was. Als dit de regels van het huis waren en ze hier kon verblijven door deze regels te volgen, dan was ze meer dan bereid om haar best te doen.