De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 24): De deal

Dit verhaal is een vervolg op ‘De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 23)’.

“Viev. Hoe wisten ze onze kledingmaten? Wat doen ze met de sleutels die ze hebben afgegeven? Wie weet wordt onze auto nu volgepropt met afluisterapparatuur, of een of ander tracking device? Of misschien maken ze wel een kopie van de voordeursleutel en worden we straks ook thuis afgeluisterd?”

Dit was niet het moment om terug te krabbelen. Dat realiseerde Mariëlle verdomd goed. Toch sloeg de twijfel toe. Dit waren immers geen mensen om mee te sollen. Ze gingen over lijken. Tenminste, als het waar is dat ze achter de moord op Bas, de ex van Vivianne, zaten.

Het genootschap heette niet voor niets ‘Du Commande Du Deuxième cercle‘. Volgens Dante wordt de hel gevormd door negen cirkels. De verwijzing naar de tweede cirkel van de hel was wel duidelijk, als je hier goed om je heen keek. De eerste cirkel van de inferno is de plaats waar de mensen heen gaan die niet zijn gedoopt. Daar is het nog redelijk relaxt. Mensen die daar belanden hebben slechts te dealen met complete duisternis. In de tweede cirkel komen de perverselingen; de lieden die hun seksuele driften niet onder controle hadden. Zij moeten er ronddwalen in een eeuwigdurende storm, die ze constant uit hun evenwicht blaast. En dat terwijl er overal mensen zijn die constant seks met ze willen hebben.

“Laten we weggaan, Viev.” Vanachter het rubberen masker met de spiegel, klonk de stem van Mariëlle hol en gedempt. “Weet je wat. We laten je vader gewoon vrij en we vergeten de hele boel.”

“Relax.” Vivianne probeerde zo kalm mogelijk te klinken. Haar lippen veinsden een glimlach. “We zijn zo dichtbij nu. No way dat ik alles nu laat varen.”

Plotseling werd Vivianne bij haar arm gepakt door een stevige hand die vanonder een zwarte cape kwam. De vingers van die hand knelden in haar arm en maakten duidelijk dat er geen weerstand geduld werd.

“Deze kant.” De stem was beheerst en duister.

“Kom zaterdag om tien uur ’s avonds naar dit adres. Dan zullen we kijken hoe we u kunnen helpen,” had de vrouw gezegd. En dus liet Vivianne zich meevoeren door deze sterke hand. Weg van de grote ruimte. Weg van alle andere mensen. Hun voetstappen galmden in de lege gang. Die lui van Du Commande wisten de spanning verdomme wel op te voeren. ‘Kalm blijven’, sprak Vivianne zichzelf toe.

Aan het einde van de gang was een ruime donkere kamer. Er stonden twee theaterstoelen, waar Vivianne en Mariëlle plaats namen. Tegenover hen stonden een paar kleine camera’s op statief. Voor hen verlichtte een spotlicht de vloer. Net toen Mariëlle wilde vragen wat er in godsnaam ging gebeuren, klonk er een stem uit een speaker.

“Welkom… en geniet van de show.”

Het licht werd iets gedoofd en vanuit het donker kwamen een aantal personen in donkere mantels. Tussen hen in hielden ze een naakte vrouw met een zwarte zak over haar hoofd. Enkele personen deden hun mantels uit. Het waren stuk voor stuk gespierde mannen, die – nu zelf ook geheel naakt – de vrouw vastpakten. Slechts één persoon was nog gekleed in een mantel. En van onder die mantel kwam een enorme vibrator, die hij (of was het toch een zij?) tussen de benen van de vrouw stak. Het duurde slechts enkele tientallen seconden, voor er een flinke straal vocht op de grond belande.

“Damn”, fluisterde Mariëlle, “die meid kan squirten zeg!” Haar woorden werden haast meteen overstemd door de stem uit de speaker.

“Excellentie. Het is ons een eer om u hier te mogen ontvangen.”

Opnieuw werd de gigantische vibrator tussen de benen van de vrouw geplaatst, tot ze voor de tweede maal een straaltje vocht op de grond spoot.

“Waarmee kan ik u van dienst zijn?”

“Allereerst wil ik u bedanken dat u mij ontvangt en op deze … uhm … show trakteert. Ik had gehoopt dat wij elkaar in levende lijve zouden kunnen treffen.”

Voor de derde maal werd de vibrator in stelling gebracht. Terwijl de vrouw begon te schokken, verwijderde een van de mannen de kap van haar hoofd. Verdomme. Het was Petra. Ze hadden elkaar voor het laatst gezien tijdens de inauguratie in Frankrijk. Opnieuw kwam ze spuitend klaar en ze had moeite om te blijven staan.

“Ik ben u de regels van dit spel verschuldigd. Vergeef me”, zei de stem. Maar er klonk eerder vermaak dan berouw in door. “Ik zal slechts spreken nadat deze slaaf, die u inmiddels wel herkend hebt, is gekomen. Als het haar niet meer lukt om een orgasme uit haar welgevallige lijf te persen, is mijn spreektijd voorbij. Kies uw vragen dan ook zorgvuldig.”

Nog voordat de stem uit de speaker was uitgesproken, werd de vibrator opnieuw in het kruis van Petra geduwd. Haar knieën knikten en de mannen moesten haar overeind houden, maar het duurde niet heel lang voor ze opnieuw trillend klaarkwam.

“Wacht.” Vivianne zag dat Petra nu al bijna niet meer kon. “Waar kunnen wij elkaar treffen? Ik wil weten waar mijn vader is. Hoe kunt u mij helpen om mijn vader terug te vinden? Hij is ook lid van Du Commande, maar dat weet u.”

“Dat zijn erg veel vragen. Eisen bijna. Maar de echte vraag is: what’s in it for me?“

Wederom werd de vibrator aangezet. Petra begon te jammeren, maar de mannen hielden haar stevig vast en weer werd de vibrator tussen haar benen geduwd. Bijna huilend kwam ze na en paar minuten klaar. Ze spoot een klein beetje minder vocht dan de vorige keer, maar het was nog steeds een indrukwekkende hoeveelheid.

Het begon bij Vivianne door te dringen dat ze dit slimmer aan moest pakken. Ze kende Petra nog wel een beetje en die kon dit spel vast heel lang volhouden. Verdomme, ze zou Vivianne misschien zelfs smeken om dit zo lang mogelijk te laten duren. Maar Vivianne begreep ook wel dat er een limiet was aan de hoeveelheid orgasmes die Petra kon produceren.

Wat kon ze deze man bieden? Hoe kon ze met hem in contact komen? Het was duidelijk dat deze man zich niet makkelijk kenbaar maakte.

“Wat zou u willen?” Vivianne’s wedervraag klonk aarzelend. Niet alleen omdat ze wist dat de vibrator nu opnieuw aan zou gaan. Ze was vooral bang voor het antwoord. Toen Petra weer spuitend klaarkwam, klonk er een oerkreet uit haar keel en ze liet zich op haar knieën vallen.

“Alleen middelmatige personen streven bezit na. Echte rijkdom komt van ervaringen.”

Nogmaals moest Petra de vibrator trotseren. Haar kreten waren nog luider dan de vorige keer en haar lichaam leek overgeleverd aan haar genot. Het zag er niet naar uit dat de stem zelf met een eis zou komen. Dat was wel duidelijk. Vivianne keek naar Mariëlle en zag zichzelf in het spiegelmasker. Het was onmogelijk om haar emoties te zien, of om haar gedachten te peilen. Dit moest Vivianne zelf beslissen en hopen dat Mariëlle in haar besluit zou meegaan.

“Mariëlle”, zei Vivianne. “Ik bied u Mariëlle. Voor één dag.”

Met een luide klap ging het licht uit. Het was aardedonker in de ruimte. Alleen het geluid van snel weglopende voetstappen en het verstommen van Petra’s gekreun vulden de leegte. En pas toen alle geluid was weggeëbd klonk opnieuw de stem:

“Deal.”