Dit verhaal is een vervolg op ‘De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 12)’.
Het was praktisch onmogelijk voor Vivianne om zich te concentreren op haar pianospel. Op een paar hooggehakte suede schoenen en een soort zijden masker na, was ze geheel naakt. Net als Petra, die op de Steinway tegenover haar speelde. Ze hadden samen veel geoefend op de quatre mains uitvoering van Ma Mère l’Oye van Ravel. De akoestiek in deze 16e-eeuwse ruimte was prachtig. Dat had waarschijnlijk te maken met de metershoge boekenkasten, de levensgrootte schilderijen, de ornamenten en de enorme kroonluchters, die gezamenlijk elke echo onderdrukten. Het gedempte licht, zorgde verder voor een intieme sfeer. Op slechts enkele meters van hen vandaan, zat een gespierde man van eind 20 op handen en knieën. Ook hij was praktisch naakt. Op zijn rug zat een vrouw, wiens leeftijd werd verraden door haar grijze haren en de gerimpelde huid van haar hals. Ze droeg een zwarte avondjurk, maar haar gezicht werd bedekt door een zilverkleurig masker. Verveeld liet zij een vinger in zijn achterste glijden, waardoor even alle spieren in zijn lijf zich aanspanden.
Er waren drie groepen te onderscheiden. De groep die het meest in het oog sprong waren de mensen die, net als Vivianne en Petra, geheel of vrijwel geheel naakt waren. Een enkeling droeg een riempje, een ketting, een hoofddeksel of een harnas en allen hadden ze hetzelfde masker van zwart zijden dat hun ogen en neus bedekten. Dit waren de soumises. Langs de muur aan de andere kant van de ruimte, stonden een stuk of tien vrouwelijke soumises en op de aangrenzende muur, in een hoek van 90 graden, een stuk of 10 mannelijke. De tweede groep waren de propriétaires; de eigenaren. Zij waren gekleed in zwarte avondkleding. De vrouwelijke eigenaren hadden prachtige lange jurken en de mannen droegen een smoking. Ook zij hadden allemaal een masker op, meestal zilverkleurig, maar ook een enkele zwarte of goudkleurige. Het was voor Vivianne onduidelijk of de kleur van het masker een betekenis had. Sommige van de propriétaires hadden een soumise bij zich, zoals de vrouw naast de piano’s, die die van haar als stoel gebruikte. Even verderop zag Vivianne een man, die drie vrouwelijke soumises aan een soort van hondenketting achter zich aan liet lopen. En dan waren er nog de acheteurs. Die waren gekleed in een soort lang zwart gewaad met een capuchon. Het waren duistere verschijningen. Doordat hun kleding over de grond sleepte leek het wel of ze zweefden door de ruimte terwijl ze de soumises bekeken, zonder ze aan te raken. Door de kleding was het niet bij alle acheteurs duidelijk van welk geslacht ze waren. Mevrouw Jovanka had vertelt hoe de verschillende groepen herkend konden worden en wat ze konden verwachten. Zijdelings had ze verteld dat de acheteurs tot wel honderdvijftigduizend euro hadden neergeteld om hier aanwezig te kunnen zijn. Ze waren geen formeel lid van het geheime genootschap, maar het waren wel invloedrijke bankiers, politici, of industriëlen.
Vivianne zag hoe een acheteur op een soumis af liep. De vrouw stapte uit de rij en kuste zijn hand. Zij was zijn uitverkorene en liep met gerechte rug achter hem naar een rond platform in het midden van de ruimte. De rondingen van de vrouw, die meedeinden op de traagheid van hun tred, trok de aandacht van de andere aanwezigen. Op het platform bevonden zich al een vrouwelijke en een mannelijke soumis. De nieuw gekozen soumis voegde zich bij hen en ze zoenden elkaar op aanwijzing van de acheteur. Toen deze zijn mantel opensloeg, werd een indrukwekkende erectie zichtbaar. Met een wat overdreven theatraal gebaar gaf hij de drie naakte mensen te kennen dat ze dienden te knielen, waarna hij hen een voor een gebood om zijn enorme penis te likken.
Toch was het niet de aanblik van dit tafereel dat het voor Vivianne lastig maakte om zich te concentreren. Eigenlijk, was deze, voor haar eerste, bijeenkomst van de Commande du Deuxième Cercle precies zoals ze het zich had voorgesteld en vreemd genoeg voelde ze zich juist thuis in deze atmosfeer. De echte reden van haar gebrek aan aandacht, was het bericht dat Petra haar vanmorgen liet lezen vanaf haar mobiele telefoon. ‘Man omgekomen bij aanslag‘, was de kop van het artikel. In eerste instantie was het het zoveelste bericht van weer een afrekening in Amsterdam, zoals er de laatste jaren zo veel waren geweest.
“Huizing. Is dat niet de achternaam van Bas?” Petra gaf haar mobiel. ‘Gisteravond is in de parkeergarage aan het Gelderlandplein te Amsterdam, de 26 jarige B. Huizing neergeschoten. Hij overleed ter plekke. De politie gaat uit van een vergismoord. Huizing is accountant en voor zover bekend had hij geen banden in het criminele circuit. De man werd beschoten toen hij rond 21:30 uur bij zijn geparkeerde auto stond. Er werden meerder kogels op hem afgevuurd. Bij de schietpartij vielen verder geen gewonden. Getuigen verklaarden dat twee mannen daarna wegvluchtten op een zwarte scooter. Van hen ontbreekt elk spoor. De politie neemt de zaak hoog op en is een grootscheeps onderzoek gestart.‘ Vrijwel meteen leek het of twee handen de keel van Vivianne dichtknepen en ze voelde haar maag zich omdraaien.
Het bericht liet Vivianne niet los. Ook al had ze het een paar weken geleden uitgemaakt, ze had toch ook geruime tijd met hem samengewoond. Ze had hem liefgehad. Waarom was juist hij betrokken bij een schietpartij? Hoe kon juist uitgerekend hij aangezien zijn voor een crimineel? Was hij gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde tijdstip geweest? Had hij geleken op een of andere drugsbaron? Was zijn iets te protserige leasebak, die zij altijd gekscherend ‘pooier-BMW’ had genoemd, hem dan fataal geworden? Of was het gewoon iemand anders? Het zou natuurlijk best kunnen dat er nog een B. Huizing in Amsterdam woonde, die toevallig ook accountant is. Het was allemaal wel erg onwerkelijk.
Vivianne speelde op de automatische piloot. Ze keer naar Petra. Haar glimlach probeerde te verzachten wat door geen enkele glimlach kon worden vergoelijkt. Het liefst had Vivianne contact opgenomen met de ouders van Bas, om het bericht te verifiëren. Want als het waar was, dan moesten zij zich vreselijk voelen op dit moment. Maar het zou ook ongepast zijn geweest om ze zo maar te bellen. Het was tenslotte niet voor niets ‘uit’. En dus zat er niets anders op dan hier, ruim 600 kilometer verderop, op te gaan in de orgie waarin ze verzeild was geraakt. Een orgie waar Bas zo op tegen was geweest. Hij had zich maar niet kunnen voorstellen dat Vivianne dit uit vrije wil wenste te ondergaan. Vivianne probeerde een vreemd soort melancholische troost te zoeken in de naakte mensen die bedwelmd waren van geilheid. Een soumis werd aan haar handen gebonden en via een lier omhooggetrokken tot haar voeten nog nauwelijks de grond raakten. Een van de acheteurs pakte een soort speer, die geen punt maar een ferme dildo aan het uiteinde had en begon haar daarmee achterlangs te neuken. Het deed Vivianne nu even niets. Zij richtte haar volle aandacht op de witte en zwarte toetsen voor haar, die ze in de juiste volgorde en met precies de juiste snelheid en intensiteit beroerde. De vinger van de vrouw, die nog steeds op haar naakte soumis zat, verdween op de ritme van de muziek in en uit de kont van haar slaaf, terwijl ze nipte van haar champagne. Mevrouw Jovanka kwam bij de piano’s staan en glimlachte tevreden.
‘De Lessen van Vivianne’ is een reeks verhalen. Lees alle verhalen >>>hier<<<.
- 6 suggesties om zelf (nog snel even) een sexy Adventskalender te maken - 6 december 2024
- Coital Alignment Technique: Hoe je de clitoris aandacht geeft tijdens de coïtus - 6 december 2024
- Urethral Fuck Twist Otokonoko Orgasmic Suction – review - 29 november 2024
You might also like
De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (Deel 1: De definitie van discipline)
De lessen van Vivianne – Een verhaal over onderwerping (Deel 4: Regels)
De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 17) – Beslissing
De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 18): de test
De lessen van Vivianne – een verhaal over onderwerping (deel 20): Steven