Dit verhaal is een vervolg op ‘De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 21)’.

Over een paar seconden was er geen weg meer terug. Vivianne en Mariëlle keken elkaar nog één keer diep in de ogen. Zonder een woord te zeggen zeiden hun blikken genoeg. Het was nu of nooit. Vivianne maakte de musketonhaak van de ketting vast aan de halsband om Mariëlle’s nek. Het was van buitenaf niet hoorbaar of de deurbel binnen ook echt was gegaan. Het wachten leek een eeuwigheid te duren.

“Je komt daar niet zo maar binnen. Allereerst moet je iemand bij je hebben die lid is van het genootschap. Die moet het geheime gebaar kennen. En ook al heb je een lid gevonden, ze zijn daar ook niet helemaal van lotje getikt. Iemand die binnen is moet je kennen en weten dat je lid bent, anders houdt het op.”

Er ging eindelijk licht branden boven de deur. Iemand keek door een spiongaatje. Vivianne deed haar duim tegen haar ringvinger en hield haar hand zo onopvallend mogelijk voor haar borst; zichtbaar voor de persoon achter de deur. Toen haar vader vertelde over dit teken viel het kwartje onmiddellijk. Steven, de rechercheur, had dat teken ook gemaakt. Toch was ze er niet meteen zeker van dat Steven ook lid was van Du Commande. Misschien was hij iets op het spoor en wilde hij haar testen.

De deur opende en een portier in een strak zittend zwart pak liet Vivianne en Mariëlle binnen.

“Excellentie. Kan ik uw jas aannemen?” Het was natuurlijk niet gek dat deze man haar kende. Als Kamerlid was Vivianne een publiek figuur. Bovendien was ze recent regelmatig in het nieuws geweest in verband met de verdwijning van haar vader. “En wie kan ik zeggen dat uw metgezel is?”

“Dit is mijn slavin”, blufte Vivianne en ze keek de portier strak in de ogen om aan te geven dat ze geen verdere introductie wenste te geven.

“Als je al wordt binnengelaten, als introducé van een lid, dan nog zul je eerst door een soort van screening moeten. Het lid moet aannemelijk maken dat je geen gevaar bent voor het genootschap, dat je een aanwinst bent met potentieel nut en dat je bereid bent om de nodige … hoe zal ik het zeggen … fysieke uitdagingen aan te gaan.”

De portier reikte zowel Vivianne als Mariëlle een zilverkleurig masker en een zwarte cape aan. Pas nadat ze deze hadden opgezet en omgedaan, opende de man een deur die toegang gaf tot een grote ruimte. Met een knikje gebaarde hij hen dat ze hem moesten volgen. Ze liepen langs groepjes mensen – allen gekleed in een soortgelijke cape en masker – die op gedempte toon met elkaar in conversaties verwikkeld waren. Telkens als Vivianne en Mariëlle langs zo’n groepje werden geloodst, zwegen ze kort en keken hen belangstellend aan. Mariëlle liep enkele passen achter Vivianne, waardoor voor iedereen duidelijk te zien was dat ze aan en kettinkje werd geleid.

“Als (en ik zeg nadrukkelijk als) het je al lukt om binnen te komen, dan zul je waarschijnlijk meegenomen worden naar een aparte ruimte. Bedenk dat je daar bij de hoogste regionen van de Nederlandse tak van Du Commande bent. Zelfs ik ben daar nooit toegelaten. Iemand hoog in de organisatie zal je ondervragen. Ik heb geen idee wie dat zal zijn. Maar het feit dat je bent binnengelaten, geeft wel aan dat je mogelijk een kans maakt om toegelaten te worden. Dat is echter pas het begin.”

Ze werden een trap opgeleid, die was bedekt met hoogpolig tapijt. De hoge hakken van de pumps zakten weg in de zachte vloerbedekking. Vivianne keek achterom om te kijken of Mariëlle het nog goed maakte. Ze zag dat ze werden nagekeken door de andere aanwezigen. Mariëlle keek naar de grond. Ze speelde haar rol goed. Op de eerste verdieping liepen ze door een donkere gang die slechts werd verlicht door een paar kleine schemerlampjes. Aan het einde van de gang stonden twee mannen, gekleed als butler of lakei, naast een deur. De portier die hen nog steeds voorging, maakte het geheime gebaar en de mannen openden de deur.

“Hier neem ik afscheid van u, Excellentie. Succes.”

“Vraag me niet wat ze met je zullen doen. Ik heb werkelijk geen idee. Het hangt er van af wie je treft, wat ze van je weten, hoe je er uit ziet, hoe je je gedraagt. Echt, ik zou het niet weten. Ik was daar nooit. Maar zelfs al bereid je je voor op het ergste, dan nog zal het erger zijn. Ze zullen je testen.”

“Excellentie!” Ze werden welkom geheten door een persoon die ook een masker en een cape droeg. Ondanks deze vermomming verrieden haar schoenen dat het een vrouw was. Het model was wat gedateerd en had lage blokhakken. Ze had een stevig postuur en een schorre doorrookte stem.

“Ga toch zitten.” De vrouw wees op de enige vrije stoel in de kamer. Daartegenover stond een leren bank, waar twee personen op zaten. Bij hen kon Vivianne aan de schoenen aflezen dat het twee heren waren. Vivianne ging zitten en gaf een korte ruk aan de ketting. Mariëlle wist onmiddellijk dat van haar verwacht werd dat ze op haar knieën plaatsnam, met de blik gericht op de grond.

“Hoe lang bent u nu al lid? Tien, twaalf jaar?” Vivianne knikte. “U heeft veel vorderingen gemaakt, Excellentie. Het is goed om te zien dat onze leden op zulke mooie posities belanden.” De vrouw grinnikte vrijwel onhoorbaar van achter haar masker. “Maar vertel. Waaraan hebben wij uw bezoek te danken?”

“ Kom niet zo maar aanzetten. Zorg dat je een plan hebt. Een sales pitch. Waarom moeten ze je toelaten. ‘What’s in it for them.’ Zonder een goed verhaal sta je binnen vijf minuten weer op straat. Maak hen duidelijk dat ze je nodig hebben.”

“U weet dat mijn vader verdwenen is?”

“Uiterst vervelende kwestie. Zeer precair. Hoe kunnen wij helpen? En hoe kunt u ons helpen?”

“Dit is Mariëlle. Zij is een veelbelovende onderzoeksjournalist. Ik weet het; de media willen we ver uit onze buurt houden. Maar bedenk wat zij kan doen om ons te informeren en hoe wij berichtgeving via haar zouden kunnen … hoe zal ik het zeggen … nu ja, hoe we de toon van bepaalde berichten wellicht zouden kunnen beïnvloeden. Ik stel voor dat we haar rekruteren voor Du Commande. Ze heeft toegang tot uiterst interessante bronnen, weet u.”

“Hmm. Een bijzonder onorthodox voorstel. En wat heeft ze nog meer te brengen?”

Vivianne stond op en trok kort aan de ketting, waarop Mariëlle achter haar aan kroop. Op aanwijzing van Vivianne kroop Mariëlle op schoot van de twee mannen op de bank. Ze volgde alle subtiele aanwijzingen van Vivianne, tot haar hoofd in de schoot van de één lag en haar billen over de schoot van de ander.

“Toe maar. Doe haar rokje omhoog”, zei Vivianne tegen de mannen. Mariëlle stak haar kontje wat verder omhoog, om het de mannen makkelijker te maken. Toen de stof van haar jurkje wat omhoog was geschoven, openbaarde zich de blote billen. Het beviel de mannen zichtbaar dat ze geen slipje droeg, maar de rondingen van de strakke kont van deze jonge twintiger behaagden hen wellicht nog meer.

Als vanuit het niets gaf Vivianne een klap met haar vlakke hand op het ontblote vlees. Mariëlle smoorde haar eigen kreun in het kruis van de man op wiens schoot haar hoofd lag. Ze voelde zijn opwinding groeien. Na nog een paar ferme tikken, stak Vivianne twee vingers tussen de benen van Mariëlle en demonstreerde breeduit hoe nat ze was.

“Geloof me”, zei Vivianne, “dit meisje heeft zeer veel te bieden. Ze is extreem gehoorzaam en doet alles dat ik zeg.”

Vanachter haar masker keek Mariëlle nu enigszins beangstigd naar Vivianne. Dit hadden ze niet vooraf afgesproken. Door deze opmerking zette Vivianne de deur open naar wie-weet-wat voor extreme perversiteiten deze drie in hun hoofd hadden. Dit waren vanzelfsprekend doorgewinterde verdorven geesten.

“Werkelijk? Alles?” De vrouw liep naar de deur en liet de twee lakeien binnen, die kennelijk al die tijd bij de deur hadden staan wachten. Ze fluisterde hen iets in het oor en wees naar Mariëlle.

“À toi de jouer”, zei ze met een lach tegen de eerste. Die opende onmiddellijk zijn gulp en haalde er een indrukwekkend groot geslacht uit. Kennelijk was hij niet alleen aangenomen vanwege zijn vaardigheden als lakei. Zonder veel omhaal, nam de jongen achter Mariëlle plaats en penetreerde hij haar met een harde stoot. Opnieuw begroef Mariëlle haar gezicht in de schoot van de man onder haar om een kreun van pijn gemengd met genot te onderdrukken. Vivianne deed haar best om te doen of het haar niets deed dat deze volstrekte vreemdeling haar vriendin snoeihard neukte. In een mum van tijd verschoot de jongen zijn lading al, om direct zijn plaats af te staan aan zijn collega. De ogen van Mariëlle verschoten achter haar masker, toen ze voelde hoe die zijn lid tegen haar achterste zette. Maar Vivianne deed of het de gewoonste zaak van de wereld was. Toen ook de tweede lakei zijn zaad in Mariëlle had geschoten, verlieten de twee jongens de ruimte.

“Interessant.” De vrouw was overduidelijk geamuseerd, toen ze zag dat dikke klodders zaad uit beide openingen van Mariëlle op de broek van de man onder haar vielen. Ze overhandigde Vivianne een briefje. “Kom zaterdag om tien uur ’s avonds naar dit adres. Dan zullen we kijken hoe we u kunnen helpen.” Er stonden uitsluiten twee lange codes op. ‘GPS coördinaten’, schoot het door haar hoofd. “Oh, en neem dat meisje mee. Ik weet iemand die wel raad met haar weet. Quid pro quo, niet waar?”

‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen >>>hier<<<.