De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 30): Het ochtendritueel

Dit verhaal is een vervolg op ‘De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 29)’.

Tot ze Mariëlle had leren kennen, ontbeet Vivianne haast nooit. Nu was het meer geworden dan alleen de belangrijkste maaltijd van de dag. Het was een vast ritueel. Mariëlle had ook die dag het sein gegeven dat de tafel gereed was en toen Vivianne de kamer in kwam, zat Mariëlle in de gebruikelijke houding naast de tafel; naakt, op haar knieën en het hoofd gebogen.

Op tafel stond een mandje met vers afgebakken broodjes en croissants en verder stond er vers gesneden fruit, scrambled eggs, bacon en een kannetje koffie. Nog voor Vivianne ging zitten, nam ze al een hap van een croissant.

“Hmm, heerlijk, Mar”, kreunde ze gelukzalig. Natuurlijk kon Vivianne ook best een ei bakken, alleen smaakte het dan als de aars van de duivel zelf. Terwijl Vivianne koffie inschonk, schoof ze haar blote voet tussen de dijen van haar vriendin. Ook dit was onderdeel geworden van hun ochtendrite. Met haar grote teen wist ze inmiddels feilloos het gevoeligste plekje te vinden en ook die dag was Mariëlle al nat van anticipatie.

Er was doorgaans niet veel voor nodig om Mariëlle nat te krijgen. Dat bleek zelfs de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet al. Het was op een of ander studentikoos feest, van een wederzijdse kennis, al weer een hele tijd geleden. Tot dan was Vivianne vooral onderdanig geweest en waren haar seksuele uitspattingen voornamelijk aan ‘Du Commande Du Deuxième cercle‘ gerelateerd. Op dat feest hadden ze een paar keer oogcontact gemaakt en dat had iets in Vivianne losgemaakt. Het was iets in de oogopslag van Mariëlle. Die was uitdagend en verlegen tegelijk. Nog steeds weet Vivianne niet wat haar toen had bezield. Misschien was het de drank geweest. Ze was naar Mariëlle toegelopen, had haar hand direct in de broek van Mariëlle gestoken en had haar zonder omhaal – te midden van de drukte van het feest – met twee vingers gepenetreerd. Niemand die het was opgevallen. Niemand die het had gezien. ‘Vanaf nu ben je van mij’, had ze in het oor van Mariëlle gefluisterd. En zo was het ook gegaan.

“Vivianne?” Toen Mariëlle haar pas kort kende, wilde ze Vivianne nog weleens aanspreken met ‘u’, of ‘mevrouw’. En hoewel dat misschien paste in de rolverdeling die ze sinds die ontmoeting hadden, had Vivianne er op aangedrongen om haar gewoon bij de voornaam te noemen.

“Hm?”, humde Vivianne.

“Ik heb een artikel gevonden dat je waarschijnlijk wel interessant zult vinden. Het staat open op de iPad.”

Het kwam vaak goed van pas om een journaliste als partner te hebben als je parlementariër bent. Vaak voedde Mariëlle de honger naar relevante informatie. Vivianne opende de iPad. De kop van het artikel deed haar opveren. Ze rechtte haar rug en focuste haar volledige aandacht op het scherm. ‘Chinese politicians vote for more sexual freedom for women‘, kopte het artikel in The China Times. Vivianne scrolde en pinchte door het artikel. Ze herkende de namen van de betreffende politici. Het waren de mannen die ze tijdens haar bezoek met Chi Ling Ming had ontmoet!

Vivianne was sprakeloos. Onnodig liet ze de iPad zien aan Mariëlle, die trots opkeek en knikte.

“Ja, Viev. Ik denk dat je ze daar op andere gedachten hebt weten te brengen. Jij en die Chi Ling.”

De laatste tijd had Vivianne getwijfeld aan de goede bedoelingen van ‘Du Commande‘. Hoewel alle leden die ze had ontmoet hadden gezworen dat het hen erom te doen was om de invloed van religie op de maatschappij terug te dringen, en om de vrijheid van burgers te vergroten, was er te veel gebeurd dat haar in dubio had gebracht. De aanslag op haar ex, de ondemocratische beïnvloeding van politici en justitie, leden die fout in het nieuws waren geweest. Maar dit was wellicht het bewijs dat er toch iets goeds schuilde in de intenties van dit geheime genootschap.

“Kleed je aan”, zei ze tegen Mariëlle, “we gaan iemand bezoeken.”