Dit verhaal is een vervolg op ‘De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 28)’.

Het rood en zwart van haar outfit, deed Vivianne om meer dan één reden denken aan de Amerikaanse rivierkreeft die ze een keer aantrof in hartje Amsterdam. Deze soort is waarschijnlijk ooit als exotische verstekeling aan boord van een oorlogsschip ten tijde van de tweede wereldoorlog in Europa terechtgekomen. Sindsdien hebben ze zich als een plaag verspreid. Maar tegelijkertijd worden ze als een delicatesse beschouwd. Net als het rode kreeftje zich waarschijnlijk afvraagt hoe het in godsnaam in Amsterdam terecht is gekomen, vraagt Vivianne zich af wat haar heeft doen besluiten om mee te gaan naar Beijing. Natuurlijk ziet ze er nu uit als een delicatesse, maar ze weet ook wel dat Chi Ling Ming haar heeft meegenomen als plaag.
De pruik van zwart lang haar met een strakke pony, geeft haar iets onherkenbaar strengs. En op deze extreem hoge hakken is ze, met haar toch al niet geringe Hollandse lengte, vast een paar koppen groter dan de diplomaten die ze straks zal ontmoeten.
“Huānyíng nín, míng xiānshēng”*, klonkt het toen de deur werd geopend. Een man in een zwart maatpak boog in een hoek van bijna 90 graden.
“Negeer hem”, fluisterde Chi Ling en hij liep in een trage tred voor Vivianne uit. Hij wist dat de hoge hakken en de strakke rok het lastig voor haar maakten om de pas er in te zetten.
“Ik ben misselijk”, fluisterde Vivianne terug. Chi Ling reageerde niet en Vivianne was bang dat hij haar niet had gehoord. “Ik denk dat ik moet overgeven!”, zei ze nu iets harder, wetende dat de man die met hen meeliep haar toch niet zou kunnen verstaan.
Tot nu toe had ze binnen Du Commande altijd een onderdanige rol gespeeld. Pas toen ze Mariëlle had leren kennen, had ze ook haar dominante kant proberen te exploreren. Bij Mariëlle ging dat haast vanzelf. Ze herkende in haar de behoefte die ze zelf ook zo vaak had gehad. Een behoefte van totale onderwerping, het uit handen geven van alle controle, de vreemde tegenstelling van geborgenheid en volledige overgave. Nu verwachtte Chi Ming dat ze een groep belangrijke diplomaten zou dwingen om haar op haar wenken te bedienen. En dat, terwijl ze de taal totaal niet machtig was.
“Xiānshēngmen, hěn gāoxìng nǐ zài zhèlǐ”**, zei Ming toen ze de ruimte betraden. Na een korte buiging, liep hij met zijn armen wijd op een groepje van zes mannen af. Vivianne volgde hem, maar hield een paar meter afstand. Er volgde een soort ritueel van handen schudden, lachen, en buigen. Toen alle handen waren geschud, draaide Ming zich om en maakte een weids gebaar richting Vivianne.
“Wǒ kěyǐ jièshào wéi wéi ān fūrén ma?”***, zei Ming en hij gebaarde naar Vivianne ten teken dat ze de afgesproken knik met haar hoofd zou geven. Ze voelde haar maag omdraaien. Als deze mannen haar zouden ontmaskeren als Kamerlid dan was het gedaan met haar carrière. Ze vervloekte zichzelf. ‘Waarom, Viev. Waarom, in godsnaam?!’
In de taxi op weg hierheen had Ming haar slechts weinig verteld.
“Laat mij het woord doen”, had hij gezegd. “Ze zullen als was zijn in je handen.” En hij had gegrinnikt. “Doe wat ik zeg. Zeg nergens ‘nee’ tegen. Ze zullen denken dat jij de controle hebt.” En hij vroeg daarna wel tien keer of ze wel voldoende water had gedronken. Iets dat Vivianne op dat moment best een beetje vreemd vond.
Vivianne bekeek de Chinese delegatie voor haar. Het leek erop of ze allemaal naar de zelfde kleermaker en kapper waren gegaan en ze schrok van haar eigen oppervlakkige gedachte.
“Wat nu?”, vroeg ze aan Ming. Ze had werkelijk geen idee wat hij van plan was. Maar Ming deed of ze hem een opdracht had gegeven en wende zich weer tot de mannen.
“Zūnguì de wēi wēi ān nǚrén xiǎng yào nǐ fàngxià kùzi!”****
De mannen keken elkaar verschrikt aan. Hun blikken gingen vertwijfelt richting Vivianne, die geen idee had wat er aan de hand was. Desondanks ging ze er van uit dat ze het beste een dwingende blik op kon zetten. Ze was zelf nog het meest verbaast om te zien dat de uitwerking daar van was, dat alle mannen hun riem los gespten en hun pantalon tot hun enkels lieten vallen. ‘What the fuck had Ming gezegd?’ Daar stonden ineens zes diplomaten in hun witte grote onderbroek en de broek op de hielen! Als dit niet zo ‘fucking’ eng was, had Vivianne het bijna in haar broek gedaan van het lachen.
” Jìxù qiánjìn, bùjǐn jǐn shì kùzi!” *****
Nu werd de verontwaardiging bij de mannen nog groter. Één van de mannen liet ook zijn onderbroek zakken. Elk vooroordeel over Chinese mannen leek bewaarheid. Deze diplomaat had niet vooraan gestaan bij het uitdelen van geslachten.
Vivianne probeerde goedkeurend te kijken. Daarna wende ze haar blik naar de overige mannen. Zonder morren volgden die nu het voorbeeld en binnen enkele tellen stonden de mannen nu allen in ontbloot onderlijf.
Chi Ling Ming haalde een klein zweepje van onder zijn colbert en overhandigde die aan Vivianne.
“Qīn’ài de wēi wēi ān fūrén, nín xiànzài jiāng jiǎnchá”,****** zei Ming en hij gaf het zweepje aan Vivianne.
“Wat moet ik hiermee?”, siste ze. Maar Ming knikte alleen richting de heren.
Vivianne besloot traag langs de zes mannen te lopen, alsof ze een inspectie van de erewacht moest doen. Ze keken allen naar hun schoenen en een enkeling beefde zelfs. Inderdaad. Ze was minstens twee koppen groter. En hoewel ze geen idee had wat Chi Ling allemaal had gezegd, haar verschijning boezemde hen overduidelijk angst in.
Bij de laatste man aangekomen, besloot Vivianne een stapje verder te gaan. Ze streek met het zweepje een paar maal langs het kleine slappe lid en grinnikte, waarop de eigenaar verontschuldigend begon te buigen.
“Duìbùqǐ, wēi wēi ān tàitài”, ******* mompelde de man. Het leek of hij elk moment in tranen kon uitbarsten. Op de een of andere manier werkte deze overdreven onderdanigheid op Vivianne’s zenuwen. Ze merkte dat ze boos werd. Wat was hiervan het idee? Wat haalde Ming in zijn hoofd? Wat is hier de bedoeling? Wat!? En voor ze het zelf doorhad, haalde ze uit en gaf de man een ferme klap met de zweep op zijn slappe pik.
“Nǐ de xiàchuí yīnjīng shì duì wéi wéi ān fūrén de wǔrǔ!”,******** schreeuwde Ming haast. Weer had Vivianne geen idee wat Ming had geroepen, maar deze keer begonnen alle mannen als een waanzinnige aan hun penis te kneden en rukken. “Duì nǐ gǎndào xiūchǐ!”*********
Na enkele ogenblikken begonnen de penissen van de zes bloednerveuze mannen enigszins stijf te worden. Zonder het precies te kunnen duiden, kwam er een gevoel van minachting bij Vivianne op. Hier stonden zes hooggeplaatste mannen. Diplomaten. Met de broek op hun enkels. Te rukken aan hun lid. Alleen omdat er een vreemde vrouw voor hen stond die een beetje streng deed?
“Zeg dat hij op zijn knieën moet gaan zitten. Hier voor me”, zei ze tegen Ming, die dat zonder aarzelen en met een glimlach voor haar deed. Hij genoot er van dat ze haar rol zo snel eigen nam. Met wat mazzel hoefde hij zo direct helemaal geen bevelen meer te geven. Ming wees naar de man die Vivianne had aangewezen.
“Tā mìnglìng nǐ guì xià!”***********
Vivianne stak haar handen via het split onder haar lange jurk en duwde nu haar eigen slipje naar beneden. Ze stapte uit het kleine stukje stof en frommelde dat in de mond van de knielende man.
“Nu hij”, zei ze, en ze wees naar een van de andere mannen. Ming gebaarde alleen naar de betreffende diplomaat, die zich daarna op zijn knieën voor Vivianne liet vallen. Hij mompelde smekende geluidjes. “Zeg dat hij zijn kop moet houden”, siste ze.
“Bì zuǐ!”***********, schreeuwde Ming.
Nu stapte Vivianne op de tweede knielende man af. Ze zwaaide de rok bij het split om, waardoor haar ontblote kruis net boven het gezicht van de knielende man was. Ze greep hem bij zijn haar en trok zijn hoofd achterover.
“Lik me, verdomme”, gromde ze. Het was niet nodig voor Ming om dat te vertalen, want Vivianne duwde het gezicht van de man bruut tussen haar benen. Terwijl ze tegen het gezicht van de man aan begon te rijden, bekeek ze de vier nog staande mannen. Allen probeerden ze oogcontact te vermijden. Nerveus masseerden ze hun inmiddels harde geslacht.
Er borrelde een curieus en onverklaarbaar gevoel in Vivianne naar boven. Een oerkracht in haar wilde dat deze mannen zich aan haar onderwierpen. Geen van deze mannen had ze ooit eerder ontmoet en het was zeer onwaarschijnlijk dat ze een van hen ooit nog eens elders zou tegenkomen. Misschien was het haar vermomming, die haar dingen liet denken en doen die ze nooit eerder had gedaan. Ze had weleens gelezen dat acteurs makkelijker in een rol konden komen wanneer ze bepaalde kleding droegen. Misschien was dit hetzelfde?
“Nu jij”, zei Vivianne en ze gebaarde naar een andere man om te knielen. Hem was hetzelfde lot beschoren. Vivianne duwde haar natte geslacht tegen het gezicht van de man en begon onbehouwen tegen hem aan te rijden.
Één voor één liet ze de mannen knielen, tot ze in een cirkel om haar heen zaten. Om beurten dwong Vivianne hen om haar te likken en al die tijd moesten ze zichzelf blijven bevredigen.
Hoe lang dit duurde weet Vivianne niet meer. Misschien 15, of 20 minuten? Het hoofd van elke man had minstens een keer of vier tussen haar benen gezeten. En ja, het had haar opgewonden. Maar op een andere manier. Het was de macht die ze over hen had, niet de seksuele bevrediging van het beffen.
Na enge tijd spoot de eerste man zijn zaad over de schoenen van Vivianne. Ze had hardop gelachen. Ze lachte hem uit. En op dat moment voelde ze waarom Ming haar had gevraagd of ze wel genoeg had gedronken. Door haar lachbui begon ze ongecontroleerd een klein beetje urine te verliezen. En toen ze dat merkte, duwde ze het hoofd van de man die zojuist was gekomen opnieuw in haar kruis en liet ze haar plas volledig lopen.
De warme gele vloeistof liep in een dikke stroom langs de wangen van de man. Zijn witte overhemd werd langzaam doorzichtig van het vocht en zijn zwarte stropdas leek nog donkerder te worden. De andere mannen begonnen nu nog harder te rukken tot ze allemaal hard kreunend hun zaad over de schoenen van Vivianne hadden gespoten.
Al die tijd had Chi Ling Ming op een afstandje staan kijken. Hij was trots. Zijn plan was geslaagd.
“Xiānshēngmen, xièxiè nín de zìyuàn hézuò. Wǒ fēicháng gǎnxiè nín de gòngxiàn. Nín liǎojiě, wǒ jiāng duì mùqián de xíngdòng bǎochí jǐnshèn. Hái dàibiǎo Vivianne fūrén”, zei Ming en hij stak zijn hand uit om Vivianne te helpen uit de kring van mannen te stappen. “Zàijiàn .”***********
‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen >>>hier<<<.
*Welkom meneer Chi Ling Ming
**Heren, fijn dat u er allen bent
***Mag ik mevrouw Vivian voorstellen?
****De eerbare vrouw Vivian wil dat u uw broek laat zakken.
*****Vooruit, niet alleen de pantalon!
******Geachte mevrouw Vivian zal u nu inspecteren
*******Het spijt me, mevrouw Vivian
********Uw slappe penis is een belediging voor mevrouw Vivian!
*********Schaam je!
**********Ze beveelt je te knielen!
***********Kop dicht!
************Heren, dank voor uw vrijwillige medewerking. Ik ben u uiterst erkentelijk voor uw bijdrage. U begrijpt dat ik discreet zal zijn over de handelingen van zojuist. Ook namens mevrouw Vivianne. Vaarwel.
- NBRplaza bestaat 20 jaar! En dat vieren we met korting en een geweldige OhYes win-actie! - 31 januari 2025
- Well-Rounded Girl MAX-SOFT onahole – review - 29 januari 2025
- OhYes Wave prostaat stimulator – review - 20 januari 2025
One thought on “De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 29): De diplomaten”