De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 31): Het grotere geheel

Dit verhaal is een vervolg op ‘De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 30)’.

Onwillekeurig betrapte Vivianne zich erop dat ze haar kleren met haar handen recht streek. Ze herkende de knoop in haar maag, zoals ze die jaren geleden voor het laatst had gevoeld als ze precies op deze plek stond, klaar om naar pianoles te gaan. Het viel Mariëlle ook op, dat ze zich anders gedroeg. Nerveus. Schichtig. Maar ze zei niets. Vivianne rechtte haar rug, keek nog een keer naar Mariëlle en trok toen aan de knop naast de voordeur, die een ouderwetse bel liet rinkelen. Het duurde niet lang voor de herkenbare voetstappen van de naaldhakken van mevrouw Jovanka hoorbaar waren.

“Vivianne! Wat leuk dat je weer eens langskomt!” Mevrouw Jovanka was ouder geworden, maar ze zag er nog steeds smetteloos uit. “En jij bent?” Ze stak een slap handje uit naar Mariëlle, maar doordat ze de rug van haar hand naar boven had gedraaid, dwong ze er toch respect mee af.

Mariëlle nam de hand aan en stelde zich voor. Ze had al veel gehoord van deze pianolerares en haar perverse lessen in onderwerping. Soms was ze zelfs een beetje jaloers geweest op Vivianne en had ze zelfs verlangd naar de leerschool die zij had gehad.

“Dus dit is nu jóuw protege?” Mevrouw Jovanka bood haar gasten niet aan om te gaan zitten. In plaats daarvan liep ze rondjes om Mariëlle en nam haar van top tot teen in zich op. “Complimenten, Vivianne. Een pracht van een poulain.” Zelfs op haar hoge naaldhakken, was ze nog maar net ietsje groter dan Mariëlle, die nu de priemende blik van hun gastvrouw probeerde te ontwijken. “Niet zo blue, meisje”, zei ze. En met haar wijs en middelvinger tilde ze de kin van Mariëlle op, tot ze oogcontact maakten. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, stak ze vervolgens diezelfde hand in de broek van Mariëlle. Vreemd genoeg beantwoorde Mariëlle dit haast instinctief door haar benen uit elkaar te zetten en de toegang te vergemakkelijken. Goedkeurend glimlachte mevrouw Jovanka naar Vivianne.

“Well trained”, zei mevrouw Jovanka traag. “En nat ook.” De ogen van Mariëlle verrieden dat de vreemde hand in haar broek precies wist wat ze deed. Daarna haalde mevrouw Jovanka haar hand uit de broek en stak de natte vingers in de mond van Mariëlle. “En waaraan heb ik jullie bezoek te danken?”

Pas nu was het tijd om te gaan zitten. Mevrouw Jovanka bood Vivianne een stoel aan en ging zelf tegenover haar zitten. Maar ze negeerde Mariëlle, die daarom vragend naar Vivianne keek. Die maakte op haar beurt een klein knikje richting de grond, waarop Mariëlle geknield haar plaats innam.

“Mevrouw Jovanka”, begon Vivianne en ze zorgde ervoor dat ze de naam van haar lerares met respect uitsprak. “Hoe lang kennen we elkaar nu? In alle jaren heb ik veel van u geleerd. Van u, maar ook van anderen in Du Commande.”

“Ik hoorde van je reis naar China, met Chi Ling Ming”, onderbrak zij haar. Met deze onderbreking liet mevrouw Jovanka weten volledig op de hoogte te zijn van het doen en laten van Vivianne. “Het was een interessante trip en je hebt veel bereikt. Chapeau!”

“Precies”, zei Vivianne. Ze kon direct ter zake komen. “Daarom ben ik hier. Ziet u, ik wil meer. Ik heb gezien wat Du Commande kan doen en ik denk dat ik juist in deze tijd van enorme waarde kan zijn. Jaren is Du Commande Du Deuxième Cercle door mannen geleid. Maar denkt u zich in, wat het zou betekenen voor deze genootschap als juist een vrouw zou strijden voor liberalisme? Ik wil opkomen voor emancipatie. Niet op een radicale separatistische manier, maar om de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen na te streven. Wij vrouwen hebben net zo veel recht om dominant of onderdanig te zijn dan mannen!”

“En wat voor offers ben je bereid te maken?” Dit was mevrouw Jovanka ten voeten uit. Geen ‘ja, maar’, of ontwijkende gebaren. Nee, zij kwam zoals altijd direct ter zake.

“Offers?”

“Je leven zal niet meer hetzelfde kunnen zijn, Vivianne. Op een dergelijke positie zal je hele leven in het teken staan van Du Commande. Persoonlijke relaties zullen ondergeschikt zijn.”

Mevrouw Jovanka stond op, greep Mariëlle zacht bij diens haar en dwong haar om voorover te buigen tot haar hoofd de grond raakte. Daarna schoof ze de broek van Mariëlle naar beneden, waardoor haar ontblote achterste in de lucht stak.

“Kun je dit bijvoorbeeld wel aan zien?”

Mevrouw Jovanka pakte een leren paardrijzweepje van de muur en gaf daarmee een ferme tik op de blote billen van Mariëlle. Die moest op haar lip bijten om geen geluid te maken. Maar daarna volgde nog een klap. En nog een. Telkens wat harder. De zweep maakte zwiepende geluiden en kletste steeds harder op het achterwerk van Mariëlle. Vivianne probeerde haar gezicht in de plooi te houden. Ze zag hoe het gezicht van haar vriendin bij elke klap vertrok. En inmiddels kon ze ook haar kreunen niet meer inhouden. De billen begonnen rood te worden en er tekenden zich paarse striemen af.

“Nou?”, zei mevrouw Jovanka. “Kun je dat?” En ze bleef harde klappen geven. Tien. Twintig. Misschien wel meer. Maar Vivianne glimlachte slechts. Zelfs toen Mariëlle begon te jammeren en de tranen over haar wangen liepen, liet Vivianne de pianolerares gewoon doorgaan. Niet omdat het haar koud liet, niet omdat ze geen pijn voelde. Maar omdat ze wist dat Mariëlle het zou begrijpen. Sterker nog, ze zou het zien als een belangrijke les. Soms moet je pijn doorstaan voor het algemeen belang.

Toen hield mevrouw Jovanka plots op. Even leek het of ze zelf pijn had in haar handen, van het slaan. Maar dat kon Vivianne zich ook ingebeeld hebben.

“Ik zie dat je veel geleerd hebt. En misschien is dit het moment voor jou om een volgende stap te maken. Wees voorbereid.”