De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (prequel deel 14): Juliette en Francis Burton

Dit verhaal is een het veertiende deel van de prequel reeks van ‘De lessen van Vivianne’. Delen van dit verhaal zijn losjes gebaseerd op ware gebeurtenissen. Lees het vorige deel van de prequel reeks van ‘De Lessen van Vivianne’ >>>hier<<<

Er kwam damp van de rood-bruine thee die Theresa Berkley in de porseleinen kopjes schonk. Christine’s lepeltje maakte een vrolijk geluid telkens als het tegen de wanden van het kopje roerde.

“Hij was zeer tevreden over Carolle”, zei mevrouw Berkley. Christine humde terwijl ze voorzichtig van de hete thee nipte. Ze wilde niet pedant overkomen, maar om eerlijk te zijn had ze niet anders verwacht. Het had haar veel tijd en toewijding gekost om haar meiden te trainen tot de beste soumisses die er te vinden zijn. “Hij vraagt zich af, of je misschien nog meer dames hebt, die zijn goedkeuring zouden kunnen krijgen.”

Christine nam nog wat kleine slokjes van de thee om tijd te kopen. Ze was met een doel naar Engeland gekomen en was vastberaden om van ‘Du Commande Du Deuxième Cercle’ een grootse liberale orde te maken, zoals Hugo dat altijd voor ogen had gehad. Het moest groter worden dan de Vrijmetselaars, de Hellfire Club, of het broederschap van de Medmenham Abbey. De vraag die haar bezighield was wie toch die mysterieuze klant van mevrouw Berkley was. Maar ze wist ook dat zij de privacy van haar clientèle met zorg bewaakte en daar niet snel openheid over zou geven.

“Mevrouw Berkley, …”

“Lieverd, zeg toch Therese!”

“Mevrouw Berkley, Therese. U weet dat ik niet hier ben om mijn meisjes te exploiteren. Ik begrijp dat u een zekere trots hebt om uw herenclubs zo provocerend mogelijk te laten zijn en dat u alles in het werk stelt om de concurrentie te overtreffen in termen van schandelijkheid. Het is mij om iets groters te doen.”

“Je wilt de wereld verbeteren.” Mevrouw Berkley had het laten klinken of ze het al duizend keer had gehoord. “Ik ken de verhalen van Hugo en zijn visie om de kerk en de politiek te hervormen vanuit een geheim genootschap.”

Christine reageerde niet. Ze had het vermoeden dat een stilte in haar voordeel kon werken. En ze had gelijk.

“Goed dan. Ik zal je introduceren bij mijn klant, maar alleen als je deze keer Juliette aan hem voorstelt.”

-.-.-

“Bonsoir madame, c’est un honneur de vous recevoir.” Francis Burton bleek een grote atletische man met een indrukwekkende snor. Zijn zijden hemd en wijde pantalon – die hij had gekocht tijdens een van zijn vele reizen naar de oriënt – gaf hem een dandy uitstraling. Zijn Frans was vrijwel accentloos.

“Francis bracht zijn jeugd door in Tours”, verklaarde mevrouw Berkley. “Hij spreekt overigens 25 talen en hij vertaalde onder andere de ‘Kama Sutra’ naar het Engels gedurende zijn verblijf in India.”

“Aangenaam”, zei Christine en maakte een buiging door licht door haar knieën te zakken. “Ik heb veel over u gehoord.”

“Niets dan fouts, hoop ik?”, lachte Francis. Hij had iets jongensachtigs en ondeugends over zich, maar Christine kon niet thuisbrengen wat het precies was. “En je hebt iemand meegenomen?”

“Meneer Burton, dit is Juliette. Juliette, dit is meneer Burton.” Francis stapte dichterbij en bekeek Juliette onbeschaamd van top tot teen en streek een lok haar achter haar oor. Daarna trok hij haar onderlip naar beneden en bekeek haar gebit. “Bent u content?”

“Mevrouw, ik ben niet zo oppervlakkig dat ik mijn volledige mening uitsluitend en alleen baseer op uiterlijke vertoning. Ik ben eerder geïnteresseerd in de diensten die Juliette kan verlenen.”

“Ik kan u verzekeren …”

“Mevrouw, u hoeft mij niets te verzekeren. Liever beoordeel ik dat zelf.” Francis nam Juliette bij de hand en leidde haar naar een hoek van de kamer waar een groot doek over een meubelstuk hing. Als een magiër met veel gevoel voor drama trok hij de doek van het meubelstuk af. Het bleek een balk van bijna drie meter op poten. En op de balk waren om de halve meter een soort torentjes in verschillende vormen, diktes en vormen. “Juliette, mag ik u uitnodigen?”

Verbaasd keek Juliette naar Christine. Wat was de bedoeling? Wat was dit voor meubelstuk? Maar toen Francis gebaarde dat ze zich uit moest kleden begon het haar te dagen. Francis pakte een flesje olie en begon de torentjes in te vetten.

“Begin bij de eerste”, zei Francis, terwijl hij op een stoel plaatsnam recht tegenover de balk. Het eerste torentje was het kleinst en het dunst. Het bestond uit drie bolletjes op elkaar. “Toe maar, in je eigen tempo.” Zijn woorden klonken aanmoedigend en geruststellend tegelijk. Juliette twijfelde. Wat was de beste manier om dit ding te bestijgen? Aarzelend en haperend zocht ze naar de juiste manier om over de balk te stappen. Christine bood haar een hand aan om haar evenwicht te kunnen bewaren. “Een been aan iedere kant en draai je naar me toe, zodat ik je kan zien”, zei Francis droog alsof hij de aardappelboer aanwijzingen gaf over waar hij de aardappelen in de keuken moest neerzetten.

Juliette wreef zichzelf tegen het torentje. De olie maakte haar glad. Daarna kantelde ze haar bekken zo dat het bovenste bolletje tegen haar gaatje duwde.

“Ik denk dat … ik weet niet of …” Juliette probeerde zich over het bolletje heen te laten zakken. Ze stond op haar tenen en maakte haar rug hol. “Het lukt niet, ik …”. Maar ze zette door, vastberaden om te laten zien dat ze een goede soumis was. Ze wipte in kleine bewegingen voorzichtig op en neer tot het bolletje steeds een stukje verder in haar ging.

“Goed zo. Ik zie dat je het probeert. Ga maar naar de volgende”, zei Francis. Het volgende torentje was wat langer en kegelvormig. Het zag er uit als een stapel ringen, waarvan de onderste de dikste was en de bovenste het dunst.

“Ik weet niet of dit er helemaal in kan?”

“Twijfel niet aan jezelf. Hoe weet ik of je mij kunt dienen, als je dit niet probeert?”

Opnieuw probeerde Juliette zich over de kegel te laten zakken. Ze keek naar de andere torentjes. De ene was dikker en de andere langer. Eentje had een dikke knop op de bovenkant. Juliette pakte het volgende torentje met twee handen vast om meer houvast te hebben. Ze kromde haar rug en tot haar eigen verrassing zakte ze over minstens een derde van het torentje. Langzaam bewoog ze zichzelf op en neer. Het torentje was hard en koud, maar vreemd genoeg maakte het haar nat. Francis zag het en complimenteerde haar.

“Goed zo. Ga nu maar naar de volgende.”

Dat torentje had een bovenkant als een soort hanenkam. De knop had allerlei kleinere bolletjes. Dit zou zeker niet passen! Dus begon Juliette tegen de knop te rijden. De bobbels wreven langs haar lipjes en haar clitje en ze werd er drijfnat van. Haar lichaamsvocht begon langs het torentje te lekken.

“Perfect”, zei Francis. Zijn stem was nu een paar octaven lager. “Nu de laatste.”

Dit laatste torentje was een realistische kopie van een penis, maar dan wel een van monsterformaat. Terwijl Juliette haar best deed om deze laatste fallus te bestijgen, begon Francis zijn broek los te knopen. Zijn pik was al net zo groot en gespierd als de rest van zijn lijf. Francis pakte Juliette in haar nek en boog haar voorover tot zijn eikel tegen haar lippen botste.

“Kom, laat maar zien of je een goede soumis bent”, zei hij en hij duwde zijn harde penis langzaam maar steeds dieper tot achter in de keel van Juliette tot die begon te kokhalzen. Toen hij zijn pik weer uit de mond van Juliette liet glijden, zaten er dikke slierten van haar slijm aan. Christine besloot een handje te helpen en nam achter Francis plaats. Ze sloeg haar armen om hem heen en pakte zijn ferme geslacht met beide handen vast. Mevrouw Berkley, die tot nu het schouwspel had gadegeslagen, kwam nu ook dichterbij. Terwijl Francis werd afgetrokken en gepijpt door de andere twee dames, begon mevrouw Berkley een paar ferme tikken tegen de billen van Juliette te geven.

Het duurde niet lang voor Francis luid begon te kreunen en zijn ballen zich samenknepen om zijn zaad in de mond van Juliette te ontladen. Christine sloeg een kreetje van opwinding, omdat ze wist dat dit het begin zou kunnen zijn van een langdurige maar extreem spannende samenwerking.