De lessen van Vivianne - een verhaal over onderwerping (deel 21): De onthulling

Dit verhaal is een vervolg op ‘De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 20)’.

Het had totaal geen zin om om hulp te roepen. Hoe ironisch was het, dat hij er in andere omstandigheden opgewonden van zou zijn geraakt als hij naakt vastgebonden was. Maar dit was alles behalve zinnenprikkelend. Hoe lang lag hij hier nu? Het moet al een dag of vier zijn. Of vijf. Hij was de tel kwijtgeraakt.

De kamer was volledig verduisterd. Walter spitste zijn oren om opvallende geluiden waar te kunnen nemen, maar het leek of de kamer geluiddicht was gemaakt. Hij had werkelijk geen idee waar hij was, noch hoe hij hier was beland.

Vivianne keek door een luikje naar haar vader. Ze vervloekte zichzelf, want ze had dit niet goed doordacht. Haar plan was om hem te ondervragen over zijn rol in Du Commende en de dood van Bas, haar ex vriendje. Maar hij zou haar stem herkennen. En wat moest ze daarná doen? Kon ze hem weer gewoon vrijlaten? Ze kon hem toch onmogelijk vermoorden? Met trillende handen trok ze een bivakmuts over haar hoofd.

Er zaten drie sloten op de deur. Dat was misschien wat overdreven. Haar vader was tenslotte vastgebonden. Maar ze hoopte dat het geluid van de sloten hem zou intimideren. Zwijgend liep ze naar binnen en zette een dienblad met wat brood, fruit en sap op de grond, precies ver genoeg zodat haar vader er bij kon.

“Wat wil je van me? Alsjeblieft. Is het geld? Ik heb geld. Ik kan er voor zorgen dat je morgen een ton hebt.” Er klonk wanhoop en uitzichtloosheid door in zijn stem. Het kostte moeite om niet tegen hem uit te vallen. ‘Klootzak’, wilde ze hem toeschreeuwen. Ja, ze had het opwindend gevonden om toegelaten te worden tot het geheime genootschap met hun perverse feesten en geile orgies. Maar welke vader introduceert zijn eigen dochter bij zo’n groep? Ja, ze had haar huidige positie in de Tweede Kamer te danken aan de invloed van Du Commende. Ja, het had dingen mogelijk gemaakt. Of in ieder geval makkelijker. En toch was het niet fris. Dat genootschap ging over lijken en Vivianne had zich voorgenomen om dat groepje aan te pakken. Maar zelfs na al deze jaren was het haar nog niet gelukt om ver genoeg door te dringen. En in een uiterste poging had ze bedacht dat ze haar vader misschien kon dwingen om haar informatie te verschaffen.

-.-.-

Met haar vork prikte ze doelloos in de lasagne die Mariëlle had gemaakt.

“Probeer wat te eten.” Mariëlle keek bezorgd naar Vivianne. “Ik begrijp het. Je maakt je zorgen om je vader. Maar je moet echt wat eten, hoor.”

Het waren geen zorgen die de rimpels in het voorhoofd van Vivianne veroorzaakten. Allerlei scenario’s spookten door haar hoofd. Ze had een handlanger nodig. Iemand die haar vader kon uithoren. En misschien ook iemand die zij als nieuw bloed kon introduceren bij het genootschap, zodat ze hoger op de ladder kon klimmen. Kon ze dat Mariëlle aandoen?

“Mar.” Vivianne pauzeerde. Mariëlle was de perfecte kandidaat. Ze hield ervan om gedomineerd te worden, ze was jong, ze had een prachtig lijf, ze hield van kinky spelletjes en fetisjisme en – niet onbelangrijk – ze was onderzoeksjournalist. Maar er was ook een kans dat ze hier beiden niet zonder kleerscheuren uit zouden komen. Vivianne hakte de knoop door.

“Mar, ik heb je hulp nodig.” Mariëlle keek vragend en zwijgend. “Ik weet waar mijn vader is.”

“Maar dat is toch geweldig nieuws? Waarom heb je mijn hulp nodig? Waarom ga je niet naar de politie? Hoe heet hij, die rechercheur die hier laatst was?”

“Kan ik je vertrouwen? Kun je een enorm groot geheim voor je houden? Als je me helpt, dan heb je over een tijdje een grote primeur. Groter dan je je ooit voor kunt stellen.” Vivianne verborg haar gezicht in haar handen. Er was nu geen weg terug meer. Als Mariëlle haar niet wilde helpen, dan zou ze op zijn minst toch op onderzoek uitgaan. Dan was alles verloren. De moed die ze moest verzamelen om haar vriendin in de ogen te kijken moest uit haar tenen komen.

“Alles”, zei Mariëlle na enkele seconden bedenktijd. Ze zag dat haar vriendin het moeilijk had en wat kon je meer doen dan een vriendin in nood uit de brand helpen?

“Luister goed. Ik heb mijn vader ontvoerd.” Met een uitgestoken vinger maande Vivianne dat Mariëlle haar mond moest houden. “Mijn vader is lid van een geheim genootschap. Het is een internationaal genootschap van mensen met veel macht en invloed. Ik denk dat dat genootschap onder meer achter de dood van mijn ex zit.”

Mariëlle keek vol ongeloof. Was dit werkelijk waar? Haar vriendin, het kamerlid, die haar vader heeft ontvoerd, omdat die in een geheim genootschap zou zitten? Was Vivianne wel helemaal lekker?

“Weet je dat allemaal wel zeker? Ik bedoel, een geheim genootschap? Dat klinkt als een nieuw boek van Dan Brown, of een hele slechte aflevering van ‘Flikken Maastricht’? Ik bedoel … Niet echt … Waarom denk je dat?”

“Ik weet het heel zeker.” De ogen van Vivianne priemden door de lucht. Als twee hypnotiserende koplampen, dwongen ze Mariëlle om als een konijntje te blijven zitten, te zwijgen en te luisteren. “Ik ben namelijk zelf ook lid van dat genootschap. En ik ga er voor zorgen dat jij er ook bij komt.”