Dit verhaal is een het twaalfde deel van de prequel reeks van ‘De lessen van Vivianne’. Delen van dit verhaal zijn losjes gebaseerd op ware gebeurtenissen. Lees deel 11 van de prequel reeks van de Lessen van Vivianne >>>hier<<<

---

Met enige trots presenteerde Christine haar twee ‘meiden’. Ze rechtte haar rug en maakte een weids gebaar met haar armen.

“Mevrouw Berkley, dit zijn de dames waarover ik met u heb gesproken.”

Theresa Berkley was niet meer de jongste. In 1787 opende ze haar eerste bordeel in The White House aan SoHo Square. Nu, 41 jaar later, had ze al haar instrumenten en meubilair verhuisd naar haar nieuwe onderkomen aan Charlotte Street 28. Maar ook bij Christine waren de jaren gaan tellen. Met haar stok wees ze één voor één haar vriendinnen aan.

“Julliet en Carolle.”

“Dus dit zijn de dames die bij mij in de leer willen?” Het was geen vraag geweest. Eerder een overpeinzing. Waarom zou ze deze vrouwen, die ze nog nooit van haar leven had gezien, onderwijzen in de kunsten van de zweep? Ze had een hele carrière opgebouwd door vindingrijkheid, waarmee ze de vele instrumenten had ontwikkeld die hier in deze ruimte welhaast ten toon stonden gespreid. Floggers, ‘cat-‘o-Nine-Tails’ bezaaid met naalden, dunne leren riemen, ossenhuid riemen met groene netels. En niet te vergeten haar trots: The Birkley Horse, die Christine kende als Chevalet. Het was een manshoge stellage, die aan één kant was gestoffeerd met leer. In het meubelstuk zaten verschillende gaten. Er was slechts weinig fantasie voor nodig om te bedenken wat je met dit meubelstuk kon doen.

Voor Christine was La Vice Anglais een begrip geworden, mede dankzij de beruchte diensten van Theresa Birkley. Het was alleen omdat Christine vertelde over haar band met Hugo, dat Theresa interesse had getoond in een kennismaking. Met zijn overlijden was een legende heengegaan, waarvan Theresa alleen de verhalen had gehoord.

“Jullie treffen het”, zei Theresa enigszins samenzweerderig. “Vanmiddag komt één van mijn belangrijkste cliënten. Ik mag wel zeggen dat het een hooggeplaatst persoon is. En dat is een understatement. Hogergeplaatsten zijn er namelijk niet in dit land.”

Toen Hugo nog leefde had hij Christine aanbevolen om contact op te nemen met Theresa. Hij noemde haar een wellustige courtisane met een positief wellustige levenshouding. Hugo had al wel een vermoeden dat zij werd beschermd door mensen met macht. Het was nog nooit gebeurd dat ook maar iemand van haar clientèle was aangehouden, laat staan veroordeeld. Ook was er nog nooit een inval geweest in haar bordeel. Voor Du Commande de Deuxieme Cercle zou ze een aanwinst zijn, al was het alleen maar om de juiste nieuwe aanwas te werven.

“Mijn cliënt van vandaag betaalt op basis van een glijdende schaal”, doceerde Theresa. “Een pond sterling voor het eerste bloed, twee pond als het bloed tot aan zijn hielen stroomt, drie pond als zijn hielen onder het bloed zitten, vier pond als het bloed de vloer bereikt, en vijf pond als wij erin slagen hem het bewustzijn te laten verliezen”. Ze zei het, alsof het de normaalste zaak van de wereld was en alleen daarom al waren Julliet en Carolle geschokt.

In de paar uren die volgden, hielpen Julliet, Carolle en Christine om alles in gereedheid te brengen. Wijn werd in in karaffen geschonken, de meubels en zwepen werden afgeboend en de Chevalet werd nog eens grondig in de was gezet. Theresa inspecteerde de kleding van het drietal. De korsetten werden nog eens extra aangeregen. Julliet kreeg een bos berkentakken, want ‘de cliënt houdt van ‘birching’. Carolle kreeg een kleine uitleg bij de ‘kattenstaart’. Ze oefenden wat slagen op een paspop.

“Ik kijk wel toe”, zei Christine, maar daar wilde Theresa niets van weten.

“In mijn huis wordt niet louter gekeken. Je bent een onderdeel van wat hier gebeurt, of je gaat. Ik heb nog een mooie rol voor je, waarbij geen zwepen of andere werktuigen voor vereist zijn.”

Toen de deur eenmaal open ging, kwam er een charmante man binnen met een bos dik haar dat ooit zwart geweest moest zijn.

“Is dit …?”, vroeg Christine op fluisterende toon aan Theresa. Maar die keek haar alleen berispend toe.

“George, welkom. Wat bijzonder plezierig dat je mijn nederige vertrekken weer eens met je bezoek komt vereren.” De man kuste de hand van Theresa en knikte nederig. Christine was verbaasd dat Theresa de man aansprak met zijn voornaam en niet met zijn titel. Zelfs zijn Mrs Fitzherbert – zijn vrouw – schijnt hem thuis met ‘His Majesty’ aan te spreken. Theresa moet wel een bijzondere band hebben met deze voorname man.

“Theresa, het is te lang geleden. Wat heb je vanmiddag voor me in petto?” Met een schuin oog keek hij al naar de Chevalet. Theresa maakte slechts een uitnodigend gebaar. Kennelijk wist hij wat van hem verwacht werd, want hij begon zich bijna te gehaast uit te kleden. Zodra hij plaats nam op het gestoffeerde meubel, werd duidelijk waar de gaten voor bedoeld waren. De voeten gingen door de onderste gaten, het hoofd overduidelijk door het bovenste. Het halfharde geslacht van George stak door het grote onderste gat en de tepels werden zichtbaar blootgelegd in het gat daarboven. Zijn polsen en enkels bond Theresa stevig vast met leren riemen. Toen George eenmaal helemaal op zijn plek stond, gaf ze een ferme tik met de vlakke hand op de blote reet van George. Dit was het teken voor Julliet en Carolle om hun plaats in te nemen en hun ‘wapens’ ter hand te nemen.

Zoals Theresa het hen eerder die dag had voorgedaan, deelden ze om beurten enkele slagen uit. Eerst enigszins timide, maar al snel werden hun slagen strakker en harder. Bij elke slag trilde het hele lichaam van George, voor zover de riemen dat toestonden. En na een aantal slagen was het eerste bloed reeds zichtbaar. Op dat moment gebaarde Theresa naar Christine. Ze wees naar de vloer onder de Chevalet.

“Ik had gezegd dat er geen ruimte was voor toeschouwers; uitsluitend voor participanten.” Christine keek vragen naar Theresa, die alleen haar tong in haar wang duwde, zodat er een zichtbare bult in haar wang ontstond. En toen Christine zich niet snel genoeg op haar knieën liet vallen, gebaarde ze om snelheid te maken. Iets dat met haar stok makkelijker gezegd was dan gedaan.

Terwijl de klappen van de zweep steeds fermer werden, nam Christine het koninklijk geslacht in haar mond. Elke beving na elke slag, voelde ze resoneren in zijn kleine dikke lul. Het kostte haar weinig moeite om hem in zijn geheel in de mond te nemen.

“Mooi!” De aanmoedigende stem van Theresa galmde door de ruimte. Het tempo van de zwepen werd opgevoerd, evenals de kracht waarmee ze op de rug van George belandden. Christine zag dat er al straaltjes bloed langs de benen van de onderworpen man liepen en het moedigde haar aan om nog harder te zuigen. “Harder!”, riep Theresa. “Straf hem!”

George begon ongecontroleerd te stoten in de mond van Christine, terwijl hij jammerend om genade smeekte. Maar Theresa wist van geen wijken. “Vijf pond als wij erin slagen hem het bewustzijn te laten verliezen”, herhaalde ze. Met haar arm maakte ze aanmoedigend slagen met een imaginaire zweep.

Zodra het zaad in de mond van Christine begon te sijpelen, verslapte het lijf van de gegeselde man. Hij ging zowaar een paar tellen out. Christine spuugde het zaad in een zakdoekje en kroop onder de Chevalet uit.

“Goed werk, dames”, zei Theresa. “Ik geloof dat we misschien meer zaken kunnen doen.”

---

‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen >>>hier<<< Dit is het twaalfde deel van de prequel. Alle delen van de prequel lees je >>>hier<<<